Αυτές είναι οι καλύτερες από τις 336 ταινίες, που προβλήθηκαν στις αθηναϊκές αίθουσες από τον Σεπτέμβρη του 2014 μέχρι τον Αύγουστο του 2015, σύμφωνα με τον κριτικό του «α»
10. Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
του Τζορτζ Μίλερ
Ιδανική αναβίωση του μεταποκαλυπτικού θρύλου. Ένα ιλιγγιώδες freak show, βγαλμένο μέσα από τον νεοκαπιταλιστικό ζόφο και τα σκοτεινά θεάματα των τσιρκολάνων-μεταλάδων Slipknot που δεν διστάζει να γίνει από την αρχή ζόρικα φεμινιστικό και ακραία ενοχλητικό. Η αισθητική πρωτοπορία του Τζορτζ Μίλερ έσυρε το δημιουργικά δειλό Χόλιγουντ σε μια τολμηρή blockbuster επιλογή.
9. Το Μικρό Νησί
του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ
Μια εξαφάνιση δυο κοριτσιών στο Δέλτα του πολυτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ το καλοκαίρι του 1980 αποτελεί την αφορμή για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της σύγχρονης ισπανική ιστορίας. Το φάντασμα του Φράνκο πλανιέται πάνω από κάθε πλάνο του καλοκουρδισμένου θρίλερ, στοιχειώνοντας το συλλογικό ασυνείδητο μιας χώρας που αλλάζει προσπαθώντας να γιατρέψει όπως-όπως τις ρέουσες πληγές της.
8. Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας
του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Οσκαρικός νικητής που βρίσκεται μακριά από τις clean cut επιλογές της συντηρητικής Ακαδημίας. Ανορθόδοξο δράμα που μας θυμίζει ότι το υπαρξιακό χάος (και κατ’ επέκταση η φιλοσοφία που προσπάθησε να το αναλύσει) μπορεί να «χωρέσει» μέσα σε ένα θέατρο, και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτό του παραλόγου. Κυνικός απέναντι στην showbiz, βιτριολικός σε σχέση με την ματαιοδοξία, χύνοντας φαρμάκι πάνω σε κάθε κλισέ που πατάει το σανίδι του, ο πικρά σουρεαλιστικός κόσμος του μοναδικού δεξιοτέχνη Ινιάριτου είναι απόλυτα συναρπαστικός.
7. Μακριά Από τους Ανθρώπους
του Νταβίντ Ελοφέν
Υπαρξιακό γουέστερν που βρίσκει στόχο στην καρδιά των ζητημάτων που πραγματεύεται: Η ιμπεριαλιστική εξουσία, τα θρησκευτικά μίση, η έννοια της δικαιοσύνης, η παράδοση σαν βαρίδι, ο ηδονισμός απέναντι στην ηθική, το προσωπικό απέναντι στο συλλογικό και τόσα ακόμη. O εξαιρετικός Βίγκο Μόρτενσεν και οι καταπληκτικές μελωδίες του Γουόρεν Έλις (μέλος των Bad Seeds) διευκόλυναν αφάνταστα το έργο του Νταβίντ Ελοφέν.
6. Ανωτέρα Βία
του Ρούμπεν Έστλουντ
Το ανώτερο σκανδιναβικό βιοτικό επίπεδο δεν αρκεί, δυστυχώς, για να σε απαλλάξει από την ανθρώπινη σου φύση και τα εγγενή της προβλήματα. Ο Έστλουντ ξεκινά από ένα απλό συμβάν για να δείξει πόσο εύκολα μπορεί να αποσαθρωθεί ένα υποτιθέμενα στιβαρό οικογενειακό οικοδόμημα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαθεί η εμπιστοσύνη. Το υποδόριο χιούμορ του Σουηδού δημιουργού δεν αφήνει σε χλωρό κλαρί την σκανδιναβική υποκρισία, την ταξική αλαζονεία, την υπεράνω κριτική και την ασυμβατότητα ανδρικής/γυναικείας σκέψης και θέλω.
5. Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα
των Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν
Οι Βέλγοι αδελφοί μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα σύνθετα προβλήματα της σύγχρονης εργασίας και τον επανακαθορισμό της συντροφικότητας, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Μέσα στο σημερινό ασφυκτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, οι σκηνοθέτες βλέπουν ακτίνες φωτός και καλούν τους θεατές να αναλάβουν την προσωπική τους ευθύνη απέναντι στην ιστορία που γράφεται αυτήν την στιγμή. Η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Μάριον Κοτιγιάρ βρίσκεται πάνω από κάθε σύγκριση. Απλά αποστομωτική…
4. ’71
του Γιάν Ντεμάνζ
Ένας πιτσιρικάς ρίχνεται μέσα στο χάος του φλεγόμενου Μπέλφαστ. Εδώ τα λόγια και οι θεωρίες είναι πλέον περιττά. Κάθε λάθος κίνηση μπορεί να έχει για τίμημα την ίδια σου τη ζωή. Με μια φρενήρη αφήγηση, το δεξιοτεχνικό ντεμπούτο του Γιάν Ντεμάνζ δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Μια σπουδή για το μίσος και την αδικία, για την ανέχεια και τη φιλοδοξία, τη νεανική επαναστατικότητα και τους ενήλικους συμβιβασμούς, τις αληθινές αξίες και τους ανθρώπους που κινούν τα νήματα κρυμμένοι πίσω από τα συντρίμμια.
3. Foxcatcher
του Μπένετ Μίλερ
Τι κρύβεται πίσω από την λάμψη μιας υπερδύναμης; Ελάχιστοι σκηνοθέτες κατάφεραν να απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα. Και ακόμη πιο λίγοι έσκαψαν τόσο βαθιά όσο ο Μπένετ Μίλερ. Το τέλος της αμερικανικής μπουρζουαζίας, η λανθάνουσα ομοφυλοφιλία ενός καταπιεσμένου ήρωα και η ασυγκράτητη εξουσία του πλούτου ρίχνονται στην παλαίστρα του πολυεπίπεδου δράματος, με τον Μίλερ να αναδεικνύεται σε απόλυτο νικητή.
2. Χειμερία Νάρκη
του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
Ο βασιλιάς δεν εγκαταλείπει πότε το βασίλειό του. Εξάλλου, χωρίς αυτό είναι ένα τίποτα. Ο Αϊντίν είναι ένας Τούρκος διανοούμενος που επιστρέφει στην γενέτειρά του για να διαχειριστεί την περιουσία που άφησε πίσω ο πατέρας του. Ο Τσεϊλάν χρησιμοποιεί τον ήρωά του για να θέσει μια σειρά από φιλοσοφικά/υπαρξιακά/ταξικά ερωτήματα. Ο ασύγκριτος στυλίστας Τσεϊλάν με φόντο το σεληνιακό τοπίο της Ανατολίας θα αποδομήσει την τουρκική ιντελιγκέντσια, θα χλευάσει τον ψευδοπροοδευτισμό, θα σαρκάσει υποδόρια τη θρησκευτική/πολιτική εξουσία και θα ξεγυμνώσει ηρωίδα του Νιχάλ.
1. Ida
του Πάβελ Παβλικόφσκι
Δυο αρετές μπορείς να διακρίνεις με την πρώτη ματιά στο μικρό αριστούργημα του Παβλικόφσκι. Απόλυτη οικονομία και απαράμιλλο στυλιζάρισμα. Μια μοναχή που έχει εξοριστεί από τα εγκόσμια και μια δικαστικός που βλέπει με απόλυτο κυνισμό τον κόσμο που την περιβάλλει αποτελούν το πρωταγωνιστικό ντουέτο. Οι δυο τους ξεκινούν ένα ταξίδι που θα της φέρει αντιμέτωπες με αλήθειες που βρίσκονταν για χρόνια θαμμένες. Η διάχυτη μελαγχολία του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι πληγές που δεν γιατρεύονται, η υποκρισία της μεταπολεμικής Πολωνίας, το πνεύμα απέναντι στην ύλη και μια κοφτερή φεμινιστική ματιά δίνουν στο δεξιοτεχνικό ασπρόμαυρο καμβά του Παβλικόφσκι το βάθος που του άρμοζε.
