Ενώ η δημοτικότητα του κόμματός του κατρακυλά, ο ηγέτης της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίζεται. Χωρίς να ειδοποιήσει τους στενότερούς του συνεργάτες, ο βοηθός του τον αντικαθιστά με τον δίδυμο αδερφό του, έναν φιλόσοφο που έχει βγει από το ψυχιατρείο. Η καινούργια εικόνα του αρχηγού, απρόβλεπτη και ειλικρινής, αποδεικνύεται γοητευτική και το κόμμα αρχίζει να επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις. Σάτιρα της παλιάς ιταλικής σχολής, χαριτωμένη αλλά και λίγο αφελής, με έναν απολαυστικό Σερβίλο σε διπλό ρεσιτάλ ερμηνείας.
Η ιδέα της μυστικής αντικατάστασης ενός πολιτικού ηγέτη από κάποιον που του μοιάζει –και πάντοτε αποδεικνύεται απρόσμενα πολύ πιο ηθικός και δημοκρατικός– έχει ξεκινήσει από τον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάρλι Τσάπλιν, θυμόμαστε να επαναλαμβάνεται μάλιστα τόσο στο «Το Φεγγάρι Σταμάτησε στο Πάραντορ» του Πολ Μαζέρσκι όσο και στο «Dave: Πρόεδρος για Μια Μέρα» του Άιβαν Ράιτμαν. Ένα σαφώς τραβηγμένο σεναριακό τρικ, γι’ αυτό και κατάλληλο αυστηρά για κωμικούς χειρισμούς, όπως αυτοί του «Ζήτω η Ελευθερία!», της πέμπτης ταινίας του Σικελού σκηνοθέτη και συγγραφέα Ρομπέρτο Αντό.
Εδώ ο προς αντικατάσταση πολιτικός είναι ο Ενρίκο Ολιβέρι, γενικός γραμματέας του κόμματος της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χωρίς φρέσκες ιδέες, μιλώντας πάντα με ξύλινη γλώσσα και αδυνατώντας να προσφέρει μια πειστική εναλλακτική λύση, βλέπει τη δημοτικότητα του κόμματός του να κατρακυλά. Ένα βράδυ, λοιπόν, παίρνει την ξαφνική απόφαση να εξαφανιστεί. Ενημερώνει μόνο τον προσωπικό σύμβουλο/βοηθό του και καταφεύγει ινκόγκνιτο στο σπίτι μιας παλιάς του ερωμένης, παντρεμένης με παιδί πλέον, στο Παρίσι.
Απελπισμένος, ο σύμβουλος προσπαθεί να βρει μια προσωρινή λύση, αλλά αυτή της ξαφνικής ασθένειας αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετή. Έτσι, σε συνεννόηση μόνο με τη σύζυγο του Ενρίκο, απευθύνεται στον δίδυμο αδερφό του αρχηγού Τζοβάνι, έναν μανιοκαταθλιπτικό φιλόσοφο ο οποίος νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική και αναλαμβάνει τη ριψοκίνδυνη αποστολή αντικατάστασης με απερίσκεπτο θάρρος και αναπάντεχα αποτελέσματα.
Στα χνάρια της κλασικής ιταλικής πολιτικής σάτιρας, με πολλά στοιχεία φάρσας, των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το «Ζήτω η Ελευθερία!» σαρκάζει τον κομφορμισμό των πολιτικάντηδων, ακόμη κι αν αυτοί προέρχονται από την κομουνιστική αριστερά (ο Ολιβέρι έχει στην πλάτη του γραφείου του μια γιγάντια φωτογραφία του θρυλικού γενικού γραμματέα του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλίνγκουερ). Οδηγός της ο ανατρεπτικός, απρόβλεπτος λόγος του «τρελού» Τζοβάνι, που φωτίζει με στιλ ένα εξ ορισμού γκρίζο τοπίο και γοητεύει.
Με την πολύτιμη βοήθεια του Τόνι Σερβίλο, ενός ηθοποιού ο οποίος ξέρει να αξιοποιεί στο έπακρον ακόμη και τις λεπτότερες ερμηνευτικές αποχρώσεις, ο Αντό χειρίζεται με σύνεση τις κωμικές παρεξηγήσεις που γεννιούνται και υπερβάλλει όσο χρειάζεται για να υπηρετήσει με χάρη τη βασική του ιδέα. Βέβαια, η διά στόματος Τζοβάνι πολιτική πρότασή του είναι στην πραγματικότητα… απολίτικη, γενικόλογη και αφελώς αισιόδοξη. Γεμάτη ποιητικές αποστροφές, ικανοποιεί τους πάντες και δεν θίγει ευθέως κανένα άμεσο κοινωνικό πρόβλημα («πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε», «ας ονειρευτούμε ξανά»…). Καταφέρνει, παρόλα αυτά, να κερδίσει τις τελικές εντυπώσεις με τη σεναριακή ντρίμπλα που μας επιφυλάσσει το φινάλε, χιουμοριστικά ανατρεπτική και καλοδεχούμενα διφορούμενη.
Ιταλία. 2012. Διάρκεια: 94΄. Διανομή: ΔΑΝΑΟΣ.
Περισσότερες πληροφορίες
Ζήτω η Ελευθερία!
Ενώ η δημοτικότητα του κόμματός του κατρακυλά, ο ηγέτης της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίζεται. Χωρίς να ειδοποιήσει τους στενότερούς του συνεργάτες, ο βοηθός του τον αντικαθιστά με τον δίδυμο αδερφό του, έναν φιλόσοφο που έχει βγει από το ψυχιατρείο. Η καινούργια εικόνα του αρχηγού, απρόβλεπτη και ειλικρινής, αποδεικνύεται γοητευτική και το κόμμα αρχίζει να επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις.
.jpg?quality=85&404=default&v=4)
