Ο Τζίμης Πανούσης «έφυγε» χθες (14/1) μετά από καρδιακό επεισόδιο στα 64 του, έχοντας αφήσει κληρονομιά μερικές αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Τζίμη Πανούση έγινε χωρίς να το γνωρίζω. Ήταν στα τέλη των '90s όταν, αφού είχα δει κοντά στις εκατό φορές το «Toy Story», συνειδητοποίησα πως ένας από τους λόγους που είχα «λιώσει» την κασέτα ήταν η μουσική της ταινίας για την οποία τότε δε γνώριζα τίποτα. Αρκετά χρόνια μετά και έχοντας περάσει ώρες ακούγοντας το «σινεφιλικό» (sic) «Disco Tsoutsouni» των Μουσικών Ταξιαρχιών, ένας φίλος μού έλυσε το μυστήριο λέγοντάς μου πως η φωνή της μεταγλωττισμένης βερσιόν των τραγουδιών του οσκαρικού Ράντι Νιούμαν είναι του Τζίμη.
Συνειδητοποίησα έτσι τον πολύπλευρο χαρακτήρα του ο οποίος αποκαλύφθηκε με τον καλύτερο τρόπο στον κλασικό «Δράκουλα των Εξαρχείων» (1983) του Νίκου Ζερβού, μία από τις διασημότερες ντόπιες cult ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ και στην οποία ο Πανούσης κλέβει την παράσταση.
Στην ουσία ενσαρκώνοντας τον εαυτό του μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες μετατρέπονται στο «τέλειο» ροκ συγκρότημα στα χέρια του διαβολικού ορθοπεδικού Βίκτωρ Παπαδόπουλου ο οποίος εγκαθίσταται από τα Καρπάθια στα Εξάρχεια. Ως άλλος δρ. Φράνκενσταϊν, ο Παπαδόπουλος δημιουργεί το συγκρότημα από συναρθρωμένα μέλη σπουδαίων νεκρών μουσικών. Το σχέδιό του όμως ολοκληρώνεται με μισή επιτυχία, καθώς το ταλαντούχο νεκροζώντανο συγκρότημα αρέσκεται να παίζει λαϊκή μουσική και όχι ροκ.
Με τον Τζίμη συμπρωταγωνιστούν φοβερές μορφές των '80s όπως ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο Νικόλας Άσιμος, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Σάκης Μπουλάς, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Τζόνι Βαβούρας και η Ισαβέλλα Μαυράκη που διεκδικεί ερωτικά τον Πανούση στην ταινία ενώ του λύνει τις... αθώες απορίες του.
Η ταινία σατιρίζει εύστοχα την Ελλάδα της πρώιμης Μεταπολίτευσης και της «Αλλαγής» με ξεκαρδιστικές σκηνές και ατάκες που εξακολουθούν να είναι επίκαιρες, ακόμα και αν στιγμιότυπα σαν το παρακάτω μπορεί να φανούν ακατανόητα σε όσους γεννήθηκαν μετά το 2000.
Το αποκορύφωμα του «Δράκουλα» έρχεται με τη μεγαλειώδη συναυλία που δίνουν οι «εξεγερμένοι» νεκροζώντανοι εναντίον του δημιουργού τους δρ. Βίκτωρα Παπαδόπουλου.
Παραδόξως ο Τζίμης Πανούσης στη συνέχεια εμφανίστηκε σε ελάχιστες ταινίες και πάντα με σύντομες εμφανίσεις. Η πρώτη ήρθε δώδεκα χρόνια μετά χωρίς να εμφανιστεί όμως στην τελική κόπια του «Ηνίοχου» (1995) του Αλέξη Δαμιανού, για να ακολουθήσουν δύο συμμετοχές του ως... παππάς στις ταινίες «Προστάτης Οικογενείας» (1997) του Νίκου Περάκη και «Safe Sex» (1999) των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου.
Αιώνιος εχθρός της πολιτικής ορθότητας και του περιορισμού της έκφρασης δεν έπαψε να σατιρίζει με κάθε τρόπο την καλλιτεχνική ιντελιγκέντσια με όπλο το έξυπνο χιούμορ. Τον αποχαιρετούμε με τη δική του «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων»:
