Οι τίτλοι τέλους του «Toy Story 3» αποδείχτηκαν προσωρινοί, έτσι όλα είναι έτοιμα για ακόμη μία περιπέτεια με την παιχνιδοσυμμορία του σερίφη Γούντι. Ευκαιρία επίσης για μια αναδρομή στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη μέχρι την πρόσφατη ταινία και τον αντίκτυπο που είχε το animation της Pixar στην ψυχοσύνθεση μιας γενιάς που μεγάλωσε παρέα με τα παιχνίδια της.
Εγώ κι εσύ μαζί
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς το «Toy Story» (1995) να παίζει αμέτρητες φορές στο βίντεο. Τόσες, μάλιστα, που θυμάμαι ακόμη σε ποιο συγκεκριμένο σημείο «μασιόταν» η κασέτα γεμίζοντας για λίγο «χιόνια» την οθόνη. Η εμμονή με την ταινία, ωστόσο, δεν οφειλόταν μόνο στην εντυπωσιακή αισθητική του πρώτου ψηφιακά γυρισμένου animation, αλλά στο ότι εκπλήρωνε την ανομολόγητη φαντασίωση αμέτρητων παιδιών: βλέπαμε πώς τα παιχνίδια αποκτούσαν ζωή όταν λείπαμε από το δωμάτιο και μάλιστα ως θεατές αποκτούσαμε πρόσβαση στον κρυφό τους κόσμο.
Όπως και όλες οι μετέπειτα ταινίες της Pixar, το «Toy Story» ξεκλείδωσε με μια πρωτότυπη ιδέα το παιδικό υποσυνείδητο για να πραγματευτεί «ενήλικες» προβληματικές. Ο Γούντι καλείται να ξεπεράσει την κρίση αυτοπεποίθησης και ζήλιας που βιώνει με την άφιξη του δημοφιλέστερου Μπαζ Λάιτγιαρ, όπως τα παιδιά ανταγωνίζονται για την προσοχή των γονιών τους, την ώρα που ο Μπαζ καλείται να αποδεχτεί τον αληθινό εαυτό του αποδομώντας τις ψευδαισθήσεις του. Διότι μπορεί να έχει πλαστικά «φτερά» και ο γαλαξίας να μη χρειάζεται την προστασία του, δεν παύει όμως να είναι ξεχωριστός για όσους τον αγαπούν.
Παράξενα πράγματα
Σε μια σπάνια περίπτωση στην ιστορία των σίκουελ, το «Toy Story 2» (1999) τα κατάφερε επειδή αγνόησε την ασφάλεια της επανάληψης μιας γνωστής αφηγηματικής συνταγής· και ακόμη περισσότερο επειδή τόλμησε να αγγίξει με εύστοχο τρόπο το πιο δυσοίωνο συναίσθημα όλων, την απόγνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου τέλους. Όταν ο Γούντι απάγεται από έναν άπληστο συλλέκτη παιχνιδιών, βιώνει για πρώτη φορά το κενό της μοναξιάς και τη ματαιότητα της ύπαρξης, ενώ καλείται να πάρει μια κομβική, ώριμη απόφαση.
Αρχικά γοητεύεται από το στάτους του σπάνιου παιχνιδιού, το οποίο έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει διαχρονικά το θαυμασμό δεκάδων επισκεπτών ως έκθεμα σε μουσείο. Αρνείται όμως να παρασυρθεί από αυτήν την πλαστή εικόνα κι επιλέγει την επιστροφή στο δωμάτιο του Άντι, του ανθρώπου που συμβολίζει τον φαντασιακό Άλλο. Του προσώπου δηλαδή που με το βλέμμα του νοηματοδοτεί την ύπαρξη του ήρωα, ακόμη και αν αυτή έχει ημερομηνία λήξης, εν προκειμένω την ενηλικίωση του Άντι. Τη στιγμή που ο Γούντι επιλέγει την ειλικρίνεια αντί της ματαιοδοξίας, το «Toy Story 2» αποδεικνύει διακριτικά, πλην δεξιοτεχνικά, την καίρια παιδαγωγική δύναμη του σινεμά.
Στο κατώφλι των 18
Η στιγμή της ενηλικίωσης ήρθε για τον Άντι στο «Toy Story 3» (2010), το οποίο πραγμάτωσε μια τριλογία animation διαμαντιών, με κάθε κεφάλαιο να ξεπερνά σε έμπνευση το προηγούμενο. Οι χαρακτήρες εδώ καλούνται να διαχειριστούν το σκληρό συναίσθημα του αποχωρισμού, καθώς ο Άντι ετοιμάζεται για το πανεπιστήμιο κι εκείνοι πρέπει να αντεπεξέλθουν στη βίαιη πραγματικότητα του έξω κόσμου. Γι’ αυτό και για πρώτη φορά το κακό δεν παίρνει ανθρώπινη μορφή, αλλά αποτελεί αντανάκλαση των ηρώων, ενσαρκώνεται δηλαδή από ένα παιχνίδι.
Ειρωνικά αυτό είναι ένα ροζ αρκουδάκι, που όντας βαθιά πληγωμένο κρύβει μέσα του ένα ασίγαστο μίσος για τα πάντα. Ο Γούντι και η παρέα του, αντιμετωπίζοντας έναν κακό με οικείο πρόσωπο, συνειδητοποιούν ότι για να επιβιώσουν χρειάζεται να αντικαταστήσουν την αθωότητα και την αφέλειά τους με την εγρήγορση και τις υπεύθυνες αποφάσεις κι έτσι να περάσουν τη δική τους ενηλικίωση. Η ίδια η φύση τους όμως επιβάλλει την επιστροφή στη συνθήκη του παιχνιδιού, όχι πια με τον Άντι, αλλά με τη μικρή Μπόνι, με την οποία θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ζωής.
Πόσο παραπέρα;
Με τον σκηνοθέτη των «Toy Story 1 & 2» Τζον Λάσιτερ εκτός δράσης πλέον, λόγω κατηγοριών σεξουαλικής παρενόχλησης, το βάρος του «Toy Story 4» πέφτει στον Τζος Κούλεϊ. Συν-σεναριογράφος του αριστουργηματικού «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» (2015), μαζί με μια σειρά παλιών γραφιάδων του franchise καλούνται να αποδείξουν πως το νέο κεφάλαιο είναι αντάξιο των προηγούμενων.
Η πλοκή της νέας ταινίας αναμειγνύει στοιχεία των προηγουμένων, καθώς το διακοσμημένο με χρωματιστό σύρμα πλαστικό πιρούνι Φόρκι κάνει την εμφάνισή του στο σπίτι της Μπόνι, αλλά αρνείται πως είναι παιχνίδι και το σκάει σε κατάσταση σοκ. Αναζητώντας το, ο Γούντι και οι υπόλοιποι ξεκινούν μια νέα περιπέτεια, η οποία θα τους οδηγήσει σε έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Αυτός αποκαλύπτεται μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία των ανθρώπων της Pixar, που κάνει και πάλι το θαύμα της...
Περισσότερες πληροφορίες
Toy Story 4
Όταν το καινούργιο παιχνίδι της Μπόνι, φτιαγμένο στο χέρι από αναλώσιμα, με το όνομα «Φόρκι», αυτοαποκαλείται «σκουπίδι» και το σκάει από την παρέα, ο Γούντι αναλαμβάνει να το βρει και να το κάνει να αποδεχτεί πως είναι παιχνίδι.
