Προτάσσοντας τη βιβλική φράση «μη μου άπτου» ως μότο του φετινού διαγωνιστικού τμήματος, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της συμπρωτεύουσας μπήκε στην τρίτη δεκαετία του καταγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο (και φτωχό) μέρος του πλανήτη προσπαθεί να αγγίξει το όνειρό του – από μια νέα πατρίδα ως τον συνάνθρωπό του.
Όπως το συγκινητικό «Λεμεμπέλ» της Ζοάνα Ρεπάσι Γκαριμπάλντι, το οποίο περιγράφει τον αγώνα του Χιλιανού εικαστικού, συγγραφέα και συμβόλου του queer κινήματος Πέδρο Λεμεμπέλ ενάντια σε μια συντηρητική κοινωνία, φωτίζοντας με γλυκόπικρο τρόπο το τίμημα της μοναξιάς που συνοδεύει μια τόσο θαρραλέα στάση ζωής. Αντίθετα, τα «Απολιθώματα» του Πάνου Αρβανιτάκη, μια από τις δυο ελληνικές ταινίες που διεκδικούν τον Χρυσό Αλέξανδρο, επιλέγουν μια αποστασιοποιημένη, μα ουσιαστική στάση παρατήρησης απέναντι στις δραστηριότητες της ΔΕΗ στην περιοχή της Εορδαίας, καταγράφοντας χωρίς διδακτικούς σχολιασμούς τη δυσοίωνη μεταλλαγή του τοπίου.
Η σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος περιγράφεται πολυεπίπεδα τόσο στο λιθουανικό «Όξινο Δάσος» της Ρουγκίλε Μπαρζντζιουκάιτε, το οποίο ερευνά την καταστροφική δράση των κορμοράνων – ατραξιόν για τους τουρίστες(!) - στο Κουρόνιαν Σπιτ, μια λεπτή χερσόνησο δίπλα στην Βαλτική Θάλασσα, όσο και στο «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Μεσοχώρα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Μια μεγάλου μήκους συνέχεια του αριστουργηματικού «μικρού» «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Γιαγιά μου» (1997) και μια δεξιοτεχνική μίξη ρεπορτάζ και βιωματικής καταγραφής της ιστορίας του τεράστιου, αναξιοποίητου φράγματος του ποταμού Αχελώου στην Πίνδο, η ύπαρξη του οποίου διχάζει τη στάση των κατοίκων της περιοχής.
Η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ έγινε με το μουσικό ντοκιμαντέρ «Μάριαν & Λέοναρντ: Λόγια Αγάπης» του Νικ Μπρούμφιλντ, το οποίο συγκίνησε το κατάμεστο Ολύμπιον, αφηγούμενο την ερωτική σχέση του διάσημου τραγουδοποιού Λέοναρντ Κοέν και της μούσας του Νορβηγίδας Μάριον Ιλέν, με φόντο την Ύδρα των 60s. Κι από το τμήμα της «Μουσικής» σ' εκείνο του «Σινεμά», με τον Πολ Γρίβα, γιο του γνωστού διευθυντή φωτογραφίας Αλέξη Γρίβα, να σχολιάζει αλληγορικά στην «Ταινία Καταστροφής» τη σύγχρονη μεσογειακή πραγματικότητα, την παντοδυναμία του καπιταλισμού και τον κινηματογραφικό «αντίλογο», όπως αυτός διατυπώνεται στο «Socialism» του Ζαν – Λικ Γκοντάρ (2010).
Στο τμήμα «Ανθρώπινη κατάσταση» εντύπωση έκανε τόσο το οσκαρικό «Free Solo» των Τζίμι Τσιν και Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρέλιο, πάνω στον άθλο του Άλεξ Χόνολντ να αναρριχηθεί στην κορυφή του ύψους 900 μέτρων μονόλιθου Ελ Καπιτάν στο εθνικό πάρκο Γιοσέμπι της Καλιφόρνιας, όσο και τα «Άκρα» της Δήμητρας Μπαμπαδήμα, με θέμα την προσπάθεια του Σπύρου Χρυσικόπουλου να ολοκληρώσει τον μήκους 140 χιλιομέτρων κολυμβητικό διάπλου Ρόδου – Καστελλόριζου.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον, τέλος, αποδεικνύεται το αφιέρωμα στον ντοκιμαντερίστα Ουάνγκ Μπινγκ, ακούραστο και εφευρετικό καταγραφέα μιας αόρατης Κίνας των αποκλήρων και περιθωριακών (κοινωνικά και πολιτικά), μέσα από μια σειρά «στεγνών» στην αισθητική τους, αλλά απίστευτα δυναμικών στις πληροφορίες τους ταινιών («Νεκρές Ψυχές», «Μόνες»).
