Συνέντευξη: Τζεφ Νίκολς

Ο νεαρός σκηνοθέτης του «Καταφυγίου», της ανεξάρτητης κινηματογραφικής έκπληξης της σεζόν, μιλά στον Χρήστο Μήτση για όσα –κινηματογραφικά και μη– φοβίζουν την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Δηλώσατε πως ο

γάμος σας σας ενέπνευσε την ιστορία του Κέρτις, ο οποίος κατακλύζεται από τρομακτικά οράματα και αποφασίζει να χτίσει, με κάθε κόστος, ένα καταφύγιο. Τόσο… άσχημα είναι τα πράγματα;

Όχι, όχι, μια χαρά πάει ο γάμος… Όταν άρχισα να γράφω το «Καταφύγιο» το καλοκαίρι του 2008, ήμουν μόλις λίγους μήνες παντρεμένος. Μια αίσθηση ανησυχίας με είχε κατακλύσει, φαινομενικά αδικαιολόγητη, αν και στην πραγματικότητα αισθανόμουν ότι οικονομικά ή γενικότερα κοινωνικά θα είχαμε δύσκολους καιρούς μπροστά μας. Το βασικότερο, ωστόσο, ήταν ότι υπήρχαν πια πράγματα στη ζωή μου που αγαπούσα πολύ, πράγματα που δεν θα ήθελα με τίποτα να χάσω. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση νομίζω ότι εκφράζει κι άλλον κόσμο, πιθανόν ολοένα και περισσότερους, καθώς μετά την 11η Σεπτεμβρίου η ανασφάλεια μεγαλώνει – το ίδιο και η οικονομική κρίση, και η πολιτική αστάθεια.

Το τέλος της ταινίας είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, σε σημείο μάλιστα που μπορεί και να «παρεξηγηθεί».

Ήθελα ο κάθε θεατής να σκεφτεί κάτι διαφορετικό και όλες οι ερμηνείες είναι δεκτές. Αυτό που θέλω να μείνει είναι το «η ισχύς εν τη ενώσει». ό,τι κι αν συμβεί, οι χαρακτήρες μένουν τελικά ενωμένοι. Από εκεί και πέρα, παίρνω το ρίσκο της κάθε ερμηνείας, «αντιδραστικής», μεταφυσικής ή μη. Δεν μπορείς, άλλωστε, να τους ικανοποιήσεις όλους.

Η τελική συνεννόηση του

ζευγαριού έρχεται μόνο με

ένα βλέμμα…

Ναι, ήθελα η τελευταία εντύπωση να είναι δυνατή, δοσμένη όμως υπαινικτικά και με απόλυτα κινηματογραφικό τρόπο. Συζητήσαμε με την Τζέσικα (Τσαστέιν) τη σημασία της σκηνής κι εκείνη έχτισε όλη την ερμηνεία της με τέτοιον τρόπο ώστε να κορυφωθεί στο τελευταίο βλέμμα.

Το βλέμμα αυτό απευθύνεται στον Μάικλ Σάνον, ο οποίος υποδύεται κι εδώ, όπως και στις «Ιστορίες Πυροβολισμών» σας, έναν οργισμένο, σχεδόν ψυχωτικό χαρακτήρα.

Ο ρόλος του είναι ο εαυτός μου και αρχικά δεν είχα τον Μάικλ στο μυαλό μου. Αλλά διάβασε το σενάριο, ζήτησε να συμμετάσχει, έκανε έρευνα, αφοσιώθηκε στις πρόβες και είναι, κατά τη γνώμη μου, συνταρακτικός. Είχαμε συμφωνήσει να μην επαναλάβει την ερμηνεία του στις «Ιστορίες Πυροβολισμών», γι’ αυτό άλλαξε τη φωνή, το περπάτημα, το ντύσιμο, ακόμη και τη στάση του σώματός του. Στην πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετικός από την εικόνα που βγάζει στην οθόνη. Είναι ο πιο έξυπνος και μεθοδικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Αυτός είναι μια χαρά, εγώ είμαι ο τρελός…