Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες για μια ντοκιμαντερίστικης αλήθειας ταινία εποχής, πιστή στα διδάγματα του νεορεαλισμού.
Ένα χρόνο μετά τον «Πατέρα Αφέντη» των αδελφών Ταβιάνι, ένα ακόμα ιταλικό αγροτικό δράμα βραβεύεται ως η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ Κανών. Το τρίωρο «Δέντρο για Ξυλοπάπουτσα», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος του, είναι κι αυτό ένα πιστό στη νεορεαλιστική παράδοση φιλμ, το οποίο διατηρεί όλη την ακατέργαστη δύναμη ενός εθνολογικού ντοκιμαντέρ του Ρόμπερτ Φλάερτι, ενώ αφηγείται μια εντελώς μυθοπλαστική, «κατασκευασμένη» ιστορία. Πρόκειται για αυτή μιας ομάδας κολίγων στη Λομβαρδία του τέλους του 19ου αιώνα, η οποία προσπαθεί να τα βγάλει πέρα καλλιεργώντας τη γη ενός μεγαλοκτηματία.
Με εικαστική ματιά (η βουτηγμένη στα γήινα χρώματα φωτογραφία είναι του ίδιου του Ερμάνο Όλμι), προσεγμένο ντεκουπάζ, αλλά την αποστασιοποιημένη ματιά ενός ψυχρού παρατηρητή και ερασιτέχνες ηθοποιούς σε όλους τους ρόλους, το «Δέντρο…» είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο, ένα κοινωνικό δοκίμιο, μια μελέτη των προκαπιταλιστικών δομών παραγωγής, ένα ανθρώπινο δράμα και μαζί μια έντεχνη αλληγορία για τη σχέση οικονομικών εξαρτήσεων και προσωπικής αλλοτρίωσης. Αφηγηματικά λιτό, μα συναισθηματικά πλουσιότατο, μας θυμίζει τη διαχρονική αξία των βασικών κινηματογραφικών αξιών, μετρημένων στο ύψος του ανθρώπου και ζυγισμένων στο βάρος των αναγκών του.
Ιταλία. 1978. Διάρκεια: 186΄. Διανομή: NEW STAR.
Περισσότερες πληροφορίες
Το Δέντρο με τα Τσόκαρα
Στη Λομβαρδία των αρχών του προ-προηγούμενου αιώνα μια ομάδα κολίγων προσπαθεί να τα βγάλει πέρα καλλιεργώντας τη γη ενός μεγαλοκτηματία.
