Αφόρητα αποκαλυπτική παράσταση, παράδοξου ύφους, ήθους κι αισθητικής, με τον Ακύλα Καραζήση να καταθέτει μια ερμηνεία-μαρτυρία και τη Λένα Παπαληγούρα να τον συντροφεύει σε ένα ύπουλα άγριο κι εντέλει λυτρωτικό θέαμα – μια ελεγεία για τη διαφάνεια του κακού
«Καμία χρήση του κόσμου δεν είναι καλή. Να βουλιάξει!» ζητά ο σαιξπηρικός Άμλετ. Ο Μπρεχτ διατυπώνει εκ νέου το αίτημα στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν»: «Πώς μπορεί κανείς να είναι καλός όταν όλοι γύρω του είναι φαύλοι;» Η Σάρα Κέιν δεν αιτεί, ούτε αναρωτιέται. Είναι απόλυτη: κανείς δεν μπορεί να είναι φυσιολογικός όταν τα πάντα είναι ανισόρροπα. Γράφοντας το πρώτο της έργο «Blasted» (1995) με το ρομαντισμό των 23 ετών της, η Κέιν επανατοποθετεί ένα αυτονόητο δίλημμα και το διαχειρίζεται με τον λιγότερο αυτονόητο τρόπο: πώς μπορεί κάποιος να κάνει έρωτα, να τρώει ή να αφοδεύει όταν κάποιος άλλος βασανίζεται, πεινάει και δολοφονείται; Στο βασικό χώρο του ευρωπαϊκού δράματος όσο και της αγγλικής φάρσας, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, η Κέιν παρουσιάζει δύο αντιήρωες με αλλόκοτα ήθη και συμπεριφορές και σκηνές ωμής βίας, τις οποίες εκτρέπει ως το ακραία γκροτέσκο. Συνθέτει έτσι μια δραματική συνθήκη αποσύνθεσης βασισμένη στην αρχή του ιλίγγου, της διόγκωσης και της παραδοξότητας. Ένας εφιάλτης είναι το «Blasted».
Ο πόλεμος (της Βοσνίας ή της Ουκρανίας, δεν έχει σημασία) «μπουκάρει» στο δωμάτιο όπου ο Ίαν (Ακύλας Καραζήσης) έχει μόλις βιάσει την Κέιτ (Λένα Παπαληγούρα), με τη μορφή ενός Αμερικανού στρατιώτη (σαν ξενιστής εισβάλλει στον οργανισμό του έργου ο επιβλητικός Μιχάλης Αφολάνιο). Ο στρατιώτης βιάζει τον Ίαν, του ρουφά τα μάτια και αυτοκτονεί. Η συνέχεια θα είναι εξίσου παράλογη. Αναίτια συμβαίνουν όλα σε αυτόν τον κόσμο; Τόσο εγκαταλειμμένοι είμαστε; Το «Blasted» δεν είναι το έργο μιας άθεης, αλλά μιας απελπισμένης για –έστω λίγο– Θεό. τουλάχιστον στην εκδοχή του Δημήτρη Τάρλοου
Σαν αστική τραγωδία μοιάζει να αντιμετώπισε το έργο ο σκηνοθέτης. Η οξύμωρη σύλληψή του είναι βαθιά ειρωνική. Το αστικό δράμα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη το 18ο αιώνα με άξονα τη λογική, τη φύση και τον ανθρωπισμό, τις θεμελιώδεις αξίες για την αυτοσυνείδηση του αστού. Αποποιούμενος τις ποπ και μεταμοντέρνες λογικές, ο Τάρλοου προσεγγίζει το παράλογο και αφύσικο «Blasted» με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα μεγαλειώδες δράμα. Με έναν υποτονικό ρυθμό γεμάτο εσωτερικούς κραδασμούς και με αδρές ερμηνείες, προσδίδει στο έργο τη χροιά μιας σοφιστικής ελεγείας με βιβλικές αναφορές. την αφόρητα αποκαλυπτική παράστασή του τυλίγει το φως μιας απέραντης θλίψης για την εξοικείωσή μας με τον παραλογισμό του κόσμου. «Φωτογραφικό», θαρρείς ξεκαρφιτσωμένο από περιοδικό διακόσμησης, είναι το επιτηδευμένα ντιζαϊνάτο, απωθητικό μέσα στη βαρύτιμη και κίβδηλη ομορφιά του σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου και εικαστικής υφής το ανεστραμμένο είδωλό του –σαν πίνακας του Ιερώνυμου Μπος– στο τέλος.
Ο Ακύλας Καραζήσης εμβαπτίζεται με αξιοπρέπεια στο λουτρό ύβρεως, αίματος και βίας της Κέιν, παραδίνεται ψυχή τε και σώματι στον σκηνικό Γολγοθά του και σταδιακά εξαϋλώνεται: ένας ηθοποιός-μάρτυρας. Δίχως τη σκηνική του ωριμότητα, αλλά με θεατρική ευφυΐα, η Λένα Παπαληγούρα –αυτοσαρκαζόμενη– λειτουργεί ωσάν σαρξ εκ της σαρκός του, ωσάν μεταμοντέρνα Εύα. Μολονότι ενδιαφέρουσες, οι λυρικές μελωδίες της Κατερίνας Πολέμη μάλλον αποπροσανατολίζουν, σε αντίθεση με τις βιντεο-προβολές του Σωκράτη Σπανού, οι οποίες λειτουργούν συμβιωτικά με το έργο.
Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 5/5/2014
Περισσότερες πληροφορίες
Blasted - Ερείπια
Η ανακύκλωση της βίας είναι ατέρμονη σε αυτήν τη σύγχρονη τραγωδία, που μας εκπαιδεύει κατά μία έννοια στη μη βία. Ακατάλληλη για ανηλίκους
