Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά το θρίαμβο της «Πολίτικης Κουζίνας» ο γνωστός σκηνοθέτης επιστρέφει με ακόμη μία χιουμοριστική και ταυτόχρονα συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης, η οποία μας ταξιδεύει στην Αθήνα της δεκαετίας του '70.
Ανεβαίνοντας τα τελευταία μαρμάρινα σκαλιά που οδηγούν στον τέταρτο όροφο του Πειραϊκού Συνδέσμου, ελαφρώς λαχανιασμένος και ζαλισμένος από το περπάτημα στον ασυνήθιστα καυτό απριλιάτικο ήλιο, σάστισα μπροστά στο μεταπολιτευτικό σκηνικό που είχε στηθεί για τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη. Καμιά δεκαπενταριά αγόρια με μουστάκια, μακριά μαλλιά, αμπέχονα και κοτλέ παντελόνια καμπάνα και πέντε-έξι κορίτσια με κότσους και πολύχρωμα φορέματα κάπνιζαν σαν φουγάρα συζητώντας για το σινεμά και την επανάσταση.
Πίσω τους αφίσες της Πανσπουδαστικής πρόσταζαν «Έξω οι Αμερικανοί», ενώ σε ένα χαρτόνι ήταν γραμμένο ένα από τα πάλαι ποτέ αγαπημένα συνθήματα των αμφιθεάτρων «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ο κάθε σέξι νέος». Ανάμεσα σε αυτό το φοιτητικό τσούρμο με τη vintage αριστερή αισθητική διέκρινα τον Τάσο Μπουλμέτη, ο οποίος έδινε τις τελευταίες οδηγίες προτού ξεκινήσει η κάμερα να γράφει.
12 Αποκλειστικές φωτογραφίες από τα γυρίσματα του «Νοτιά»
Μια ταινία πραγματική επανάσταση!
Με τις πρώτες ατάκες του δοκιμαστικού take καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια φοιτητική κινηματογραφική κολεκτίβα που θέλει να γυρίσει μια στρατευμένη ταινία «για έναν νεαρό ο οποίος έρχεται στην Αθήνα αντιμετωπίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα». Ο 23χρονος Γιάννης Νιάρρος (μοιάζει συγκλονιστικά με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ), ο οποίος ερμηνεύει τον πρωταγωνιστή Σταύρο, κάθεται όρθιος σε μια γωνιά, ως το νεότερο μέλος της κινηματογραφικής ομάδας. Ο Γιώργος Βουρδάμης έχει το ρόλο του καθοδηγητή/σκηνοθέτη περιγράφοντας τις σκηνές του φιλμ, ενώ ο Όμηρος Πουλάκης, ο οποίος υποδύεται τον κολλητό φίλο του Σταύρου, ως «παλιός» αμφισβητεί την επαναστατικότητα της ταινίας. «Θέλω να θυμίσω, σύντροφοι, ότι ο ευρυγώνιος φακός είναι ο αγαπημένος φακός της αστικής τάξης γιατί τα χωράει όλα στο κάδρο του, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι όλα μπορούν να αποκτηθούν από όλους. Γι’ αυτό προτείνω να χρησιμοποιήσουμε τηλεφακό», λέει στην πιο αστεία στιγμή του γυρίσματος, την οποία δεν βαρέθηκα ούτε μία στιγμή από τις τριάντα φορές που την άκουσα εκείνο το απόγευμα.
Μια ταινία γεμάτη βιώματα
Όταν ρωτάω τον Τάσο Μπουλμέτη αν ο «Νοτιάς», η τρίτη ταινία του μετά τη «Βιοτεχνία Ονείρων» (1990) και την «Πολίτικη Κουζίνα» (2003), είναι πολιτικοποιημένη όπως η εποχή που ζούμε σήμερα, εκείνος απαντά ότι η σύγχρονη πολιτική βρίσκεται απλώς στο background. «Παρότι πρόκειται για μια ταινία που διαδραματίζεται κυρίως στη δεκαετία του ’70, έχουμε νιώσει πολλές φορές με τους συνεργάτες μου ότι είναι απίστευτα επίκαιρη», προσθέτει. Αν στο φόντο βρίσκεται το πολωμένο πολιτικό κλίμα της εποχής εκείνης, στο προσκήνιο της ταινίας ακριβώς τι βρίσκεται; «Η ιστορία ενός εφήβου, του οποίου παρακολουθούμε την ενηλικίωση και την ωρίμανση από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70». Γιατί όμως επιλέγει να κάνει και πάλι το αγαπημένο του κινηματογραφικό ταξίδι στο παρελθόν, ρίχνοντας μια χιουμοριστική, συναισθηματική και οριακά αυτοβιογραφική ματιά στην Ελλάδα των ’60s και των ’70s; Είναι τελικά τόσο πεζή η σημερινή πραγματικότητα για τον Τάσο Μπουλμέτη; «Όχι, δεν είναι. Απλώς είναι τα δικά μου φαντάσματα που με τραβάνε στο παρελθόν. Ξεκινάω να κάνω κάτι σύγχρονο και στη συνέχεια μπαίνουν με κάποιον μυστηριώδη τρόπο μέσα του βιωματικά στοιχεία».
Αλήθεια, πώς αισθάνεται που βρίσκεται και πάλι πίσω από τις κάμερες ύστερα από δώδεκα ολόκληρα χρόνια; «Αισθάνομαι μια μαγεία. Είμαι ευτυχισμένος διότι περιστοιχίζομαι από πραγματικά άξιους συνεργάτες. Υπάρχει εξαιρετικό κλίμα στα γυρίσματα, ελπίζω να το εισέπραξες κι εσύ». Αυτό που είδα είναι ότι ο Μπουλμέτης μιλάει με τα μάτια με τους συνεργάτες του, δηλαδή στον φωτογράφο Σίμο Σαρκετζή («Μικρά Αγγλία»), τον α΄ βοηθό Αρσένη Πολυμενόπουλο («Αν...») και τη σκηνοθέτιδα Μαργαρίτα Μαντά («Για Πάντα») που κάνει το σκριπτ. Όσο για τον νεαρό πρωταγωνιστή Γιάννη Νιάρρο, δηλώνει σίγουρος ότι «θα είναι μια πραγματική αποκάλυψη».
Ύστερα από ένα εξαντλητικό τετράωρο γυρισμάτων, ο Μπουλμέτης πλησιάζει τους ηθοποιούς και τους κομπάρσους: «Θέλω να σας ευχαριστήσω για σήμερα και να σας πω ότι ήσασταν πραγματικά επαγγελματίες. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία στη ζωή σας». Μια συγκινητική κίνηση που δεν την έχω ξαναδεί ποτέ σε γύρισμα και είμαι σίγουρος ότι πολύ δύσκολα θα την ξαναζήσω.
