Πλήρης ημερών και παίρνοντας μαζί της μιαν ολόκληρη κινηματογραφική εποχή, η διάσημη συμπρωταγωνίστρια και σύντροφος του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ εγκατέλειψε για πάντα τη μεγάλη οθόνη της ζωής .
«The Look» is gone. Μια από τις εμβληματικότερες μορφές του κλασικού Χόλιγουντ, η «Σειρήνα της Μαρτινίκα» Λορίν Μπακόλ, άφησε χθες, Τρίτη 12 Αυγούστου, την τελευταία της πνοή στη γενέτειρά της Νέα Υόρκη, σε ηλικία 90 ετών. Κόρη μεταναστών από την ανατολική Ευρώπη, άλλαξε το όνομά της από Μπέτι Τζόαν Πέρσκι σε Μπέτι Μπακόλ και ξεκίνησε από μικρή καριέρα φωτομοντέλου. Ήταν μόλις 19 ετών και μετά από προσωπική επιμονή του σκηνοθέτη Χάουαρντ Χοκς («Ρίο Μπράβο», «Οι Άντρες προτιμούν τις Ξανθές»), η γυναίκα του οποίου την είχε πρωτοδεί στο εξώφυλλο του Harper’s Bazaar, επιλέχθηκε ως παρτενέρ του 44χρονου τότε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ για το θρυλικό νουάρ «To Have and Have not» («Η Σειρήνα της Μαρτινίκα»). Αν και εντελώς άπειρη, έκλεψε την παράσταση με τη στιλάτη παρουσία και τη βραχνή, σέξι φωνή της, ενώ έγραψε κινηματογραφική ιστορία με την ατάκα: «Ξέρεις να σφυρίζεις Στιβ, έτσι δεν είναι; Απλά ενώνεις τα χείλη σου και… φυσάς».
Η ταινία όχι μόνο την έκανε σταρ σε μια μέρα, αλλά έγινε αφορμή να γνωρίσει το μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον (παντρεμένο τότε) Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, με τον οποίο έζησε μαζί ως το θάνατό του το 1957 και απέκτησε δυο παιδιά. Με το υποκοριστικό «The Look» έκανε, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60, μια αξιομνημόνευτη καριέρα ως femme fatale («Ο Μεγάλος Ύπνος» και «Key Largo», δίπλα στον Μπόγκαρτ), ως δραματική («Γραμμένο στον Άνεμο», «Young Man With a Horn», «Blood Alley»), αλλά και ως κωμική («Πώς να Παντρευτείτε Έναν Εκατομμυριούχο») ηθοποιός, δίπλα σε κορυφαίους πρωταγωνιστές της εποχής όπως ο Γκάρι Κούπερ, ο Κερκ Ντάγκλας, ο Πολ Νιούμαν και ο Τζον Γουέιν. Μετά από ένα σύντομο αρραβώνα με τον Φρανκ Σινάτρα, το 1961 παντρεύτηκε το γνωστό σταρ Τζέισον Ρόμπαρτς («Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου»), με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, ενώ από το τέλος της δεκαετίας αραίωσε τις εμφανίσεις της στη μεγάλη οθόνη («Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές», 1974, «The Shootist», 1976), προτιμώντας την τηλεόραση και το Μπρόντγουεϊ (το 1970 και το 1981 κέρδισε το βραβείο Τόνι).
Το 1990 επέστρεψε στις κινηματογραφικές επιτυχίες με το «Misery» και λίγο αργότερα με το ρομαντικό «Ο Καθρέφτης Έχει Δυο Πρόσωπα» της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, για το οποίο κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα β΄ γυναικείου ρόλου και τη μοναδική οσκαρική της υποψηφιότητα. Το 2010 παρέλαβε συγκινημένη, αλλά ψύχραιμη («Επιτέλους, ένας άντρας!»), ένα τιμητικό Όσκαρ και συνέχισε να δουλεύει μέχρι το τέλος, πρωταγωνιστώντας πρόσφατα στο νεανικό δράμα «The Forger» και δανείζοντας τη φωνή της στην αγγλόφωνη βερσιόν του animation του Πατρίς Λεκόντ «Ernest et Celestine».
