Πιστό στο ραντεβού του για έβδομη χρονιά, το ζωηρό κινηματογραφικό event του Αιγαίου έστησε και πάλι τις οθόνες του στο γνωστό νησί της Δωδεκανήσου. Το «α» ήταν εκεί για να μεταφέρει εντυπώσεις από το ξέφρενο και σούπερ καλοκαιρινό σινε-πάρτι που στήθηκε στην Πάτμο στις 25-30/7.
Στο ταβερνάκι που βρίσκεται πάνω από την παραλία της Πέτρας ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι κατέβηκε δύο σκαλιά και στάθηκε δίπλα σε μένα και στον τρίχρονο γιο μου, τον Παναγιώτη. «Παιδάκι, είσαι από την Ελλάδα;» ρώτησε. «Ναι», απαντάω εγώ, παίρνοντας την πρωτοβουλία να κάνω τον μεταφραστή, αφού ο μικρός δεν έχει ξεκινήσει ακόμη μαθήματα ξένων γλωσσών! «Εσύ από πού είσαι;» τη ρωτάω με τη σειρά μου. «Είμαι η Άγκνες από τη Νέα Υόρκη», λέει και η μελαχρινή μητέρα της μας χαμογελάει από το μπαλκόνι, ενώ ο Παναγιώτης γίνεται για άλλη μία φορά καπνός... «Όπα, αυτήν κάπου την ξέρω!» σκέφτομαι.
Με τη δεύτερη ματιά αντιλαμβάνομαι ότι μιλάω με την κόρη της Τζένιφερ Κόνελι και του Πολ Μπέτανι, οι οποίοι έτρωγαν τα μεζεδάκια τους στο διπλανό τραπέζι. Μπορεί η διάσημη χολιγουντιανή οικογένεια να έκανε απλώς τις διακοπές της στην Πάτμο και να μην είχε σχέση με το Aegean Film Festival, αλλά αναμφίβολα η συνάντησή μου μαζί τους υπήρξε μέρος της ανεξήγητης συμπαντικής σινε-«συνωμοσίας» που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο αυτήν την εποχή στο νησί. Μου το είχε πει ο διευθυντής του φεστιβάλ Μπάμπης Τσούτσας στην κουβέντα που είχαμε κάνει λίγες ώρες νωρίτερα: «Το concept της διοργάνωσης περιλαμβάνει το ελληνικό καλοκαίρι, μοναδικές προβολές κάτω από τα αστέρια με τους κινηματογραφιστές παρόντες. Μιλάμε για μια γιορτή του σινεμά που είναι μη ανταγωνιστική, χωρίς στρες, όπου, λόγω των συνθηκών, υπάρχει πολλαπλασιασμός του κινηματογραφικού αποτελέσματος». Το πραγματικά χαλαρό και παρεΐστικο κλίμα είναι αυτό που μου άφησε μια γλυκιά επίγευση στο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα.
Τα επτά χρόνια είναι μόνον η αρχή...
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτμου ξεκίνησε το 2010 σαν μια τρελή ιδέα να στηθεί μια γιορτή του σινεμά σε αυτήν την όμορφη άκρη του Αιγαίου. Ο Μπάμπης Τσούτσας θυμάται ότι «μια παρέα κινηματογραφιστών συναντηθήκαμε σε ένα νησί που δεν είχε αίθουσα προβολής. Έτσι είπαμε, αφού η Πάτμος έχει τόσο εκλεπτυσμένους επισκέπτες και ο μόνιμος πληθυσμός δεν έχει πρόσβαση στο σινεμά, γιατί δεν φτιάχνουμε ένα φεστιβάλ εδώ;»
Κάπως έτσι στήθηκε η μεγαλύτερη διοργάνωση με ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ στο Αιγαίο, έχοντας ήδη καταγράψει στο ενεργητικό της όλα αυτά τα χρόνια 25.000 επισκέπτες, εκατοντάδες προβολές, δεκάδες masterclasses και στρογγυλές τράπεζες. Κατά τη διάρκεια της εξαήμερης διοργάνωσης στήνονται τρεις αίθουσες, μία στο προαύλιο του σχολείου στη Σκάλα, μία μέσα στο υπέροχο παλιό σχολείο της Χώρας και μία μέσα στο Πνευματικό Κέντρο Πάτμιον. Φέτος, μάλιστα, αποφασίστηκε να μετονομαστεί σε Aegean Film Festival κι έγινε ακόμη ένα βήμα στη συνολική προσπάθεια να ανοίξει η κλίμακα του φεστιβάλ. «Θέλουμε να το επεκτείνουμε. Να πάρουμε το πρόγραμμά του και να το διαθέσουμε και σε άλλα νησιά του Αιγαίου», μου λέει ο Μπάμπης Τσούτσας. Μακάρι να κατορθωθεί αυτό, διότι οι ταινίες που είδαμε στην Πάτμο αξίζουν καλύτερη τύχη από μια one off προβολή!
Φιλμ για όλα τα γούστα
Το πρόγραμμα του φετινού Aegean Film Festival (25-30/7) ήταν ευχάριστα πολυσυλλεκτικό. Αρχής γενομένης από ελληνικές ταινίες που πρωταγωνίστησαν σε box office και βραβεία («Ρόζα της Σμύρνης», «Park»), επανακυκλοφορίες με αιγαιοπελαγίτικο άρωμα («Απέραντο Γαλάζιο»), συνεχίζοντας με ποιοτικά animations («Εγώ, ο Κολοκυθάκης»), ταινίες που θα δούμε σύντομα στις αθηναϊκές αίθουσες («Μεγάλωσε αν Τολμάς», «Ένα Ενωμένο Βασίλειο») και φτάνοντας ακόμη και σε ακυκλοφόρητα ανεξάρτητα φιλμ από το Φεστιβάλ του Σάντανς («Free and Easy», «Red Dog: True Blue»). Αυτό ήταν –προσωπικά για μένα– το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φεστιβάλ, με το «Κυνήγι Ανθρώπων» (Βραβείο Επιτροπής στο Σάντανς) του Νεοζηλανδού Τάικα Γουατίτι να αποτελεί την πιο ευχάριστη έκπληξη.
Ακόμη, τα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν έφτιαξαν μια πλουραλιστική και ποιοτική αφήγηση στη Χώρα, όπου άνοιξαν συζητήσεις τόσο για περιβαλλοντικά ζητήματα όσο και για το προσφυγικό, ενώ παράλληλα ξεδίπλωσαν αληθινές προσωπικές ιστορίες και δράματα. Τέλος, το πρώτο διαγωνιστικό πρόγραμμα μικρού μήκους στην ιστορία του θεσμού (νικητής ο Έλληνας Θανάσης Τρουμπούκης με το «Whale 52») και τα δύο πάνελ που στήθηκαν («Αποκαλύψεις του Ωκεανού», «Curating 2017») συνέθεσαν ένα πλούσιο πρόγραμμα, το οποίο –όπως τόνισαν οι διοργανωτές– δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη βοήθεια του ΕΟΤ και του ΕΣΠΑ. Τώρα το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τις νέες εκπλήξεις που θα ετοιμάσει το Aegean Film Festival σε ένα χρόνο από τώρα... Και, πιστέψτε με, θα είναι πολλές.
