Αυτή την περίοδο συμμετέχετε σε πολλές διεθνείς παραγωγές, μάλιστα ταξιδέψατε σε ορισμένες χώρες όταν ακόμα μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρισκόταν σε καραντίνα. Μοιάζει σαν σαν βρίσκεστε συνεχώς εν κινήσει. Προλαβαίνετε να το απολαμβάνετε; Να χαλαρώνετε;
Ο κορονοϊός με έκλεισε στο σπίτι μου για πέντε μήνες. Δεν έβγαινα καθόλου έξω, παρά μόνο γυμναζόμουν. Κατά τ’ άλλα δεν έκανα απολύτως τίποτα. Επομένως τώρα θα ξεκινήσει η τρέλα, καθώς με περιμένουν σερί επτά διαφορετικοί ρόλοι. Όμως, σε κάθε περίπτωση, το προτιμώ από το να είμαι τελείως αδρανής.
Καθ’ οδόν για τη συνέντευξη, θυμήθηκα το χαρακτήρα που υποδηθήκατε στην ταινία «Διπλή Δύναμη», ο οποίος, χωρίς να αναφέρεται ξεκάθαρα, πρέπει να έχει ελληνικές ρίζες, μιας και τον λένε Σταύρο. Τον θυμάστε καθόλου αυτόν το ρόλο;
Σωστά, έχω αναμνήσεις από αυτό, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχε απολύτως καμία σημασία για το χαρακτήρα. Μεταξύ μας κιόλας, η ταινία ήταν τελείως σκατά. Δεν υπάρχει κάτι γι’ αυτήν που να θέλω να θυμάμαι.
Ωστόσο, αυτήν τη φορά, υποδύεστε ένα χαρακτήρα ο οποίος, φαντάζομαι, σας προσέλκυσε ουσιαστικά το ενδιαφέρον.
Όντως, μου άρεσε πολύ η σκηνή στην οποία συμμετέχω και ιδιαίτερα όσα πραγματεύονται οι διάλογοι. Πρόκειται για ένα τρομερά σημαντικό κομμάτι της ταινίας, γιατί αφορά το τελευταίο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου. Επιπλέον, στο να πάρω την απόφαση να συμμετάσχω στην ταινία έπαιξε σημαντικό ρόλο η γνωριμία μου με τη Γέλενα, της οποίας η προσωπικότητα μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Παρά το γεγονός πως εμφανίζομαι μόνο σε μία σκηνή, αυτή αποτελείται από έντονες στιγμές που με κινητοποίησαν. Ας μην ξεχνάμε πως οι ταινίες φτιάχνονται από τέτοιες ακριβώς στιγμές. Εάν σκαρφιστείς πολλές και είναι συναισθηματικά αυθεντικές, θα έχεις στα χέρια σου ένα πραγματικά ξεχωριστό θέαμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά στην καριέρα σας που καλείστε να «πάρετε πάνω σας» μια ολόκληρη ταινία μέσα σε μία μόλις σκηνή. Πρόχειρα θυμάμαι το «Buffalo ’66» του Βίνσεντ Γκάλο, όπου ενσαρκώνετε έναν πράκτορα στοιχημάτων και στη ροή ενός μονολόγου απογυμνώνετε την ουσία του φιλμ.
Όλα εξαρτώνται από το βαθμό στον οποίο προετοιμάζεσαι για το γύρισμα. Μπορεί να με δεις για πέντε λεπτά σε μια ταινία, αλλά εγώ προηγουμένως θα έχω δουλέψει επί τρεις βδομάδες την ερμηνεία μου. Όλον αυτόν τον καιρό θα αναζητώ πώς να καθορίσω το χαρακτήρα μου. Και στο τέλος αυτή η προεργασία θα φανεί στην ταινία, ανεξάρτητα από το χρόνο που έχω στη διάθεσή μου.
Για να επιστρέψω στον «Άνθρωπο του Θεού», ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για την πίστη και λιγότερο για τον εξουσιαστικό ανταγωνισμό του κλήρου. Κι η κυκλοφορία της ταινίας σήμερα έρχεται σε μια συγκυρία όπου όλα δείχνουν πως ο συνυφασμένος με τη θρησκεία συντηρητισμός έχει τον πρώτο λόγο στα ζητήματα πίστης, παρότι δε βρίσκεται ειλικρινά στις προτεραιότητές του...
Ζούμε σε έναν κόσμο υποκριτικό. Δες για παράδειγμα τον Ντόναλντ Τραμπ. Στο μυαλό μου δεν έχει διαφορά από τον αντίχριστο. Είναι πλασμένος μονάχα από κακό. Το μοναδικό που τον απασχολεί καθημερινά είναι ο πλούτος και η εξουσία. Αν με ρωτάς, στη ζωή μπορεί να έχεις απεριόριστη δύναμη αλλά είναι αδύνατο να την πάρεις μαζί σου στον τάφο. Επομένως, ο Θεός θα σε κρίνει με βάση τον τρόπο ζωής σου και το πώς φέρθηκες στους γύρω σου. Οφείλεις να μην εγκλωβίσεις τον εαυτό σου στο κυνήγι των υλικών αγαθών, όπως το να αποκτήσεις τρία αυτοκίνητα. Αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Γεννιόμαστε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τίποτα και, ουσιαστικά, ζούμε χωρίς τίποτα. Γι’ αυτό το πιο σημαντικό είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους. Όταν ήμουν νέος, ήμουν φτωχός και χρειάστηκε να κάνω πολλές διαφορετικές και πολύ δύσκολες δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Οι συγγενείς μου, παράλληλα, δεν είχαν και τις καλύτερες συνήθειες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αντιλήφθηκα πως ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσω ήταν να πέσω με τα μούτρα στη δουλειά. Και δεν εννοώ απλώς το να εργάζομαι ώρες ολόκληρες, αλλά να ξεπερνάω και όλους τους υπόλοιπους, γιατί ο ανταγωνισμός είναι αμείλικτος.
Μιλάτε για ένα αβάσταχτο βάρος σε έναν νέο άνθρωπο.
Έτσι ήταν... Από την άλλη, μέσω της σκληραγωγημένης δουλειάς αποκτάς μια οικειότητα με την τέχνη σου, νιώθεις ασφαλής. Είσαι σίγουρος πως κάνεις κάτι καλό, γιατί αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά σε αυτό. Βάζεις στόχους, λες θέλω να γίνω το ίδιο σπουδαίος με τον Αλ Πατσίνο. Να είμαι υποκριτικά στο ίδιο επίπεδο με τον Μοντγκόμερι Κλιφτ ή ένας ηθοποιός εφάμιλλος του Πολ Νιούμαν. Κάποιος, τελοσπάντων, ο οποίος αποπνέει σεβασμό. Κάτι τέτοιο όμως δε στο προσφέρει κανείς απλόχερα. Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένοι που έγιναν διάσημοι γιατί κάποιοι φρόντισαν να τους δώσουν στρωμένη καριέρα. Εκείνοι όμως δεν αντέχουν στο χρόνο και κανείς δεν τους θυμάται τελικά.
Νιώθω πως για εσάς δεν ισχύει η τελευταία περίπτωση.
Να σου πω την αλήθεια, πλέον δε με απασχολεί και πολύ. Σήμερα προτιμώ να λέω ότι είμαι άνθρωπος πρώτα και έπειτα ηθοποιός. Άρα...
Αναφερθήκατε νωρίτερα στους πέντε μήνες εγκλεισμού. Τα πράγματα στις ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι δυσάρεστα (σ.σ. η συνέντευξη έγινε πριν τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου). Πώς αντεπεξήλθατε στην παραμονή στην καραντίνα;
Εκείνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν να μη σταματήσω να πειθαρχώ στους υγειονομικούς κανονισμούς και να παρακολουθώ όσα λέει η επιστήμη. Όχι σαν το μαλάκα που έχουμε για πρόεδρο. Μιλάμε για έναν γαμημένο, ο οποίος νοιάζεται μόνο για τον έλεγχο, τα χρήματα και την εξουσία. Εάν θέλεις λοιπόν να βάλεις ένα τέλος σε όλο αυτό, ακούς προσεκτικά τους επιστήμονες. Κρατάς αποστάσεις, φοράς μάσκα, μένεις μέσα. Γιατί κιόλας δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να πεθάνω άμεσα. Αργά ή γρήγορα θα συμβεί κι αυτό, αλλά δεν ψήνομαι να γίνει και μεθαύριο, ας πούμε.
Καθώς ο χρόνος μας τελειώνει, θα ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με το συμπρωταγωνιστή σας, τον Άρη Σερβετάλη. Πρόκειται για έναν ταλαντούχο ηθοποιό, ο οποίος έχει εμφανιστεί σε μερικές χαρακτηριστικές ελληνικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας. Είχατε ποτέ επαφή με το ελληνικό σινεμά;
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό. Αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παρακολουθώ αποκλειστικά ταινίες από τις δεκαετίες του ’40, ’50, ’60... Μόνο παλιά φιλμ δηλαδή.
Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποια;
Χμ... Αυτές που μου έρχονται άμεσα στο μυαλό είναι οι πρώτες ταινίες του Μάρλον Μπράντο και του Μοντγκόμερι Κλιφτ. Έπειτα μ’ αρέσουν πολύ οι αγγλικές με τον Ρίτσαρντ Χάρις, κάποιες του Μπομπ Χόσκινς και του Τέρενς Σταμπ.
Με τον Χόσκινς έχετε συνεργαστεί κιόλας στο «Καμία Προσευχή για τους Πεθαμένους».
Πράγματι! Γενικώς στην καριέρα μου είχα την ευκαιρία να δουλέψω με μερικούς εξαιρετικούς ανθρώπους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις δύο φορές με τον Κρίστοφερ Γουόλκεν, οι οποίες σύντομα θα γίνουν τρεις. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τον Πίτερ Ο'Τουλ, πάντα το είχα όνειρο να συναντηθούμε σε μια ταινία. Αλλά θα πραγματοποιηθεί εκείνο της συνεργασίας μου με τον Αλ Πατσίνο, κάτι για το οποίο ανυπομονώ όσο τίποτα και νιώθω απίστευτη τιμή που θα δουλέψω μαζί του.
Είναι κι εκείνος ακούραστος, μόλις πέρσι απέσπασε για ένατη φορά υποψηφιότητα για Όσκαρ. Αλήθεια, είδατε τον «Ιρλανδό»;
Ναι. Δε μου άρεσε.
