Με κινηματογραφική καριέρα τριών δεκαετιών και βραβευμένη με δυο Σεζάρ, η Σαντρίν Κιμπερλέν έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους σπουδαίους σύγχρονους Γάλλους δημιουργούς, πρωταγωνιστώντας σε επιτυχίες σαν το «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», το «Ένας Πολύ Διακριτικός Ήρωας» και τις «Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου». Δεν είχε τύχει όμως ποτέ να βρεθεί μπροστά από την κάμερα του Αλέν Ρενέ, ενός δημιουργού ο οποίος με ταινίες όπως τα «Χιροσίμα, Αγάπη μου» και «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ» άλλαξε ολόκληρο το μοντέρνο σινεμά. Η συμμετοχή της στο κύκνειο άσμα του σπουδαίου δημιουργού «Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας», δίπλα μάλιστα σε συναδέλφους της - μόνιμους συνεργάτες του, ήταν για εκείνη μια μεγάλη έκπληξη. Βασισμένη σε θεατρικό έργο του Βρετανού Άλαν Έικμπορν, η ταινία αφηγείται το πώς η ζωή τριών ζευγαριών αναστατώνεται όταν τα μέλη τους μαθαίνουν πως ο κοινός φίλος τους Τζορτζ Ράιλι είναι βαριά άρρωστος, με την Κιμπερλέν να ερμηνεύει την πρώην σύζυγο του τελευταίου Μόνικα. Ο Χρήστος Μήτσης τη συνάντησε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου εκείνη του μίλησε για το ρόλο και την ανεπανάληπτη αυτή κινηματογραφική εμπειρία.
Είσαστε η μόνη ηθοποιός από τους έξι συνολικά της ταινίας η οποία δεν είχατε δουλέψει προηγουμένως με τον Αλέν Ρενέ. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Πριν πέντε χρόνια πήρα την πρωτοβουλία και έγραψα στον Ρενέ ένα γράμμα όπου του εξέφραζα το θαυμασμό μου για το έργο του. Δεν μου απάντησε ποτέ, ώσπου πέρσι με πήρε ο ίδιος στο τηλέφωνο και μου είπε: «Γειά σου Σαντρίν. Η καθυστερημένη απάντηση που σου χρωστάω είναι πως θα ήθελα να σου προσφέρω το ρόλο της Μόνικα στην επόμενη ταινία μου». Ένιωσα πολλαπλά κολακευμένη, ειδικά από το γεγονός πως εκείνος δουλεύει σταθερά με μια σχεδόν μόνιμη ομάδα ηθοποιών, την οποία αποφάσισε τώρα να διευρύνει με εμένα.
Πως ήταν η εμπειρία της γνωριμίας με αυτήν την καινούρια κινηματογραφική οικογένεια;
Απόλυτα συναρπαστική, καθώς αφενός όλοι οι συνάδελφοι με δέχτηκαν πρόθυμα, αφετέρου ο Ρενέ είναι ένας πολύ ανοιχτός στις υποδείξεις σκηνοθέτης, ο οποίος σε προκαλεί να τους προτείνεις ιδέες. Κάποια στιγμή στις πρόβες μας είπε να πάρουμε ένα χαρτί και να γράψουμε ό,τι φανταζόμαστε για το χαρακτήρα τον οποίο υποδυόμαστε. Που γεννήθηκε, γεγονότα από τη ζωή του, πως αντιμετωπίζει τους άλλους… Εγώ προτίμησα να κάνω μερικά σκίτσα της Μόνικα με μακριά φορέματα, χαρούμενο ύφος, λιγάκι αλλοπαρμένη. Του άρεσαν πολύ και υιοθετήσαμε αυτήν την εμφάνιση στην ταινία, η οποία τονίζει την ελαφρότητα διάθεσης και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που την χαρακτηρίζουν, ειδικά σε σχέση με τις άλλες δυο, μεγαλύτερές της σε ηλικία γυναίκες.
Ποια πιστεύετε πως είναι η ερμηνευτική πρόκληση αυτού του ρόλου;
Το να δώσεις βάθος σε μια ηρωίδα που μοιάζει επιφανειακή, που μοιάζει αφελής ενώ δεν είναι. Όπως σε κάθε κινηματογραφικό ρόλο, το ζητούμενο είναι να πεις στο θεατή πράγματα για το χαρακτήρα πέρα από τα προφανή, από τα όσα θα καταλάβουμε ας πούμε μέσα από τα λόγια του. Ήθελα λοιπόν να ζωντανέψω μια Μόνικα την οποία ο επερχόμενος θάνατος του Τζορτζ βάζει μπροστά σε ερωτήματα πάνω στο παρελθόν της σχέσης τους, την αλήθεια όσων έζησε, το πραγματικό βάρος των συναισθημάτων της. Ερωτήματα επώδυνα, τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα που μοιάζει να βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία ενηλικίωσης.
Η ταινία έχει έναν ιδιότυπο αντιρεαλιστικό χαρακτήρα, γυρισμένη σε ψεύτικα, θεατρικά ντεκόρ, γεμάτη με ένα έντονο ειρωνικό χιούμορ. Πως μπορεί ένα ηθοποιός να αποφύγει την καρικατούρα και να κάνει το χαρακτήρα του αληθινό και ενδιαφέροντα;
Πρέπει να βρει τον τρόπο να μπει σ’ αυτό το ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν, το οποίο δεν είναι θέατρο, δεν είναι ραδιόφωνο, είναι το σινεμά του Αλέν Ρενέ. Πιστεύουμε αυτά που βλέπουμε, ενώ ταυτοχρόνως ξέρουμε πως πρόκειται για μια ταινία. Είναι μια μαγική ισορροπία και ένα είδος ρεαλισμού που δεν είναι ο αμερικανικός, αυτός του χολιγουντιανού σινεμά, αλλά μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου αναπαράσταση της αληθινής ζωής. Ταυτόχρονα αφήνει περισσότερο χώρο στη φαντασία του θεατή, κάνοντάς τον πιο δημιουργικό ως παρατηρητή.
Το «Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας» βασίζεται στο θεατρικό έργο του Άλαν Έικμπορν «Life of Riley». Θα θέλατε να υποδυθείτε την Μόνικα και σε ένα πιθανό ανέβασμά του;
Το θεατρικό είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, με πανέξυπνους διαλόγους και ζωντανούς χαρακτήρες. Με κοφτερό βρετανικό χιούμορ επίσης. Η ψυχή μου όμως ανήκει στην ταινία και μάλιστα στην συγκεκριμένη ταινία, σκηνοθετημένη από τον Αλέν Ρενέ. Και γενικότερα πάντως, προτιμώ το σινεμά από το θέατρο. Έχω παίξει θέατρο, μου αρέσει πολύ ως τέχνη, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου η θεατρική ζωή. Αυτή η επανάληψη, το ότι η κάθε παράσταση μοιάζει τόσο πολύ με την προηγούμενη. Στον κινηματογράφο, αντίθετα, κάθε μέρα είναι διαφορετική, μια καινούρια σκηνή και μια καινούρια περιπέτεια. Δεν το αλλάζω με τίποτα αυτό.
