Ο Γάλλος σταρ πρωταγωνιστεί στο «Γιατρός στο Χωριό», μια δραμεντί που υπόσχεται να σε πείσει ότι καλύτερη γιατρειά είναι η ανθρωπιά.
Είναι η πρώτη φορά που υποδύεστε ένα γιατρό; Κάνατε κάποια έρευνα; Πώς προσεγγίσατε το ρόλο;
Είναι πράγματι η πρώτη φορά. Δουλέψαμε πολύ με το σκηνοθέτη Τομά Λιλτί, ο οποίος μάλιστα έχει σπουδάσει ιατρική, έτσι με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα το χαρακτήρα. Στο παρελθόν είχα φτάσει κι εγώ κοντά στο να γίνω γιατρός, αλλά οι σπουδές είναι δύσκολες και μακροχρόνιες, έτσι επέλεξα να γίνω ηθοποιός...
Ένας γιατρός καρκινοπαθής… Πόσο διαφορετικό είναι για κάποιον να γνωρίζει όλη την αλήθεια; Είναι καλύτερα ή χειρότερα;
Γνωρίζει ακριβώς τις συνέπειες της ασθένειάς του, αλλά δεν τον απασχολεί ο εαυτός του. Εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι η υγεία των ασθενών του. Τι θα απογίνουν όταν πεθάνει;
Η επαρχιακή Γαλλία δε βρίσκεται μονάχα στο φόντο της ταινίας, αλλά και στην ουσία της. Ποια η διαφορά μεταξύ της επαρχιακής και της αστικής ζωής; Υπάρχει ακόμη ανθρωπιά μακριά από τις μεγάλες πόλεις;
Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην επαρχιακή και την αστική ζωή είναι η έλλειψη επιλογών στον πολιτισμό, στα εστιατόρια, αλλά και στα σχολεία που σπανίζουν. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να πειστεί ένας γιατρός να ζήσει στην επαρχία. Φυσικά σε ένα χωριό γνωρίζεις τους πάντες, τέτοια είναι και η περίπτωση αυτού του γιατρού που γεννήθηκε εκεί, έτσι γνωρίζει όλες τις οικογένειες, από τα μικρά παιδιά ως τους παππούδες. Δεν τους περιθάλπει απλώς, είναι ο βοηθός, ο έμπιστός τους…
Μετά τη μεγάλη επιτυχία των «Άθικτων» πρωταγωνιστείτε σε μια ακόμη δραμεντί. Τελικά, πόσο μακριά βρίσκεται η τραγωδία από την κωμωδία;
Η κωμωδία εμπνέεται από το δράμα, και μια δραμεντί προκαλεί το γέλιο στους ανθρώπους γιατί αναδεικνύει μια κατάσταση ενός χαρακτήρα. Στη συγκεκριμένη ταινία, πιστεύω το κοινό συγκινείται περισσότερο από την ανθρωπιά των χαρακτήρων.
Με τόσα εκατομμύρια χρόνια γνώσης, γιατί νιώθουμε ακόμη αναντικατάστατοι; Γιατί αδυνατούμε να αποδεχτούμε τη θνητή μας μοίρα;
Ο χαρακτήρας του Ζαν-Πιέρ είναι τρομοκρατημένος από το μέλλον των ασθενών του, και καθώς τους γνωρίζει τόσο καλά, φοβάται πως η αντικαταστάτριά του δε θα ξέρει πώς να τους θεραπεύσει. Γι’ αυτό και τη δοκιμάζει, ώστε να είναι σίγουρος πως πληροί τις προϋποθέσεις για τη θέση. Νιώθει αναντικατάστατος (λέξη που παραλίγο ήταν ο τίτλος της ταινίας στη Γαλλία, δηλ. “Irremplaçable”), γιατί έχει κερδίσει την οικειότητα των ασθενών του, και ξέρει πόσο τον εμπιστεύονται.
Είναι η πραγματική φύση μας «μια βαρβαρότητα στην οποία αντιστεκόμαστε»; Είναι αυτός ο τρόπους που οι δυτικοί αντιλαμβάνονται τη φύση;
Αυτό που πιστεύω εννοεί ο χαρακτήρας μου μ’ αυτή τη φράση είναι ότι μια ασθένεια μπορεί να αντιμετωπιστεί από οποιονδήποτε. Οι θεραπείες δεν είναι πάντα αποτελεσματικές, και τις περισσότερες φορές χρειάζεται να παλέψουμε ενάντια σε μια αρρώστια χωρίς καμία εγγύηση ίασης.
