Η Λεονόρ Σεράιγ ντεμπουτάρει με το γλυκόπικρο μα και φρέσκο φιλμ της «Μία Νέα Γυναίκα» που βραβεύτηκε με Χρυσή Κάμερα στο φεστιβάλ των Κανών, και μας χάρισε την καταπληκτική ερμηνεία της Λετισιά Ντος. Μιλήσαμε τηλεφωνικά μαζί της για να μας δώσει περισσότερες λεπτομέρειες για την εξαιρετική πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της...
Ξεκινάω με την προφανή μα αναγκαία ερώτηση... Πώς σκαρφιστήκατε την ιστορία της ταινίας;
Ήθελα να απεικονίσω έμμεσα τη δική μου πρώτη γνωριμία με το Παρίσι, η οποία επηρεάστηκε από ορισμένες προσωπικές εμπειρίες που συνέβησαν όταν ήμουν φοιτήτρια, κυρίως από τη σχέση που είχα με έναν πολύπλοκο, πολύ διαφορετικό από εμένα άνθρωπο. Την ίδια στιγμή έπρεπε να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που επιβάλλει η ζωή σε μια μεγαλούπολη. Νομίζω αυτό που ήθελα να κάνω με την ταινία ήταν να επιστρέψω σε αυτήν την περίοδο και να βρω την ενέργεια που είχα ανάγκη τότε.
Κάποια στιγμή στην ταινία η ηρωίδα λέει πως το Παρίσι μισεί τους ανθρώπους του. Το πιστεύετε και εσείς αυτό; Ή συμβαίνει το αντίθετο;
Κοίτα, είναι δύσκολο να έρχεσαι ολομόναχος σε μια τόσο μεγάλη πόλη. Να είσαι εκεί χωρίς φίλους και με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη. Αυτό από μόνο του βέβαια δε λέει κάτι αποκλειστικά για το Παρίσι, συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Στην περίπτωση της Πολά (Λετισιά Γκος) εκείνο που συνειδητοποιεί είναι ότι πέρα από τις αναποδιές μαθαίνει σιγά - σιγά να αγαπά και την πόλη αλλά και τους ανθρώπους, μέσα από αυτούς που συναντά στη νέα φάση της ζωής της.
Αναφέρατε τη Λετισιά, η οποία είναι μια αποκάλυψη στην ταινία, και μοιάζει σα να έχετε γράψει πάνω της το ρόλο. Πώς τη βρήκατε;
Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων... Δεν έγραψα το ρόλο για εκείνη, όμως την είχα δει στην ταινία «La Bataille de Solferino» (σ.σ.: της Ζιστίν Τριέ, 2013) και μου είχε κάνει εντύπωση. Αργότερα, όταν πια είχα γράψει το σενάριο, την είχα στο μυαλό και όταν συναντηθήκαμε ήμουν βέβαιη πως αυτή «ήταν» η Πολά.
Καθώς η Πολά αντιμετωπίζει διαδοχικά αναποδιές στην ταινία, καταφέρνετε με έναν αφανή τρόπο να αναδείξετε τόσο την εικόνα του Παρισιού σήμερα, αλλά και της σύγχρονης εργατικής τάξης σε αυτό, χωρίς μεγαλοστομίες και σχεδόν άθελά σας. Είναι έτσι;
Δεν ένιωθα ότι ήθελα να υπερτονίσω αυτά τα στοιχεία στην ταινία, ειδικά το κοινωνικό κομμάτι, γιατί δεν ήθελα ο θεατής να πιστεύει πως του υποδεικνύω τι σημαίνει καθετί σε αυτήν και να αναρωτιέται τι είδος ταινίας βλέπει. Στη συγκεκριμένη ιστορία όμως υπάρχουν αυτά παντού σε διαφορετικά επίπεδα, γιατί κατά κάποιο τρόπο η ίδια τα ανέσυρε στην επιφάνεια.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο σημείο στο Παρίσι;
Ωραία ερώτηση! Φοβάμαι όμως θα σε απογοητεύσω, γιατί εκείνο που πραγματικά με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην πόλη ήταν... το μετρό! Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί όμως, οποιοσδήποτε άλλος πιθανότατα να το μισούσε με τόσα προβλήματα που έχει καθημερινά. Την ίδια στιγμή όμως βλέπεις τόσο διαφορετικό κόσμο που ίσως να γνωρίσεις κιόλας, ανθρώπους που αναγνωρίζεις από τη γειτονιά σου και ανακατεύονται με παντελώς αγνώστους... Νιώθω σαν το σπίτι μου όταν παίρνω το μετρό!
Με την πρώτη σας ταινία πετύχατε και την πρώτη σημαντική διάκριση σε φεστιβάλ, κερδίζοντας στις Κάνες τη Χρυσή Κάμερα. Πώς νιώσατε όταν ακούσατε το όνομά σας στην απονομή;
Έμεινα έκπληκτη! Ήταν η μέγιστη αναγνώριση της δουλειάς που κάναμε συλλογικά μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Η ταινία έγινε κάτω από οριακές συνθήκες, έτσι αρχικά και μόνο το γεγονός ότι μπορέσαμε να την προβάλλουμε εκεί ήταν φοβερό. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, μου φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Στο γαλλικό σινεμά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε όλο και περισσότερες σκηνοθέτιδες να πρωτοστατούν στην κινηματογραφική παραγωγή με εξαιρετικές ταινίες και ξεχωριστό σκηνοθετικό ύφος, όπως για παράδειγμα η Μία Χάνσεν - Λαβ («Το Μέλλον»). Θεωρείτε πως δημιουργείται ένα ρεύμα με τις γυναίκες πρωταγωνίστριες και πίσω από την κάμερα;
Πιστεύω πως ναι, υπάρχουν ταλαντούχες γυναίκες που δουλεύουν στον κινηματογράφο σήμερα και έχουν πάρα πολλά να δώσουν. Από την άλλη δε θα έλεγα πως ανήκω σε κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα, όμως αναμφισβήτητα υπάρχει ένα κύμα από σκηνοθέτιδες που κάνουν επιτυχία και αναδεικνύονται κάθε χρόνο, καθώς όλο και περισσότερες κάνουν ταινίες. Προσωπικά πάντως νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω και για αυτό δε με αντιλαμβάνομαι ακόμα ως «δημιουργό».
Παρεμπιπτόντως στην ταινία σας συνεργαστήκαμε με μία ακόμα γυναίκα που έκανε καταπληκτική δουλειά, και μιλάω για τη Ζουλί Ρου η οποία υπογράφει το φοβερό soundtrack.
Ναι! Με τη Ζουλί έχω συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, στις μικρού μήκους ταινίες μου, και πάντα έγραφε τέλειες συνθέσεις. Αυτήν τη φορά της ζητούσα συγκεκριμένα κομμάτια μουσικής κάθε φορά περιγράφοντας το στιλ που θα ήθελα να έχουν, τα οποία ανακατεύαμε με μουσικές που είχε ήδη γράψει εκείνη. Έτσι πάντα υπήρχε κάτι αναπάντεχο στις ακροάσεις που με μάγευε, και αυτό είναι που με κάνει να την εμπιστεύομαι όποτε συνεργαζόμαστε.
