Ανήμερα των γενεθλίων του σπουδαίου ηθοποιού, ανατρέχουμε στους ρόλους που αποδεικνύουν το εύρος του ερμηνευτικού του ταλέντου.
Στα 78 του ο Αλ Πατσίνο συνεχίζει να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να πρωταγωνιστεί σε μεγάλες παραγωγές, με επόμενη συμμετοχή του στο πολυαναμενόμενο «The Irishman» του Μάρτιν Σκορσέζε μαζί με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ο ηθοποιός που μετρά πάνω από 50 ρόλους στο όνομά του, στιγμάτισε τις δεκαετίες '70-'80 ενσαρκώνοντας πολυπρισματικούς και συχνά παρεξηγημένους χαρακτήρες, από ναρκομανείς και αποφασισμένους αστυνομικούς έως αυτοκαταστροφικούς γκάνγκστερς. Το 1992 απέσπασε το μοναδικό ως τώρα Όσκαρ, για το δημοφιλές «Άρωμα Γυναίκας» (Μάρτιν Μπρεστ), με τους ρόλους που επιλέξαμε παρακάτω να συμπληρώνουν την τεράστια ερμηνευτική παρακαταθήκη του.
Scarface (1983)
του Μπράιαν ντε Πάλμα
Μπράιαν ντε Πάλμα στη σκηνοθεσία και Όλιβερ Στόουν στο σενάριο διασκευάζουν την ομότιτλη ταινία του Χάουαρντ Χοκς, του 1932, και χαρίζουν στον Πατσίνο τον διασημότερο ρόλο του. Θα γίνει συνώνυμος του Τόνι Μοντάνα, του Κουβανού μετανάστη που μετατρέπεται σε βαρόνο του οργανωμένου εγκλήματος, και έδωσε στον ηθοποιό διαστάσεις pop icon. Σε αυτό βοήθησαν η ωμή ερμηνεία του, που συνδυάζει γκανγκστερική αγριότητα και την τραγικότητα ενός ανθρώπου που είναι αδύνατο να αποφύγει τη μοίρα του, αλλά και οι δεκάδες ατάκες που εκφέρει στην ταινία και σίγουρα έχετε δει σε αμέτρητες δημοσιεύσεις στα social media...
Ο Νονός 1 - 3 (1972 / 1972 / 1990)
του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ο Πατσίνο για να αποκτήσει το ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε, γιου του Βίτο Κορλεόνε (Μάρλον Μπράντο), χρειάστηκε να αντισταθεί προσωπικά ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα ενάντια στις πιέσεις των παραγωγών που προτιμούσαν για το ρόλο οποιονδήποτε εκ των Τζακ Νίκολσον, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Γουόρεν Μπίτι και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Οι ερμηνείες στις δύο πρώτες ταινίες τού έφεραν διαδοχικές υποψηφιότητες για Όσκαρ, και έγινε ο πρώτος ηθοποιός στην ιστορία που βρίσκεται υποψήφιος ενσαρκώνοντας τον ίδιο ρόλο. Αξίζει να σημειωθεί πως την πρώτη φορά απείχε από την τελετή απονομής, καθώς προσβλήθηκε που η Ακαδημία τον συμπεριέλαβε στην κατηγορία β' αντρικού ρόλου και όχι α', όπου βρέθηκε και τελικά κέρδισε ο συμπρωταγωνιστής του Μάρλον Μπράντο, γιατί πίστευε πως κατείχε περισσότερο χρόνο στην ταινία από ότι ο Μπράντο.
Σκυλίσια Μέρα (1975)
του Σίντνεϊ Λιούμετ
Η πιο φρενήρης ερμηνεία του Πατσίνο, ο οποίος εδώ ενσαρκώνει τον Σόνι, έναν άντρα που επιχειρεί την κλοπή μιας τράπεζας για να καλύψει τα έξοδα της εγχείρησης του εραστή του. Η ταινία του Λιούμετ είχε διθυραμβική υποδοχή και θεωρήθηκε αντικαθεστωτική για την εποχή της, εξαιτίας των τολμηρών θεμάτων που έθιγε, αλλά και για τον τρόπο που ο Σόνι διαχειρίζεται την κλοπή η οποία πάει εντελώς στραβά, ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, και εξελίσσεται σε μια δραματική κατάσταση ομηρίας.
Σέρπικο (1973)
του Σίντεϊ Λιούμετ
Ένας από τους πιο βαθιά τραγικούς χαρακτήρες του Πατσίνο, ο ηθικός αστυνομικός Φρανκ Σέρπικο αν δρούσε σήμερα θα τον αποκαλούσαμε «whistleblower». Ο λόγος; Ήταν αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα για να σταματήσει τη διαφθορά που υπήρχε σε κάθε κομμάτι του αστυνομικού σώματος, με αποτέλεσμα συνάδελφοί του να στραφούν εναντίον του. Ο ηθοποιός βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα, ενώ τη μουσική συνθέτει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Το Ψωνιστήρι (1980)
του Γουίλιαμ Φρίντκιν
Ξανά ως αστυνομικός, ο Αλ Πατσίνο θα έβρισκε τον εαυτό του σε πρωτόγνωρα νερά με αυτήν την παρεξηγημένη ταινία. Η υπόθεσή της αφορά έναν μυστικό αστυνομικό ο οποίος διερευνά την υπόθεση ενός μανιακού δολοφόνου που στοχεύει ομοφυλόφιλους, διαδικασία που τον φέρνει τετ-α-τετ με την underground γκέι σκηνή της Νέας Υόρκης. Η ταινία προκάλεσε αντιδράσεις όταν κυκλοφόρησε, με τους ομοφυλόφιλους να καλούν σε μποϊκοτάζ της θεωρώντας πως είναι ομοφοβική και στιγματίζει την κοινότητα. Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται πολύ μακριά από τις κατηγορίες, με τον Πατσίνο τότε να δηλώνει πως δε θα έκανε ποτέ τίποτα που θα πλήγωνε τους ομοφυλόφιλους, αποδεικνύοντας τα λόγια του με την πιο ακομπλεξάριστη και αποκαλυπτική ερμηνεία του.
Μια τεράστια καριέρα όπως αυτή του Αλ Πατσίνο είναι αδύνατο να συνοψιστεί σε πέντε μόνο ρόλους. Για αυτό παραθέτουμε και πέντε ακόμη ταινίες που μπαίνουν στην κατηγορία των «προσωπικών αγαπημένων» αλλά και κορυφαίων του ηθοποιού.
Οικόπεδα με Θέα (1992)
του Τζέιμς Φόλεϊ
Σε σενάριο του σπουδαίου Ντέιβιντ Μάμετ, κινηματογραφική διασκευή του βραβευμένου με Πούλιτζερ ομότιτλου θεατρικού του έργου, ο Πατσίνο είναι ο επιτυχημένος μεσίτης Ρίκι Ρόμα τον οποίο χρειάζεται να «πιάσουν» οι πρωτοκλασάτοι συμπρωταγωνιστές του Άλεκ Μπόλντουιν και Τζακ Λέμον για να επιβιώσουν επαγγελματικά. Ο αμείλικτος κόσμος των κερδών με κάθε κόστος και των ασυγχώρητων προθεσμιών αναδύεται μέσα από το χαρακτήρα του Ρόμα ο οποίος είναι διατεθειμένος να εκμεταλευτεί κάθε ευκαιρία για να πετύχει το στόχο του. Εκείνη τη χρονιά ο Πατσίνο απέσπασε άλλη μία πρωτιά, καθώς η συγκεκριμένη ταινία κυκλοφόρησε μαζί με το «Άρωμα Γυναίκας», και έγινε ο πρώτος ηθοποιός που βρέθηκε υποψήφιος για Όσκαρ με δύο ταινίες σε δύο διαφορετικές κατηγορίες κερδίζοντας μάλιστα στη μία.
Ένταση (1995)
του Μάικλ Μαν
Αλ Πατσίνο εναντίον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, μια κόντρα που και μόνο στο άκουσμά της ανεβαίνει η... ένταση. Ο πρώτος ως ντετέκτιβ και ο δεύτερος ως επαγγελματίας κλέφτης θα βρεθούν αντιμέτωποι σε ένα καταιγιστικό φιλμ κυνηγητού και δράσης, με τον Μάικλ Μαν να μας χαρίζει μια σκηνή ανθολογίας όταν οι δύο ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ σε μια φαινομενικά απλή συζητήση σε εστιατόριο.
Υπόθεση Καρλίτο (1993)
του Μπράιαν ντε Πάλμα
Επανένωση με τον Μπράιαν ντε Πάλμα για μία αδίκως παραγνωρισμένη ταινία, η οποία κλείνει το μάτι στο «Σημαδεμένο». Ο Πατσίνο ενσαρκώνει τον Καρλίτο, έναν πρώην γκάνγκστερ ο οποίος αποφυλακίζεται και είναι αποφασισμένος να απέχει από τις παράνομες δουλειές. Η αριστοτεχνικά στημένη σκηνοθεσία και τα έντονα χρώματα της φωτογραφίας της ταινίας συναντούν έναν Πατσίνο ο οποίος απογειώνει κάθε του σκηνή.
Το Σκιάχτρο (1973)
του Τζέρι Σάτσμπεργκ
Μετά την πρώτη επιτυχημένη συνεργασία του Πατσίνο με τον Τζέρι Σάτσμπεργκ στο «Πανικός στο Νιντλ Παρκ» (1971) που τον ανέδειξε στο κινηματογραφικό προσκήνιο, η δεύτερη δουλειά τους οδήγησε στο Χρυσό Φοίνικα των Κανών. Με τον Τζιν Χακμαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενσαρκώνουν ένα αρχετυπικό buddy movie δύο φίλων που ζει στο περιθώριο του αμερικανικού ονείρου.
Ντόνι Μπράσκο (1997)
του Μάικ Νιούελ
Ο Πατσίνο διαπρέπει στο πλάι του Τζόνι Ντεπ, ερμηνεύοντας με έναν διαφορετικό για τα δεδομένα του τρόπο ένα μέλος του οργανωμένου εγκλήματος που εν αγνοία του συνεργάζεται με μυστικό αστυνομικό. Χαμηλών τόνων, συναισθηματικός και διεισδυτικός κλέβει κάθε σκηνή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
