Μια ταινία κομματικής προπαγάνδας μετατρέπεται σε ένα αξεπέραστο μάθημα πολυφωνικού μοντάζ και σε έναν συγκινητικό ύμνο στη σχέση του ανθρώπου με τη γη (του).
Μετά το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1926) ο Σεργκέι Αϊζενστάιν ξεκινά τα γυρίσματα μιας ταινίας η οποία, μέσα από την ιστορία μιας αγρότισσας που οργανώνει έναν γαλακτοκομικό συνεταιρισμό, θα επιχειρούσε να προπαγανδίσει την κολεκτιβοποίηση των κουλάκων μετά τη σοβιετική επανάσταση του 1917. Εν τω μεταξύ θα μεσολαβήσει ο πιο επείγων «Οκτώβρης» (1927) και τελικά το «Παλιό και το Νέο», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος τής επί χρόνια γνωστής ταινίας ως «Γενική Γραμμή», θα ολοκληρωθεί το 1929. Μαζί του κι ένα αξεπέραστο μάθημα πολυφωνικού μοντάζ, η κορυφαία ίσως δουλειά του Αϊζενστάιν στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό εκφραστικό μέσο, μετατρέποντας ένα προπαγανδιστικό φιλμ σε έναν συγκινητικό –λυρικό, διαλεκτικό και διαχρονικό– ύμνο στη σχέση του ανθρώπου με τη γη (του).
Α/Μ. Σοβιετική Ένωση. 1929. Διάρκεια: 121΄. Διανομή: NEW STAR.
Περισσότερες πληροφορίες
Το Παλιό και το Νέο (Γενική Γραμμή)
Η Μάρθα Λάπκινα, μια φτωχή αγρότισσα, οργανώνει στο χωριό της έναν γαλακτοκομικό συνεταιρισμό στο πλαίσιο της κολεκτιβοποίησης των κουλάκων μετά τη σοβιετική επανάσταση του 1917.
