Ευτυχισμένες Μέρες

Έξοχη φιγούρα η Σοφία Φιλιππίδου, αμήχανη όμως η σκηνοθετική προσέγγιση, κακότεχνη η σκηνογραφική ματιά και ακατάλληλος ο συγκεκριμένος χώρος για το εμβληματικό έργο.

ΓΡΑΦΕΙ: ΙΛΕΙΑΝΑ ΔΗΜΑΔΗ 26 Μαρτίου , 2015

Λόγος VS Αποσύνθεση. Ο Ιρλανδός νομπελίστας κατάθεσε με τις «Ευτυχισμένες Μέρες» (1961) μια χαμογελαστή ελεγεία για την τραγικότητα της ύπαρξης και η Γουίνι θα υπονομεύει για πάντα το ιλαροτραγικό της ανθρώπινης κατάστασης με το αμέριμνο «τραγούδι» της, αποθεώνοντας την κοινοτοπία ως τη μόνη σωτηρία απέναντι στην επίγνωση του αναπόφευκτου τετελεσμένου της ύπαρξής μας.

Η απόφαση της Σοφίας Φιλιππίδου να καταπιαστεί με το έργο ως ερμηνεύτρια και μεταφράστρια προϊδέαζε για έναν «καινούργιο» ή έστω πολύ «συγκεκριμένο» Μπέκετ. Η παράσταση όμως δεν ανοίγει τον ορίζοντα μιας νέας οπτικής. Η σκηνοθεσία στέκει αμήχανα απέναντι στο έργο κι ενδίδει σε άκυρα ευρήματα που γειώνουν κακότεχνα την υπερβατικότητά του: ο σαματάς από το χτύπημα της (ελληνικής;!) εφημερίδας, το βίντεο του Γρηγόρη Ρέντη με τους ουρανοξύστες που στο δεύτερο μέρος αλλάζουν σε… Βόρειο Σέλας και το περιγραφικό, παλιομοδίτικο σκηνικό-χωματερή της Θάλειας Ιστικοπούλου θύμιζε με τα πλαστικά του ζωάκια ακόμη και παιδικό θέατρο. Υπερδραστήριος και «φασαριόζος» ο Γουίλι (Γιάννης Γούνας), ενώ οριακά ακατάλληλη η χαμηλή σκηνή του Εθνικού. η ομπρέλα της Γουίνι σχεδόν ακουμπάει στο ταβάνι…

Φιγούρα χαρισματική η Σοφία Φιλιππίδου, πλασμένη θαρρείς για το ρόλο της Γουίνι, με ιλαροτραγικό εκτόπισμα, πρόσωπο-μάσκα αποτροπαϊκή και φωνή τρικυμισμένη, όπου το χαρακτηριστικό «γο» ανάγεται σε ιδιοσυγκρασιακό φετίχ, απομένει σε μια αποσπασματικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Γιατί η επιτηδευμένα στατική και μονότονη εκφορά την έχει οδηγήσει σε μια ράθυμη αντιμετώπιση των παύσεων, των υφολογικών εναλλαγών, των παρωδιακών υπαινιγμών, των χειρονομιών, των επαναλήψεων – όλων όσα καθιστούν το μπεκετικό θέατρο θέμα βασικών ήχων και οντολογικών αγωνιών.

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΜΙΚΡΟ REX Πανεπιστημίου 48, 2103301881. Διάρκεια: 120΄.