Η ερμηνευτική ωριμότητα της Ιωάννας Παππά είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεχτη στο ποιητικό έργο της Ρούλας Γεωργακοπούλου που εμπνέεται από τη ζωή της Μαρίας Πολυδούρη, μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες πένες της ελληνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Δεν πρόκειται για μια βιογραφία της Ελληνίδας ποιήτριας που έχει συγκινήσει, διαβαστεί και ανθολογηθεί όσο λίγες λόγω της ερωτικής σχέσης της με τον Κώστα Καρυωτάκη αλλά και του πρόωρου θανάτου της.
Το «φάντασμα» της Πολυδούρη πλανιέται στην παράσταση, όμως αυτό που κυρίως διατρέχει το έργο είναι ένας λόγος ζωής και θανάτου και η πρόθεση της συγγραφέως δείχνει να είναι η εξής: να ανακινήσει στον θεατή ένστικτα, συναισθήματα και προαισθήματα και να αφουγκραστεί τη ζωή κάθε γυναίκας που ακολουθεί το δικό της μοναχικό δρόμο σε κάθε εποχή. Ο σκηνοθέτης προσπάθησε να εντάξει σε φόρμα και ρυθμό θεάτρου μια μυστικιστική, σχεδόν αρχετυπική εμπειρία ζωής. Δεν ήταν εύκολο. Η σκηνοθεσία, συχνά υπερβολικά τελετουργική, προσδίδει μιαν αταίριαστα πομπώδη υφή στο έργο και δεν ξεκλειδώνει στην πραγματικότητα το κρυφό όσο και συγκινητικό πέρασμα της Πολυδούρη μέσα από αυτό.
ΘΗΣΕΙΟΝ, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, 2103255444. Διάρκεια: 60΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Οδός Πολυδούρη
Λίγο προτού πεθάνει, η ποιήτρια ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή, χορεύει φοξ τροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται σε όσους έχουν φτιάξει το μύθο της συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή της
