Το λανσάρισμα της επίσημης αφίσας του ερχόμενου φεστιβάλ Κανών πυροδότησε μια έντονη σοσιαλο-κουβέντα σε σχέση με το περιεχόμενό της. Η αυθεντική, ασπρόμαυρη φωτογραφία της Κλαούντια Καρντινάλε, όπου η ιταλίδα σταρ χορεύει ξυπόλυτη σε μια ταράτσα της Ρώμης το 1959, αλλοιώθηκε για να χωρέσει στο μέγεθος και βασικά στην αισθητική του πόστερ... Πιο συγκεκριμένα, η προσαρμογή περιλάμβανε ένα χοντρό λίφτινγκ στα μπούτια και τη μέση της ευρωπαίας καλλονής. Η συζήτηση έχει πολλές παραμέτρους. Από την μία, το briefing που έφτασε στον γραφίστα για την επετειακή αφίσα της 70ης διοργάνωσης πιθανότατα μίλαγε για « μια σταρ με θετική ενέργεια και ανεβασμένη διάθεση. Όλα αυτά βέβαια συνδυασμένα φυσικά με την κομψότητα και την υψηλή αισθητική του θεσμού».
Το ξέρουμε ότι οι Γάλλοι είναι σικάτοι, αλλά αυτήν την φορά το παράκαναν… Το τελικό προϊόν μπορεί να ήταν αντίστοιχο των υψηλών απαιτήσεων, αλλά στο πηλίκο μένει μια χοντροειδής αλλοίωση, για χάρη μιας κάποιας αισθητικής. Εντάξει, δεν ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην εποχή του βαθέως μεταμοντερνισμού, όπου το αυθεντικό δίνει τη θέση του σε παραποιημένες εκδοχές του, οι οποίες ολοένα απομακρύνονται από την πηγή του και εν τέλει από την επαφή του με (την όποια) πραγματικότητα.
Επίσης, είναι γνωστό ότι η εικόνα ενός ανθρώπου είναι πιο συναρπαστική από τον ίδιο (πόσο μάλλον όσο πρόκειται για την Κλαούντια), άρα η εικόνα της εικόνας είναι συναρπαστικότερη στο τετράγωνο! Για να μην μπούμε, όμως, σε αέναες φιλοσοφικές συζητήσεις, το ζήτημα που τίθεται είναι γιατί να βάλεις την υπερκαλλονή Καρντινάλε σε μια αφίσα και στην συνέχεια να την πετσοκόψεις; Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις καμία υποχρέωση να τη βάλεις στο κάδρο… Με λίγα λόγια, η παντοκρατορία της αισθητικής και η θέληση του Φεστιβάλ των Κανών να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τα watt της λάμψης του, έφτασαν στο σημείο να εξαϋλώσουν μέχρι και την αιθέρια ύπαρξη της Κλαούντια.
Why the need to alter Claudia Cardinale's body so dramatically for #Cannes2017 official poster? pic.twitter.com/jvMEfejZUc
— Anna Rose Holmer (@BARFH) March 29, 2017
Αυτό που δεν ξέρει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι η γαλλική κινηματογραφική διοργάνωση δεν είναι ανοιχτή στο κοινό. Ναι, στο Φεστιβάλ των Κανών δεν μπορείς να μπεις αν δεν είσαι επαγγελματίας του χώρου. Άρα το πόστερ δεν έχει μια άμεση εμπορική αξία. Κάτι του στιλ, «θέλουμε αφίσα που να τραβάει τον κόσμο για να κόψουμε εισιτήρια». Οι διαπιστευμένοι που θα παραβρεθούν στις προβολές του είναι από τώρα κλεισμένοι. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το πρεστίζ. Αυτό έρχεται, βέβαια, σε αντίθεση με το πρόγραμμα του φεστιβάλ, το οποίο συνθέτουν αρτ και όχι mainstream ταινίες. Δηλαδή, καλλιτεχνικά φιλμ που μιλούν για κοινωνικά προβλήματα (πέρσι πήρε Χρυσό Φοίνικα για δεύτερη φορά ο Λόουτς για να καταλάβετε), βαθιές υπαρξιακές αναζητήσεις (λέγε με και Χάνεκε) και θέματα ταυτότητας (Θυμάστε την «Ζωή της Αντέλ»;).
Η ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και το κόκκινο χαλί, την κινηματογραφοφιλία και το γκλάμουρ, την ποιότητα και τους πρωτοκλασάτους καλεσμένους -η οποία οφείλουμε να πούμε ότι αποτελεί μια ανακάλυψη του φεστιβάλ των Κανών- μπορεί από ότι αποδεικνύεται εύκολα να χαθεί… Μαζί με μερικά κιλάκια από τους σταρ που ποζάρουν ανέμελοι στην αφίσα του.
