Η Αν Χάθαγουεϊ παλεύει με το... «Colossal» τέρας της ενηλικίωσης

Η βραβευμένη με Όσκαρ σταρ πρωταγωνιστεί στο «Colossal» του Νάτσο Βιγκαλόντο, στο οποίο διαθέτει την ικανότητα να ελέγχει ένα θηρίο που σπέρνει τον τρόμο... στη Σεούλ! Είναι όμως η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη το τολμηρό υβρίδιο ενός νέου κινηματογραφικού είδους ή απλώς ανακυκλώνει τερατώδη κλισέ;

Μπορεί οι ρομαντικές κομεντί να έχουν γίνει το πλέον συνταγογραφημένο χολιγουντιανό είδος, εξακολουθούν ωστόσο να κόβουν εισιτήρια και να προβάλλονται επί πληρωμή σε κάθε είδους οθόνες, από smartphone μέχρι πανί προτζέκτορα. Ειδικότερα εκεί που το είδος συναντά μια κάποια ουσιώδη δραματική μυθοπλασία (λέγε με δραμεντί), η τυποποιημένη ιστορία «boy meets girl» επιδεικνύει αξιοθαύμαστη και διαχρονική αντοχή. Τα δεδομένα έρχεται όμως να ανατρέψει το «Colossal», το οποίο επιδιώκει να προσφέρει μια νέα ανάγνωση της διασκεδαστικής δραμεντί.

Αντιστρέφοντας το φαινόμενο της πεταλούδας
Στην ταινία του Νάτσο Βιγκαλόντο («Εγκλήματα στο Χρόνο») η οσκαρούχος Αν Χάθαγουεϊ υποδύεται­ την Γκλόρια, μια τριαντάρα που ξαφνικά χάνει τη δουλειά και τον φίλο της, με αποτέλεσμα να τα παίξει τελείως. Σε μια προσπάθεια να έρθει στα συγκαλά της, επιστρέφει στην κωμόπολη όπου μεγάλωσε και –όπως θα έκανε ο καθένας μας– βρίσκει τους παιδικούς της φίλους, που την παρασύρουν σε μια σειρά από κακές αποφάσεις συνοδεία μπόλικου αλκοόλ. Το ξημέρωμα θα τη βρει απέναντι από την οθόνη να παρακολουθεί ένα γιγάντιο τέρας να σπέρνει τον τρόμο στη Νότια Κορέα, καθώς καταστρέφει οτιδήποτε βρίσκει μπροστά του. μέχρι τη στιγμή που θα μιμηθεί την κίνηση των χεριών της και η Γκλόρια θα συνειδητοποιήσει πως μπορεί να το... ελέγξει. Ναι, αυτό είναι το στόρι και τώρα μπορείτε να κλείσετε το στόμα σας!

Ο Ισπανός σκηνοθέτης υιοθετεί δύο βασικά συστατικά των δραματικών κομεντί, από τη μία την καταιγιστικά πτωτική πορεία της ζωής της ηρωίδας και από την άλλη μια όμορφη και με εμπειρία στο είδος πρωταγωνίστρια. Έτσι, ο θεατής έχει την ψευδαίσθηση ότι ξέρει τι τον περιμένει, ενώ ο σκηνοθέτης προετοιμάζει το έδαφος για μια έκπληξη κολοσσιαίων διαστάσεων! Το πρωτότυπο στοιχείο στην ταινία είναι η καινοτόμα, συμβολική χρήση του δυσθεώρητου τέρατος, το οποίο εν προκειμένω αντιστοιχεί στην ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας, λειτουργεί όμως και ως λύτρωση από το χάος που κυριαρχεί στη ζωή της.

Η άρνησή της να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, στην ουσία δηλαδή να ενηλικιωθεί, δεν καταστρέφει μόνο τους ανθρώπους γύρω της, αλλά κι εκείνους που βρίσκονται στη... Σεούλ. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, πως στην πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ του Τορόντο η Χάθαγουεϊ δήλωσε ότι γύρισε το «Colossal» για χάρη του 16χρονου εαυτού της. Αχ, αυτά τα εφηβικά απωθημένα!

Το τέρας ως διαχρονική μόδα
Προτού ο Βιγκαλόντο γυρίσει το «κολοσσιαίο» του mashup, είχαν προηγηθεί δεκάδες χρήσεις τεράτων στον κινηματογράφο, από τον οποίο δεν εξαφανίστηκαν πότε στην πραγματικότητα (πρόσφατο παράδειγμα το «Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου»). Μπορεί ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης να γεννήθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά χρωστάει πολλά στην Ιαπωνία, τη χώρα που δημιούργησε και βάφτισε το είδος αυτό. Υπό το γενικό τίτλο «kaiju», που σημαίνει «παράξενο τέρας», οι Ιάπωνες έχουν γυρίσει μέχρι σήμερα εκατοντάδες ταινίες καταστροφής, με πρωτοστάτες τα θρυλικά στούντιο Toho και τον σκηνοθέτη Ισίρο Χόντα, τον άνθρωπο που το μακρινό 1954 έδωσε πνοή στον πασίγνωστο αμφίβιο Godzilla στην ομώνυμη πρώτη ταινία του είδους.

Το τότε νωπό συλλογικό τραύμα από το πυρηνικό ολοκαύτωμα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που όχι μόνο δεν οδήγησε σε αφοπλισμό, αλλά λειτούργησε και ως πείραμα για την είσοδο των βομβών υδρογόνου στην παραγωγή, τροφοδότησε με εικόνες τον Χόντα και τους συνεργάτες του. Το μυθικό ον το οποίο δημιούργησαν για να συμβολίσουν το θανάσιμο κίνδυνο ήταν ένας εύστοχος συμβολισμός τόσο της ίδιας της ατομικής ενέργειας όσο και των ανεξέλεγκτων συνεπειών της, που φάνταζε τρομοκρατικά πειστικό, χάρη στα πρωτοποριακά για την εποχή τεχνικά μέσα, σε έναν κόσμο που βρισκόταν στο έλεος του Ψυχρού Πολέμου.

Το στοιχείο του ασύλληπτου και απρόβλεπτου εκμεταλλεύεται σήμερα ο Βιγκαλόντο για να φτιάξει μια δική του διεστραμμένη βερσιόν ταινίας καταστροφής, μακριά από τις όποιες ιστορικές αναφορές. Ο ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο μπλέκονται τα είδη στη συγκεκριμένη περίπτωση προδίδει την αστείρευτη πηγή έμπνευσης που υπάρχει στον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, ο οποίος «μάχεται» με το δικό του τρόπο το «τέρας» των χολιγουντιανών στούντιο. Βέβαια, αντί να το σκοτώσει, προτιμά να το τιθασεύσει και να το στρέψει προς μια πιο πρωτοποριακή κατεύθυνση… Διότι το indie μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να γίνει και απολαυστικά «Colossal»!