Κάνουμε #cinematherapy βλέποντας ταινίες που χαλαρώνουν, φτιάχνουν το κέφι και πάνε κόντρα στην κλειστοφοβική διάθεση.
Τα απαραίτητα συστατικά για μια απόλυτα μοντέρνα ερωτική ιστορία: Μια πολύβουη μητρόπολη, ένα ραντεβού στα τυφλά, δυο αντιδιαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες, μερικά καλά κρυμμένα μυστικά. Όλα σε μια ασφυκτική πίεση χρόνου και αποτυπωμένα σε ζωηρό ασπρόμαυρο. Το «Αναζητώντας ένα Φιλί τα Μεσάνυχτα» (In Search of a Midnight Kiss, 2007), το οποίο βραβεύτηκε στα ανεξάρτητα Spirit Awards, είναι μια από τις μόλις τέσσερις ταινίες που έχει γυρίσει ο 45άρης πλέον Άλεξ Χόλντριντζ σε είκοσι χρόνια, όλες πάνω στις περιπετειώδεις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις.
Εδώ ο τριαντάρης σχεδόν Γουίλσον (Σκοτ ΜακΝέρι), που δεν έχει κοπέλα και σχέδια για το μέλλον, αφήνει πίσω του τη χειρότερη χρονιά της ζωής του. Ο συγκάτοικός του (Μπράιαν ΜακΓκουάιρ) βάζει για λογαριασμό του μια αγγελία γνωριμίας στο ίντερνετ την οποία απαντά η Βίβιαν (Σάρα Σίμοντς), μια δυναμική κι αλλοπαρμένη ξανθιά που αναζητά τον κατάλληλο άντρα για την παραμονή της πρωτοχρονιάς.
Η συνάντηση τού νεαρού loser με μια εξωστρεφή θηλυκή παρουσία που παρασύρει τα πάντα στο διάβα της επιστρέφει το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά στα ξένοιαστα χρόνια του ’90, τότε που η φρεσκάδα, το χιούμορ και ο έρωτας κρύβονταν στα πιο αναπάντεχα μέρη. Έτσι, αυτό που ξεκινά σαν παράξενο φλερτ ανάμεσα σε δυο εκκεντρικούς χαρακτήρες εξελίσσεται γρήγορα σε συγκινητικό οδοιπορικό ενηλικίωσης. Αλήθειες και ψέματα, εξομολογήσεις και χοντράδες, αστείες και αμήχανες στιγμές εναλλάσσονται με ξεκαρδιστική ταχύτητα, ανοίγοντας καινούριο κεφάλαιο – αυτό που αφορά στην επιθετικά μελαγχολική γενιά του ’00 - στην ατέρμονη μάχη των δύο φύλων.
Ο αυτοσχεδιαστικός, άμεσος τρόπος με τον οποίο ο Χόλντριντζ ανοίγει δρόμο στους ήρωές του και τους αφήνει χώρο να αναπνεύσουν, παρασυρόμενος κι ο ίδιος από την απρόβλεπτη συμπεριφορά τους, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Στα απελευθερωτικά χνάρια της νουβέλ βαγκ, στα πατήματα του Γούντι Άλεν και κλέβοντας ιδέες από τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ («Πριν το Ξημέρωμα»), αλλά και από τον Κέβιν Σμιθ, τον Τζιμ Τζάρμους, ακόμα και τον Τζαντ Άπατοου, ο νεαρός σκηνοθέτης εφευρίσκει ξανά το ντεκόρ (το ασπρόμαυρο Λος Άντζελες) και το στιλ (ξεκαρδιστικό, άναρχο, πικρό και ευάλωτο) του σύγχρονου κινηματογραφικού ρομάντζου. Αυτό που μένει ανέγγιχτο, «As time goes by», είναι φυσικά το σάουντρακ που το συνοδεύει.
Βρείτε όλες τις must see ταινίες για την καραντίνα εδώ.
