Από όσα έχω διαβάσει για τον Άνταμ Ντράιβερ, αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι το σχόλιο της Μπάρμπαρα Έλεν στον αγγλικό «Guardian» ότι το πρόσωπό του μοιάζει με «ανθρώπινο οριγκάμι»... Όπως και να το κάνεις, ο 32χρονος Αμερικανός δεν αποτελεί κλασική περίπτωση ωραίου που γράφει στην κάμερα, αλλά σίγουρα διαθέτει αυτό το «κάτι» που δεν περνάει απαρατήρητο. Ακόμη και οι δεύτεροι ρόλοι του, σε ταινίες όπως τα «Frances Ha», «Inside Llewyn Davis» και «Όσο Είμαστε Νέοι», χαράσσονται μυστηριωδώς στη μνήμη σου.
Και μη μου πείτε ότι φταίνε γι’ αυτό το ύψος του (1,90 μ.!), οι βγαλμένες σαν από μοιρογνωμόνιο γωνίες του προσώπου του ή το κορακί μαλλί του. Πέρα από αυτά, ο Ντράιβερ διαθέτει μια κουλ αρρενωπότητα και μια εσωτερική ηρεμία που λείπουν από το νευρωτικό πρότυπο του άντρα του 21ου αιώνα· και μπορεί αυτά τα χαρακτηριστικά να οφείλονται στο ότι μεγάλωσε στο άσημο Μισαγουάκα της Ιντιάνα (το ποιο;) αλλά και στην απόλυτη πειθαρχία που βίωσε ως πεζοναύτης του αμερικανικού στρατού.
Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι ότι όλο και περισσότεροι μεγάλοι σκηνοθέτες βλέπουν στη μορφή του τον ιδανικό ήρωα των ταινιών τους, με τον Αμερικανό ηθοποιό να έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα πλέον περιζήτητα ονόματα του Χόλιγουντ. Το μεγάλο «μπαμ», βέβαια, έγινε τηλεοπτικά με τη χιπστερο-ρεαλιστική σειρά «Girls» και κινηματογραφικά με τον περσινό ρόλο του ως υπερκακού Kylo Ren στο «Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει», μια παρουσία που έστειλε την καριέρα του σε άλλον γαλαξία.
Τώρα στις ελληνικές αίθουσες, κυκλοφορεί «διπλός» Ντράιβερ… Από τη μία εμφανίζεται ως bus driver (τι σύμπτωση!) στη νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους «Paterson». Από την άλλη βάζει ράσο και ταξιδεύει στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα ως ιεραπόστολος Φρανσίσκο Γκάρπε στο φιλόδοξο ιστορικό δράμα του Μάρτιν Σκορσέζε «Σιωπή». Ενώ για του χρόνου έχουν σειρά οι ταινίες των Τέρι Γκίλιαμ («Ο Άνθρωπος που Σκότωσε τον Δον Κιχώτη»), Στίβεν Σόντερμπεργκ («Logan Lucky»), όπως και το 8ο επεισόδιο του «Star Wars»...
Ένας-ένας, παιδιά, ο Ντάιβερ δεν φτάνει για όλους!
