Τα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου βρίσκονται στην τελική ευθεία, για αυτό και εμείς ζητήσαμε από ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά να μας μιλήσουν για τα φιλμ που διεκδικούν την Ίριδα καλύτερης ταινίας, λίγο πριν την απονομή (14/4).
Ο βραβευμένος συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος, ο οποίος βρίσκεται πίσω από βιβλία όπως το «Γκιακ» (εκδ. Αντίποδες), το κόμιξ «Ερωτόκριτος» (εκδ. Polaris) και με πιο πρόσφατο έργο την «Εξημέρωση» (εκδ. Πατάκη), είδε την ταινία «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» του Γιώργου Γεωργόπουλου («Tungsten») και μας κατέθεσε τις σκέψεις του.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Άρης, ένα πετυχημένο στέλεχος μεγάλης εμπορικής εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει οριστικά, όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, θανατηφόρου μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης ξεκινάει ένα υπαρξιακό ταξίδι συναντήσεων με τις πρώην του και θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του.
Ο λόγος στον Δημοσθένη Παπαμάρκου:
«Όταν μιλάμε για τις αγαπημένες μας ταινίες σε ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουμε κάποια οικειότητα, επιστρατεύουμε συνήθως όσες θεωρητικές γνώσεις έχουμε για τον κινηματογράφο προσπαθώντας να προσδώσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα στην άποψή μας. Επικαλούμαστε τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, το σενάριο ή την υποκριτική και το πόσο αρμονικά είναι συνταιριασμένα όλα αυτά μεταξύ τους για να τους παρακινήσουμε να τις δουν. Όμως, η σχέση μας με τις ταινίες αυτές δεν έχει χτιστεί μόνο σε αυτή τη βάση. Έχουν γίνει αγαπημένες μας επειδή εμπεριέχουν πράγματα τα οποία μας συγκινούν σε ένα επίπεδο βαθιά προσωπικό, σχεδόν σε αυτό του ασυνειδήτου. Τόσο που δεν μπορούμε να βάλουμε σε λόγια το τι μας αρέσει, γιατί θεωρούμε πως ό,τι κι αν πούμε θα αδικήσει αυτό που μας συνεπήρε με τόση δύναμη. Στην πραγματικότητα, θα θέλαμε να έχουμε την άνεση που έχουμε όταν μιλάμε για αυτές τις ταινίες με τους φίλους μας, όπου δεν υπάρχει η απαίτηση για συντεταγμένο λόγο με επιχειρήματα, αλλά η έκφραση υπερβαίνει το λόγο, και ό,τι χάνει σε δομή και ευγλωττία το αναπληρώνει σε ένταση ενθουσιασμού και σε κατάχρηση επιθέτων στον υπερθετικό βαθμό.
Η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» είναι μία από αυτές τις αγαπημένες μου ταινίες, και γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να μιλήσω γι’ αυτή. Νιώθω σωστότερο να σας αφηγηθώ την ιστορία της "γνωριμίας" μας. Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια σε ένα μπαρ. Μαζί με τον Γιώργο και ορισμένους άλλους μετρούσαμε ήδη τις μικρές ώρες της προτελευταίας μέρας ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ. Ο Γιώργος μας είπε πως την επομένη, στις έντεκα το πρωί, θα έκανε μία κλειστή προβολή του τελευταίου cut της ταινίας γιατί βρισκόταν ακόμη στη διαδικασία του μοντάζ και θα του ήταν χρήσιμα τα όποια σχόλια. Εγώ τον διαβεβαίωσα πως θα δώσω το παρόν, αλλά, φυσικά, το hangover της επόμενης ημέρας με διέψευσε. Αρκετούς μήνες αργότερα, όταν ξανασυνάντησα τον Γιώργο, με μεγάλη ενοχή προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν τον είχα σνομπάρει, αλλά πως κυριολεκτικά αδυνατούσα. Ο Γιώργος μου είπε «Δεν παίζει παρεξήγηση, μαν. Αφού εκείνο το βράδυ σε θυμάμαι που μιλούσες ισπανικά». Γλώσσα της οποίας την προφορά δανείζομαι ελεύθερα όταν μιλάω ελληνικά σε συνθήκες ακραίου μεθυσιού.
Μετά από λίγο καιρό, έτυχε με τον Γιώργο να συνεργαστούμε στην ανάπτυξη ενός τηλεοπτικού project, και έτσι οι συναναστροφές και η γνωριμία μας να γίνουν στενές. Από ντροπή –ή μάλλον, ενοχή- δεν είχα τολμήσει να του ζητήσω να δω τον "Δυσάρεστο", μέχρι που μια μέρα μου το πρότεινε εκείνος. Η προβολή ήταν ιδιωτική στον χώρο-αίθουσα του γραφείου του Γιώργου. Δύο ώρες μετά, ο Γιώργος γέμιζε την κούπα μου καφέ και με ρωτούσε τα σχόλιά μου. Η δυσκολία μου να εκφραστώ ήταν η ίδια με αυτή που περιέγραψα παραπάνω. Κατάφερα μόνο να πω "Φίλε, είναι ταινιάρα. Γαμάει". Εκείνος με παρότρυνε να του πω κάτι παραπάνω, εξηγώντας μου πως ο λόγος αυτών των προβολών δεν είναι η απόδοση των ευσήμων στον δημιουργό, αλλά ακριβώς ο εντοπισμός των αδυναμιών της ταινίας για τυχόν βελτίωση. Εγώ υπερασπίστηκα ξανά την αρχική μου τοποθέτηση, αυτή τη φορά με λίγο παραπάνω λόγια, περισσότερο για να τον πείσω ότι πραγματικά εννοούσα ό,τι είχα πει, παρά επειδή ένιωθα την ανάγκη να εξηγήσω –όταν λέμε είναι ταινιάρα, τι άλλο να πούμε;
Είμαι από τους τυχερούς που κατάφεραν να δουν την «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» και σε άλλες προβολές, και κάθε φορά διαπιστώνω την ίδια αδυναμία να ξεφύγω από αυτή την προγλωσσική σχεδόν φράση που είχα εκστομίσει όταν ο Γιώργος με ρώτησε τη γνώμη μου για την ταινία. Οπότε μη μου ζητάτε να πω κάτι παραπάνω. Αδυνατώ. Κι αυτή τη φορά, δεν ευθύνεται κανένα hangover. Το μόνο που μπορώ –και πρέπει- να προσθέσω, είναι "όταν ανεβεί στις αίθουσες, να πας να την δεις!"».
Θυμίζουμε πως η ταινία «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» διεκδικεί τρεις Ίριδες στα 11α βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων εκείνη της καλύτερης ταινίας. Τα βραβεία της Ακαδημίας θα απονεμηθούν μέσω live streaming στις 14/4.
Διαβάστε ακόμα τα σχόλια του Ατόμ Εγκογιάν για τον «Απόστρατο» και του Ευθύμη Φιλίππου για τη «Winona».
