Ταλαντούχοι και πολυπράγμονες ο Δημήτρης Μακαλιάς και Μίνως Θεοχάρης έχουν κατασταλαγμένη άποψη για τη ζωή και το θέατρο και την αποτυπώνουν στην κοινή συνέντευξη που έδωσαν στη Μαρία Κρύου με αφορμή το «Smiley», τη νέα παραγωγή του Άβατον.
Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο του Γκιλιέμ Κλούα;
Δ.Μ.: Με ξάφνιασε η ειλικρίνεια του έργου, που καταφέρνει ταυτόχρονα να μη γίνεται σκληρό και ψυχρό, όπως καμιά φορά είναι η πραγματικότητα. Μιλάει τη γλώσσα του σήμερα, ενώ κλείνει το μάτι για την εξέλιξή μας αύριο. Μας βάζει στον κόσμο των ομόφυλων σχέσεων και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από αυτόν των ετεροφυλόφιλων. Είναι μια ακόμα ιστορία αγάπης που… δεν μοιάζει με τις άλλες!
Μ.Θ.: Πέραν του πολύ σημερινού λόγου, που δεν καμουφλάρεται πίσω από γνωστά κλισέ, με αφορμή δυο αγόρια το έργο μιλάει για κάτι κοινό για όλους μας, τον έρωτα και την αγάπη.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε συναισθηματικά με τον ήρωα που ερμηνεύετε;
Δ. Μ.: Ο Μπρούνο μου θυμίζει πάρα πολύ εμένα, πριν εμπλακούμε τόσο έντονα με τις νέες μορφές τεχνολογίας. Τότε ήταν όλα πιο αργά. Πιο ισορροπημένα. Πιο κοντά στο δικό μας βιολογικό ρυθμό. Έχει μια ρομαντική νοσταλγία και μια επιμονή στον δικό του κώδικα. Επίσης, προσπαθεί με επιδέξιους τρόπους να φέρει την τύχη με το μέρος του, κάτι το οποίο κάνω και εγώ πολύ έντονα.
Μ.Θ.: Νομίζω πως αυτό που είναι πιο κοντά μου είναι το θέμα που έχει με τη δέσμευση και το πόσο ανεξάρτητα με αυτό που δείχνει κρύβει μια βαθύτερη επιθυμία για συντροφικότητα και συνύπαρξη.
Ποια είναι η πιο ισχυρή φράση που λέτε στο έργο;
Δ. Μ.: Θα σας πω μια φράση που για μένα είναι όλο το έργο. Μια φράση από το τραγούδι που έγραψε ειδικά για την παράσταση ο Στάμος Σέμσης και τους στίχους ο Μίνως με την Φωτεινή Αθερίδου. Τελειώνει με το: "άσ' τους να λένε, φίλα με". Μια πολιτική θέση. Μια πράξη ελευθερίας. Μια όαση μέσα στην έρημο της μονοτονίας λόγω της οικονομικο-κοινωνικής κρίσης. Μια άρνηση σε όσα μας μαθαίνουν να αντιδρούμε με τους δικούς τους ρυθμούς και τα δικά τους θέλω.
Μ.Θ.: "Πέρασα τη μισή μου ζωή ψάχνοντας κάποιον που να μου μοιάζει αλλά τώρα πια το ξέρω πως δεν είναι αυτό που θέλω."
Μόλις υπογράφτηκε το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης στη χώρα μας. Κάτι αλλάζει στην ελληνική κοινωνία;
Δ.Μ.: Ναι, κάτι. Με ρυθμό χελώνας. Θεωρούμε νίκη τα βασικά πια. Η ελληνική κοινωνία δεν θεωρώ ότι έχει αλλάξει και τόσο πολύ. Κάνει βήματα προς τα μπρος, ενώ θα έπρεπε να τρέχει κατοστάρι. Αδυνατεί να ακολουθήσει την εποχή της. Αδυνατεί να ακολουθήσει τα οικονομικά δεδομένα. Αδυνατεί να δει το λάθος. Αδυνατεί να τιμωρήσει και να αυτοτιμωρηθεί. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια φωτεινή στιγμή. Μας λείπουν εκατοντάδες ακόμα «σύμφωνα» για να διεκδικήσουμε μια θέση στην έντιμη ιστορία μας.
Μ.Θ.: Έχει αλλάξει εδώ και αρκετό καιρό θεωρώ. Η ελευθερία είναι το μόνο ζητούμενο πίσω από όλα αυτά, ειδικά αυτή την εποχή που όλο το έθνος βιώνει ένα αίσθημα ανελευθερίας και φόβου. Οπότε, ναι, είναι μια αχτίδα φωτός!
Το θέατρο μπορεί να διεκδικήσει κάποια παρεμβατική στάση απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα;
Δ. Μ.: Απ' ότι δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα και με την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που κατέβηκε κακήν κακώς, θα έλεγα πώς το θέατρο σήμερα παλεύει και βρίσκει παντού τοίχο! Το θέατρο πρέπει να λειτουργεί παρεμβατικά. Πρέπει να δημιουργεί αντιδράσεις. Πρέπει να άλλοτε να μιλά και άλλοτε να φωνάζει. Να μας προβληματίζει και μας επαναπροσδιορίζει. Το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Πολύ περισσότερο απ' ότι είναι η πολιτική θέατρο.
Μ.Θ.: Σίγουρα! Και εμείς ως νεότεροι το οφείλουμε όσο μπορούμε να παίρνουμε θέση μέσα από τη τέχνη. Να δείχνουμε στον κόσμο την έξοδο ή την είσοδο...
Τι σας τρομάζει περισσότερο;
Δ. Μ.: Ο ατομικισμός. Η άγνοια και η αδιαφορία. Όλα έχουν γίνει αριθμοί. Οι ζωές μας, οι ανάγκες μας, οι σκέψεις μας, τα όνειρα μας. Όλα έχουν μεταφραστεί. Στην πραγματική ζωή παιδιά πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας και στα γραφεία της πολιτικής περνάνε μήνες για να συζητήσουν τι θα μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν... και πόσο. Το ανθρώπινο είδος περνάει κρίση και εμείς πετάμε αετό.
Μ.Θ.: Ο φόβος που υποχρεωνόμαστε να αισθανόμαστε θέλοντας και μη.
Πως είναι να κάνεις θέατρο σε μια χώρα που δεν στηρίζει εμπράκτως την τέχνη;
Δ. Μ.: Είναι προσωπική επιλογή. Δεν περίμενα ποτέ το κράτος να κάνει τα αναμενόμενα. Το κάνω γιατί αυτό με εκφράζει και νιώθω ότι έχω πολλά να πω μέσα από τη δουλειά μου. Με κόπο και πολλή δουλειά. Το κράτος όπου έχει εμπλακεί δεν τα έχει πάει και πολύ καλά. Άλλωστε αδυνατεί να στηρίξει τις βασικές αξίες για τους πολίτες του, όπως της επιβίωσης και της ελευθερίας. Νιώθω ότι το κράτος μας σπρώχνει όλους να φύγουμε από εδώ και η χώρα μου με κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια και με παρακαλάει να κάνω κάτι.
Μ.Θ.: Αυθόρμητα θα έλεγα απελπιστικό, αλλά μετά αμέσως θα συμπλήρωνα πανέμορφο γιατί σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατός. Αυτή η έλλειψη πολυτέλειας που υπήρχε κάποια χρόνια πριν θεωρώ πως βοηθάει εκτός από το να δυσκολεύει. Καθαρίζει το τοπίο και γίνονται δουλειές με ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν το θέατρο.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης;
Δ.Μ.: Δεν υπάρχει εχθρός. Η τέχνη είναι εκεί. Για όλους μας. Εμείς την αναδεικνύουμε και εμείς τη θάβουμε. Επιλογή μας.
Μ.Θ.: Το χρήμα, ξεκάθαρα. Η τέχνη είναι έκφραση. Όταν αρχίζει να γίνεται πηγή πλούτου και όχι έκφρασης, δεν είναι τέχνη.
Αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε κάτι τι θα ήταν αυτό;
Δ. Μ.: Θα μας έκανα όλους δουλευταράδες. Να μάθουμε να είμαστε έντιμοι, με όλα. Στη δουλειά μας, στο κράτος μας, στα συναισθήματα μας, στα θέλω μας, στα όνειρα μας. Θα ήθελα να γελάμε συνέχεια, ακόμα και με τα στραβά. Να είμαστε αισιόδοξοι. Να μην αποζητάμε το εύκολο κέρδος. Να ξαναθυμηθούμε να κοιτάζουμε τον ήλιο και να μυρίζουμε το χώμα. Να ζούμε, απ'την ψυχή ως την ψυχή.
Μ.Θ.: Κάθε μέρα προσπαθώ γι’ αυτό. Αυτό θεωρώ πως είναι η δουλειά μου και γι αυτό τη κάνω, για να αλλάξω κάτι. Κάτι μέσα μου και κάτι ίσως γύρω μου. Δε ξέρω όμως τι, το ψάχνω κι εγώ!
Περισσότερες πληροφορίες
Smiley
Δύο αγόρια του σήμερα ερωτεύονται, μαλώνουν και παλεύουν να βρουν την αγάπη σε μια εποχή που ο ρομαντισμός ξαναγεννιέται μέσα στα πληκτρολόγια των κινητών
