Επίσημη προσκεκλημένη του φετινού Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, η Γαλλίδα εκτυφλωτική σταρ βρέθηκε στην Αθήνα για να μιλήσει για την καινούργια της ταινία «Potiche», τη θέση της γυναίκας σήμερα και το μέλλον της στο σινεμά.
Τα φλας σχεδόν με τύφλωσαν τη στιγμή που η Κατρίν Ντενέβ έκανε τη εμφάνισή της στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου την περασμένη Παρασκευή 1/4. Αυτό που κατάφερα να διακρίνω μέσα στη στρόμπο αναμπουμπούλα ήταν μια επιβλητική γυναικεία φιγούρα η οποία δεν έκανε απλώς update στην εικόνα της ξανθιάς κοπελίτσας με την κορδέλα από τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» ή της υποχθόνιας ερωτικής πρωταγωνίστριας της «Ωραίας της Ημέρας». Εξέπεμπε μια μεγαλοπρεπή, σικ ομορφιά, η οποία ήταν μάλλον και η αιτία που κινηματογραφικοί γόηδες, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και ο Κλιντ Ίστγουντ, έπεσαν στην αγκαλιά της.
«Νόμιζα ότι έχω έρθει για συνέντευξη Τύπου και όχι για φωτογράφηση», δήλωσε η Ντενέβ φορώντας τα μοδάτα ακαδημαϊκά γυαλιά της και ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι δεν ήρθε στην Ελλάδα ως ιστορικό έκθεμα, αλλά ως ενεργή ηθοποιός και πρωταγωνίστρια της κωμωδίας «Potiche» του Φρανσουά Οζόν, με την οποία άνοιξε το Γαλλόφωνο Φεστιβάλ. Πραγματική σταρ, ξέρει πότε με χιούμορ, πότε με εκλεπτυσμένη αυστηρότητα και πότε με μια αφοπλιστική αμεσότητα να αποφεύγει τους δημοσιογραφικούς σκοπέλους και να κατευθύνει με τρόπο τις ερωτήσεις προς την επαγγελματική της ιδιότητα, την ηθοποιία.
«Είναι λίγες οι φορές που έχω ως γυναίκα τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσω σε κωμωδία», είπε ρίχνοντας με χαμόγελο την μπηχτή της για την κατηγοριοποίηση των ηθοποιών στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία. Την απάντηση τη δίνει, ούτως ή άλλως, στο «Potiche», το οποίο μετατρέπεται γρήγορα σε ένα one-woman-show της Γαλλίδας ηθοποιού, η οποία τραγουδά, φλερτάρει, γράφει ποιήματα, διευθύνει ένα εργοστάσιο ομπρελών και προκαλεί το γέλιο στον θεατή με τη μοναδική ντενεβική της χάρη. Λόγω του τίτλου της ταινίας, που σημαίνει «γλάστρα» στα γαλλικά, η κουβέντα στρέφεται προς την κηπουρική… «Όλοι έχουμε υπάρξει “γλάστρες” στη ζωή μας. Όχι μόνο οι γυναίκες αλλά και οι άντρες. Μάλιστα, οι άντρες μπορούν να παίξουν το ρόλο της γλάστρας θαυμάσια», υπενθυμίζοντας έτσι σε όλους ότι έχει υπάρξει, εκτός από υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρωτοστάτης των οικολογικών κινημάτων και συνεπής φεμινίστρια εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στη συνέχεια, με αριστοκρατικές κινήσεις (μου φέρνουν στο μυαλό την εικόνα της πλούσιας γαιοκτήμονος που ερμήνευε στην «Ινδοκίνα»), βγάζει τη ζελατίνα από το πακέτο και ανάβει ένα τσιγάρο. Αφού αποφεύγει με άριστη λεκτική ευελιξία την ερώτηση-νάρκη για τη γαλλική επέμβαση στη Λιβύη, δεν διστάζει να απαντήσει για το πώς αντιμετωπίζει το αμφίβολο στάτους μιας σταρ: «Δεν κυνηγάω τη σκιά μου. Είμαι ηθοποιός, είμαι γυναίκα κι έχω γνώση της κατάστασης. Είμαι πολλά χρόνια στο σινεμά, μπορεί να υπάρξει κόπωση, αλλά προς το παρόν δεν έχω αυτόν το φόβο». Εγώ από την πλευρά μου, έχοντας υπάρξει στο ίδιο χώρο με την Κατρίν Ντενέβ για κάτι περισσότερο από τριάντα λεπτά, δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ότι το άστρο της Γαλλίδας ντίβας δεν υπάρχει περίπτωση να θαμπώσει...
Η καριέρα της Ντενέβ σε τέσσερις σινε-στάσεις
Οι Ομπρέλες
του Χερβούργου (1964)
Ο ρόλος της νεαρής Ζενεβιέβ στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ποπ αρτ όπερα του Ζακ Ντεμί εισήγαγε την 21χρονη ηθοποιό στο παγκόσμιο stardom. Η ακαταμάχητη νεανική ομορφιά της με τις χρωματικά εκρηκτικές εικόνες και τις μελωδίες του Mισέλ Λεγκράν θα δημιουργήσουν ένα αξεπέραστο μιούζικαλ-σταθμός στην ιστορία του γαλλικού σινεμά.
Η Αποστροφή (1965)Μόλις ένα χρόνο αργότερα, η Κατρίν Ντενέβ αιφνιδιάζει τους πάντες δεχόμενη να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του ανερχόμενου τότε Ρομάν Πολάνσκι. Προδίδοντας την αγγελική της ομορφιά, παίζει μια σεξουαλικά καταπιεσμένη κοπέλα που οδηγείται βήμα βήμα προς τη σχιζοφρένια. Ο παγερά απόμακρος ερωτισμός της και το σταδιακό επί της οθόνης πέρασμα στην τρέλα έβαλαν την «Αποστροφή» στα ερμηνευτικά highlights της.Το Τελευταίο
Μετρό (1980) Ο Φρανσουά Τριφό σκαρώνει ακόμη ένα κινηματογραφικό ερωτικό τρίγωνο, αυτήν τη φορά στην κατεχόμενη Γαλλία. Ένα παρισινό θέατρο γίνεται ο ιδανικός χώρος για να ξεγυμνώσει ο πρωτεργάτης της νουβέλ βαγκ τη διττή φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και του έρωτα, μαζί με το ατέρμονο παιχνίδι μεταξύ της υπερβατικής τέχνης και της νοσηρής πραγματικότητας. Η ερμηνεία της Ντενέβ ως σιδηράς θιασάρχισσας της χαρίζει το πρώτο Σεζάρ της καριέρας της.
Ινδοκίνα (1992) Επιτέλους, το δράμα εποχής του Ρεζί Βαρνιέ τη φέρνει μέχρι την πόρτα της αμερικανικής Ακαδημίας. Η πανίσχυρη γαιοκτήμονας Ελιάν Ντενβρί βλέπει τον κόσμο της να καταρρέει όταν ερωτεύεται τον ίδιο άντρα με την υιοθετημένη κόρη της, ενώ τα κεκτημένα της αμφισβητούνται μετά το ξέσπασμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ινδοκίνας. Η στακάτη και ακριβής ερμηνεία της θα της χαρίσει μία από τις λίγες ξενόγλωσσες υποψηφιότητες για Όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου.
