Ο νεαρός σκηνοθέτης του προ τριετίας μουσικού ντοκιμαντέρ «T for Trouble» κάνει τώρα «Ένα Βήμα Μπροστά» και μιλάει για τον Γιάννη Μπουτάρη, τη Θεσσαλονίκη και μια προεκλογική καμπάνια που αντανακλά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Tι συνδέει τον ρόκερ Τέρρυ Παπαντίνα με τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη;
Με ενδιαφέρουν οι ιστορίες που εξετάζουν την ανθρώπινη διαδρομή με την έννοια της υπαρξιακής αναζήτησης. Πρόκειται λοιπόν για δύο χαρισματικούς κι ευαίσθητους ανθρώπους, οι οποίοι κάποια στιγμή της ζωής τους, ακριβώς λόγω της ευαισθησίας τους, έφτασαν σε ένα αδιέξοδο και φλερτάρισαν με την αυτοκαταστροφή. Μπόρεσαν να επανέλθουν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, και αυτό το ταξίδι τους νομίζω πως έχει ενδιαφέρον και αξίζει να περιγραφεί.
Στο «Ένα Βήμα Μπροστά» αποφάσισες να ακολουθήσεις τον Μπουτάρη τις τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής εκστρατείας του. Πώς τον έπεισες να δεχτεί κάτι τέτοιο και πώς ήξερες τι κινηματογραφικό αποτέλεσμα θα έχεις;
Δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα. Είπα να το δοκιμάσω και ό,τι βγει. Μπορεί να είχαμε τελικά μια ενδιαφέρουσα ταινία, μπορεί να μην είχαμε και τίποτα. Με το ίδιο σκεπτικό δέχτηκε κι εκείνος. Τον Μπουτάρη τον ήξερα από παλιά, ως μια φιγούρα της πόλης. Είχαμε χαιρετηθεί μερικές φορές, αλλά τίποτα πιο προσωπικό. Όταν μου ήρθε η ιδέα για το ντοκιμαντέρ και του το πρότεινα, είπε αμέσως «ναι». Είναι ένας άνετος και χαλαρός άνθρωπος, καθόλου δήθεν, και σε αυτές τις τέσσερις-πέντε εβδομάδες συνεργασίας μας δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Τόσο ο ίδιος όσο και οι δικοί του άνθρωποι μου έδωσαν πρόσβαση παντού κι εγώ από την πλευρά μου προσπάθησα να είμαι αόρατος – και για να μην τους ενοχλώ, και για να αντιδρούν φυσικά. Και όλα πήγαν μια χαρά.
Πώς αντιμετώπισες το πρόβλημα της αγιογραφίας; Δεν φοβήθηκες ότι η ταινία μπορεί να σου βγει σαν «διαφημιστικό» πορτρέτο του δημάρχου;
|Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται, όπως λέει και ο Γιάννης. Καταρχάς δεν ξέραμε ότι ο Μπουτάρης θα εκλεγόταν, οπότε η ταινία θα μπορούσε να είναι το χρονικό μιας αποτυχίας. Έπειτα, εγώ κατέγραφα αυτά που έβλεπα και στο μοντάζ προσπαθήσαμε να δομήσουμε την ιστορία του ήρωά μας όχι όσο πιο θετικά μπορούσαμε για εκείνον –αυτό θα ήταν κάτι βαρετό–, αλλά όσο πιο συναρπαστικά γινόταν για τον θεατή.
Οι τελευταίες σκηνές, άλλωστε, ασκούν μια μάλλον καυστική κριτική στο μέχρι τώρα δημαρχιακό έργο του. Πώς αντέδρασε σε αυτό;
Ο ίδιος δεν παρενέβη καθόλου. Δεν έκανε την παραμικρή υπόδειξη και δηλώνει πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Τώρα, όσον αφορά το φινάλε, ήθελα το τέλος της ταινίας να αφήσει μια εκκρεμότητα. Να είναι ένα σχόλιο τόσο για την πορεία του Μπουτάρη, η οποία συνεχίζεται από τη θέση του δημάρχου πια, όσο και για την ίδια την πόλη της Θεσσαλονίκης και τη χώρα ολόκληρη. Τι είναι μια χώρα που δεν μπορεί να μαζέψει τα σκουπίδια της; Υπάρχει τίποτα χειρότερο; Πόσο χαμηλότερα μπορεί να πέσει;
