Αλέξανδρος ήταν, όχι όμως αναγκαστικά Μέγας. Άφησε ανικανοποίητους τους πάντες. Τους βόρειους γείτονές μας, που είδαν τον ήρωα του Στόουν να κραυγάζει «Εμπρός για τη δόξα της Ελλάδος» αλλά και τους δικούς μας εθνικόφρονες, που είδαν τον ίδιο ήρωα να αναζητά την ανάπαυση του πολεμιστή σε αντρικές αγκαλιές. Τους φαν του Όλιβερ Στόουν (τι Μέγας Αλέξανδρος ήταν αυτός χωρίς καμιά θεωρία συνωμοσίας;) αλλά κι εκείνους που περίμεναν ένα κλασικό χολιγουντιανό έπος. Τη Σπέντζος Φιλμ, που πλήρωσε πανάκριβα την αγορά της ταινίας (αν και τα εισιτήρια που έγιναν, παρότι κατώτερα από τα αναμενόμενα, δεν ήταν λίγα), αλλά και το μέσο θεατή, που περιμένει καμιά ώρα για να δει την πρώτη μάχη. Κλασική περίπτωση αποτυχημένης (όχι όμως και αδιάφορης) ταινίας, ο «Αλέξανδρος» σημάδεψε κινηματογραφικά τη χρονιά με την παραφιλολογία του και όχι με την ίδια την αξία του ως φιλμικό αντικείμενο. Όσο για την κινηματογραφική επιλογή αυτής της εβδομάδας; Αναμφίβολα «Tokyo story» του Όζου. Για να νιώσετε τι εστί επιτέλους αριστούργημα.
