Ακόμη κι αν δεν παρασυρθείτε από το αμερικανότροπα πλακατζίδικο ύφος της παράστασης, είναι δύσκολο να μη θαμπωθείτε από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη: δίνει ρεσιτάλ επιπέδου Μπρόντγουεϊ ως εξωγήινος πανσεξουαλικός glam-rock Φράνκενσταϊν. Πάντως, το πιο cult στοιχείο δεν είναι τόσο το εξωφρενικό μιούζικαλ του ’73 όσο ο Γιώργος Μαζωνάκης!
Πώς γίνεται κάτι αιρετικό να γεμίζει τα ταμεία; Η αμερικανική show bussiness, από το χίπικο «Hair» (1967) κι έπειτα, τάχτηκε στην κατασκευή τέτοιων φαντασιώσεων αντικουλτούρας: μαζικά θεάματα που διαφοροποιούνται από τη mainstream παράδοση του είδους χάρη στον εξωτισμό και στην εκκεντρικότητά τους. Όπως έχει επισημάνει και ο πανεπιστημιακός Σάββας Πατσαλίδης: «Η Αμερική είναι μια πολιτισμική κατασκευή κι ένα σύμπτωμα φαντασίωσης, ένα κράμα αντιθέσεων και αντιφάσεων, μια πολυδαίδαλη περφόρμανς με τις προδιαγραφές του grand spectacle και του grand guignol, πάντοτε εντός των ορίων ενός shopping mall».
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το «Rocky Horror Show»; Γραμμένο το 1973 από έναν Βρετανονεοζηλανδό άνεργο ηθοποιό που μάλλον δεν φανταζόταν πώς (και πόσο) θα αξιοποιήσει το σύστημα το δημιούργημά του, το εν λόγω μιούζικαλ οικειοποιείται εξίσου τη λογική του υπερθεάματος και του μακάβριου. Σύμφωνα με το επιτηδευμένα αφελές στόρι, ένα ζευγαράκι Αμερικανών μικροαστών καταλήγει στον πύργο των οργίων ενός πανσεξουαλικού εξωγήινου ευγονιστή. Ο Ρίτσαρντ Ο’Μπράιεν παρωδεί και ταυτόχρονα αποθεώνει τα κλισέ των δευτεροκλασάτων αμερικανικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και πορνογραφίας, την ελευθεριότητα των ’60s, τα kinky σαδομαζοχιστικά σόου και τη ρετρό μανία με το rock ’n’ roll των ’50s. Κατορθώνει έτσι να σπάσει πλάκα με μια στρατιά από ψευδο-αντι-συστημικά προϊόντα της ποπ μυθολογίας που είθισται να «καταναλώνει» στην εφηβεία του ο μέσος Αμερικανός. Μολονότι το «Rocky Horror Show» απέκτησε διεθνή απήχηση λόγω της κινηματογραφικής του εκδοχής το 1975, ύστερα από 40 χρόνια πόσο εξοικειωμένος είναι ο μη Αμερικανός θεατής με τη «μυθολογία» και τις αναφορές του ώστε να διασκεδάσει με τη διακωμώδισή τους;
Άκρως προσεγμένη είναι η παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου, αν και η καλλιέπειά της κάπως ακυρώνει τον παρεΐστικο χαρακτήρα του χάπενινγκ. Σκηνικά και κοστούμια, κίνηση, φωνές, ρυθμός, απόδοση στίχων κι ενορχήστρωση έχουν δουλευτεί με θαυμαστή επιμέλεια. αυτή η επιμέλεια πρέπει τώρα «να σπάσει» ώστε να απογειωθεί το εγχείρημα. H διανομή πάντως παίζει εύστοχα με την εκκεντρικότητα της αντίφασης: ένας σταρ της πίστας, ο Γιώργος Μαζωνάκης, ερμηνεύει τον σοβαροφανή επιστήμονα, οι Νάντια Μπουλέ και Μάξιμος Μουμούρης μοιάζουν να ξεπήδησαν από αμερικανικό sitcom, το ντουέτο Τζένη Θεωνά-Βασιλική Τρουφάκου δίνει νέο ορισμό στο γκαγκ της «σεξωγήινης», ενώ ο Νάσος Παπαργυρόπουλος ως Ρόκι έχει μεν σωματότυπο body builder, αλλά attitude βουτυρομπεμπέ. Τίποτε όμως δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη: με τον αέρα glam rocker και τον πάνκικο τσαμπουκά του Lux Interior, φορώντας κορσέδες, ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνες γόβες, χορεύει με την άνεση εφήβου, τραγουδά με ένα ράγισμα στη φωνή αλά Λάιζα Μινέλι και καταθέτει μια πλήρη ερμηνεία, βουτηγμένη σε μια μελαγχολική εσωτερικότητα και ταυτόχρονα σε μια εξωστρέφεια σπαρακτικά επικοινωνιακή. Ένας αληθινός σταρ μόλις γεννήθηκε.
Ημερομηνία α' δημοσίευσης: 6/11/14
Περισσότερες πληροφορίες
Rocky Horror Show
Τα κόμικς, το rock ’n’ roll και οι ταινίες τρόμου συνθέτουν το εκκεντρικό κοκτέιλ ενός από τα πλέον επιτυχημένα και δημοφιλή cult μιούζικαλ
