Το… μισό του πιο επιτυχημένου σκηνοθετικού διδύμου στην ιστορία του γαλλικού σινεμά μας μιλά για τους «Άθικτους», την κομεντί-πανευρωπαϊκό φαινόμενο που συνυπογράφει με τον Ερίκ Τολεντανό και την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω της.
Πώς γεννήθηκε η σεναριακή ιδέα της ταινίας;
Ένα βράδυ, πάνε σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, πετύχαμε με τον Ερίκ ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση για την ιστορία του Φιλίπ Ποτσό ντι Μποργκό, ενός ανθρώπου που έμεινε τετραπληγικός ύστερα από ένα ατύχημα με το αλεξίπτωτο πλαγιάς, και του Αμπντέλ, ενός νεαρού Αλγερινού τον οποίο είχε προσλάβει ως βοηθό του. Η σχέση τους ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά τότε ήμασταν στα γυρίσματα της πρώτης μας ταινίας και νιώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε κάτι τόσο δυνατό, τόσο σπουδαίο κι επικίνδυνο. Τα επόμενα χρόνια κάναμε ακόμη δύο φιλμ στα οποία συνεργαστήκαμε με τον Ομάρ Σι, έναν τηλεοπτικό κωμικό, που συμφωνήσαμε με τον Ερίκ ότι θα ήταν ιδανικός για το ρόλο του Αμπντέλ [σ.σ.: ο Ντρις στην ταινία]. Ήμασταν κι εμείς πλέον πιο σίγουροι για τον εαυτό μας.
Μιλήσατε με τον Φιλίπ Ποτσό ντι Μποργκό;
Πήγαμε μέχρι το Μαρόκο όπου έχει ξαναπαντρευτεί και ζει πια τα τελευταία χρόνια, του δείξαμε τις προηγούμενες ταινίες μας κι εκείνος μας είπε πολλές λεπτομέρειες της ζωής του με τον Αμπντέλ που δεν υπήρχαν στο ντοκιμαντέρ. Τον είχαν προσεγγίσει και άλλοι σκηνοθέτες, αλλά τελικά μας εμπιστεύτηκε δίνοντάς μας μια συμβουλή: «Αν κάνετε την ταινία, θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι αστεία. Πρέπει να περιγράψετε την ιστορία με χιούμορ». Την ακολουθήσαμε πιστά.
Σας είναι πιο εύκολο να προσεγγίζετε σοβαρά θέματα με ανάλαφρο τρόπο;
Για μένα και τον Ερίκ αυτός μοιάζει να είναι και ο μοναδικός τρόπος. Εδώ, πίσω από την ιστορία δύο χαρακτήρων οι οποίοι φτάνουν στα όριά τους και αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής με αισιοδοξία και χιούμορ, θέλαμε να περιγράψουμε και μια σύγχρονη κοινωνική κατάσταση, αυτήν της Γαλλίας των δύο ταχυτήτων. Την οικονομικά εύρωστη τάξη από τη μια κι εκείνη των παρισινών προαστίων, των μεταναστών και των περιθωριοποιημένων από την άλλη, τη συνάντησή τους και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να συνυπάρξουν. Η αλήθεια στη ζωή μας, άρα και στο σινεμά, μπορεί να είναι χαμογελαστή.
Υπήρξαν αυτοσχεδιασμοί στο γύρισμα, μια και ο Ομάρ Σι μοιάζει ασυγκράτητος, ή μείνατε πιστοί στο σενάριο;
Προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε το γραπτό υλικό πολύ πιο πιστά από τις προηγούμενες ταινίες μας, αλλά αφήσαμε τους δύο πρωταγωνιστές να βρουν και δικές τους λύσεις – πέρα από αυτές στις οποίες είχαμε καταλήξει από κοινού στις πρόβες. Υπήρχαν επίσης πολλές σκηνές που ξαναγράψαμε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, διαπιστώνοντας απ’ όσα είχαν προηγηθεί, απ’ όσα είχαμε γυρίσει και βλέπαμε πρόχειρα μονταρισμένα, ότι θα εξυπηρετούσαν καλύτερα την εξέλιξη της ιστορίας.
Υπάρχουν πολλές αστείες σκηνές στην ταινία. Ποια από όλες σάς έμεινε αξέχαστη από τα γυρίσματα;
Δεν είναι μόνο μία… Αυτή που ο Ομάρ χορεύει το τραγούδι των Earth, Wind and Fire, για παράδειγμα, ήταν ξεκαρδιστική. Δύσκολη σκηνή και καθόλου αστεία ήταν εκείνη που ο Φιλίπ υποφέρει από «πόνους-φαντάσματα», στην οποία ο Φρανσουά Κλιζέ αυτοσχεδίασε με εκπληκτικά αποτελέσματα. Αυτή που προσωπικά καταδιασκέδασα, πάντως, ήταν η πτήση με το αλεξίπτωτο πλαγιάς. Είχε πολλή πλάκα το ότι ο Φρανσουά φοβόταν πολύ κι έπρεπε να υποδυθεί τον άνετο, ενώ ο Ομάρ, ο οποίος γούσταρε σαν τρελός, έπρεπε να παίξει το φοβισμένο μέχρι θανάτου. Τελικά τα κατάφεραν υπέροχα και οι δυο τους.
Περισσότερες πληροφορίες
Άθικτοι
Ένας τετραπληγικός αριστοκράτης προσλαμβάνει ως βοηθό/νοσοκόμο έναν νεαρό Αφρικανό των παριζιάνικων προαστίων, ο οποίος θα του αλλάξει τη ζωή με εντελώς απρόσμενο τρόπο.
