Ο Άγγλος σκηνοθέτης αφιερώνει τη νέα του ταινία στην αξεπέραστη ποιήτρια από τις ΗΠΑ, η οποία έφτιαξε έναν κόσμο μέσα από τη ζωή των άλλων.
Τριάντα χρόνια μετά το συγκλονιστικό ντεμπούτο του «Distant Voices, Still Lives» ο Τέρενς Ντέιβις παρουσιάζει το «Ήρεμο Πάθος», ένα φιλμ που αναζητά το πραγματικό πρόσωπο της λυρικής ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον. Η Αμερικανίδα σπουδαία λογοτέχνις πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της κλεισμένη στο δωμάτιο του σπιτιού της, ενώ το έργο της έγινε παγκοσμίως διάσημο μετά το θάνατό της. «Διάβασα έξι βιογραφίες της Ντίκινσον και παρότι ήταν διαφωτιστικές, κατάλαβα πως η μεγαλύτερη δημιουργική ώθηση ερχόταν από τα ίδια τα ποιήματά της», λέει ο Ντέιβις, ο οποίος αντιμετωπίζει στην ταινία τις σημαντικές στιγμές στη ζωή της δημιουργού όχι ως ιστορικά γεγονότα, αλλά ως πηγή έμπνευσης.
Η ποίηση ως «όπλο»
Στον κόσμο του 19ου αιώνα, όπου έζησε η Αμερικανίδα ποιήτρια, οι διεκδικήσεις κοινωνικών δικαιωμάτων, και ειδικά των γυναικών, βρίσκονταν στα σπάργανα. Η Ντίκινσον όμως είχε την τόλμη να μιλήσει ανοιχτά για την ισότητα των φύλων –που ξεκινούσε από τις προσωπικές σχέσεις–, υποστηρίζοντας με σθένος μια απελευθερωμένη σχέση με τη θρησκεία, η οποία δεν καθοδηγούνταν από την εκκλησία. Ο Άγγλος σκηνοθέτης αποφεύγει δεξιοτεχνικά να απαντήσει στο κατά πόσον τέτοιου είδους ζητήματα παραμένουν επίκαιρα στην εποχή μας... «Δεν απαντώ σε συγκεκριμένα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το παρελθόν ή με το παρόν», ξεκαθαρίζει. «Προτιμώ να αφήσω να ερμηνεύσουν όπως θέλουν οι θεατές την ταινία. Για μένα τότε ολοκληρώνεται ένα έργο τέχνης. Αν το κοινό, είτε συλλογικά είτε ατομικά, βρει ομοιότητες και συγγένειες εκείνης της εποχής με το σήμερα, θα με ικανοποιούσε. Δεν είναι αυτός όμως ο καλλιτεχνικός σκοπός μου».
Ο Άγγλος δημιουργός δεν χάνει την ευκαιρία να τονίσει με κάθε τρόπο την απέχθειά του απέναντι σε κάθε έννοια διδακτισμού και μανιπουλαρίσματος του θεατή. «Προσπαθώ να μη συνδιαλέγομαι με την πολιτική στα φιλμ μου. Ακόμη περισσότερο στη συγκεκριμένη περίπτωση με την πολιτική των φύλων. Και αυτό γιατί είμαι ένας εργένης που ζει στην επαρχιακή Αγγλία και δεν μπορώ να έχω ακριβή και τεκμηριωμένη άποψη για το τι περνάει μια γυναίκα σήμερα στις ΗΠΑ. Δεν είμαι αρκετά ενημερωμένος ώστε να περάσω κάποιο μήνυμα σε σχέση με το φεμινισμό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού».
Το ρεσιτάλ της Σίνθια
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ταινίας, που μαζί με τα κάδρα του διευθυντή φωτογραφίας Φλόριαν Χοφμάιστερ δημιουργούν ατμόσφαιρα έντονου λυρισμού, είναι η ερμηνεία της Σίνθια Νίξον, ίσως η καλύτερη της καριέρας της. «Η Σίνθια είναι μια σπουδαία ηθοποιός κι εκείνη είχα στο μυαλό μου για τον ρόλο της Έμιλι, ενώ έγραφα το σενάριο. Οι ηθοποιοί φέρνουν τις δικές τους ερμηνείες και αποχρώσεις στο πλατό, οι οποίες είναι συνήθως αναπάντεχες για σένα που το έχεις γράψει. Αυτή είναι η μαγική αλχημεία που προκύπτει όταν η ταινία πραγματικά “δουλεύει”». Σύμφωνοι, κύριε Ντέιβις, στη συγκεκριμένη περίπτωση δούλεψε 100%.
