Την περασμένη άνοιξη αιφνιδίασε κι αιφνιδιάστηκε μετά την απόφαση του Δ.Σ. του ιστορικού θεάτρου που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν να της ανατεθεί η καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης. Λίγο προτού αναλάβει τα νέα της καθήκοντα την 1η Σεπτεμβρίου, η ηθοποιός, σκηνοθέτις και συγγραφέας Μαριάννα Κάλμπαρη μοιράστηκε τις σκέψεις της με τη Μαρία Κρύου.
«Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τον εαυτό μας, το κοινό που μας παρακολουθεί και όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Τα λόγια του Καρόλου Κουν, του δημιουργού που άλλαξε την πορεία του ελληνικού θεάτρου, δεν συμπυκνώνουν απλώς τη φιλοσοφία του Θεάτρου Τέχνης, αλλά στην ουσία αποτελούν το βαθύτερο νόημα της θεατρικής πράξης. Είναι η πρώτη φορά στην 80χρονη ιστορία του Τέχνης που αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση γυναίκα παρόλο που μέχρι σήμερα υπήρξαν άξιες γυναίκες, ιστορικά στελέχη του Θεάτρου Τέχνης, όπως η Μάγια Λυμπεροπούλου, η Ρένη Πιττακή, η Κάτια Γέρου, πρωταγωνίστριες που ταυτίστηκαν με τον Κάρολο Κουν. Το γεγονός είναι πως μετά από ομόφωνη απόφαση του συμβουλίου η 43χρονη Μαριάννα Κάλμπαρη από 1 Σεπτέμβρη αναλαμβάνει τα ηνία του θεάτρου. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης, στην οποία διδάσκει πλέον, έχει παρουσιάσει έργα της κι έχει υπογράψει σκηνοθεσίες στις δύο σκηνές του θεάτρου. Έκανε σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης (Paris IV) στη φιλολογία και την επικοινωνία, ενώ στη συνέχεια έκανε υποκριτική στο στούντιο του Ανδρέα Βουτσινά στο Παρίσι αλλά και σκηνοθεσία στο Charpentier Art Studio. Με σεμνή τόλμη και μαχητικότητα κοιτάζει το μέλλον και θέλει να πραγματώσει τους αρχικούς στόχους που έθεσε ο Κουν για ένα θέατρο συνόλου, ουσιαστικής θεατρικής παιδείας και κοινών καλλιτεχνικών στόχων. Μιλώντας μαζί της, καταλαβαίνεις πως έχει βαθιά χαραγμένη μέσα της τη φιλοσοφία του Θεάτρου Τέχνης: «Το βασικό πράγμα το οποίο το διαφοροποιεί από άλλους οργανισμούς είναι οι αρχές που έθεσε ο Κουν και αυτές υφίστανται τόσο στον τρόπο που λειτουργούμε όσο και στο ότι υπάρχει ένας θεατρικός χώρος που μας κληροδοτήθηκε και μέσα σε αυτόν οι σπουδαστές μπορούν να δουν εκ των έσω τι συμβαίνει σε αυτήν την τέχνη». Η ιστορία του εμβληματικού θεάτρου αλλάζει και η νέα καλλιτεχνική του διευθύντρια είναι αποφασισμένη να διατηρήσει την οργανική ενότητα του θεάτρου, να υποστηρίξει το εφηβικό θέατρο και να αναδείξει το ελληνικό έργο. «Ο Κουν συνεργαζόταν με τους συγγραφείς», τονίζει η Μαριάννα Κάλμπαρη, «και τους έβαζε στη θεατρική διαδικασία, στον τρόπο παραγωγής, διότι ήταν σημαντικό να βλέπουν τα πράγματα από μέσα. Αυτό θα ήθελα να κάνουμε κι εμείς. Το ελληνικό έργο μπαίνει σε πρώτο πλάνο στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του θεάτρου για τη σεζόν 2014-15. Αυτό δεν σημαίνει πως θα απουσιάζει το ξένο ρεπερτόριο, τόσο με σύγχρονα όσο και με κλασικά έργα».
Η επίσημη ανακοίνωση του προγράμματος προγραμματίζεται για τις 15/9, ωστόσο σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες θα δούμε σε επανάληψη δύο έργα που παίχτηκαν με επιτυχία την περασμένη σεζόν στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και διακρίθηκαν στα Βραβεία Ευρωπαϊκού Θεάτρου Eurodram 2014. Πρόκειται για τις «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, και το «Αλμανάκ» της ίδιας της Μαριάννας Κάλμπαρη, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Μία από τις σίγουρες νέες παραγωγές που θα δούμε στη σκηνή του Υπογείου είναι και η «Ανταλλαγή» του Πολ Κλοντέλ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους Όλια Λαζαρίδου, Ιωάννα Παππά, Νίκο Αλεξίου και Γιάννη Παπαδόπουλο. Αναμένουμε όμως ένα πρόγραμμα πλούσιο και σύγχρονο, με συγκεκριμένο προσανατολισμό, ταυτότητα και στόχο. Ως προς τα οικονομικά του θεάτρου η συνετή οικονομική διαχείριση του Διαγόρα Χρονόπουλου τα προηγούμενα χρόνια δεν έχει αφήσει χρέη στο θέατρο. Το ερώτημα είναι πως θα μπορέσουν να υλοποιηθούν τα επόμενα σχέδια δεδομένου ότι ουδεμία συζήτηση γίνεται πλέον για τις κρατικές επιχορηγήσεις. Και η ίδια αγωνιά βλέποντας όμως με ρεαλιστική ματιά τη δεδομένη κατάσταση έχει την άποψη πως «ο πολιτισμός πρέπει να βοηθηθεί και από χορηγίες ιδιωτών που θέλουν να στηρίξουν τις τέχνες, γιατί για το κράτος σήμερα το θέατρο είναι μια αφηρημένη ιδέα. Δεν σκέφτεται πως το θέατρο είναι άνθρωποι που κάνουν χιλιάδες δουλειές μέσα σ’ αυτό πως ζουν με ανασφάλεια για το τι θα συμβεί τον επόμενο μήνα. Οι άνθρωποι του θεάτρου αναγκάζονται να υπογράφουν νέα σύμβαση για κάθε δουλειά. Ο πολιτισμός είναι παιδεία και το κράτος κανονικά οφείλει να βοηθήσει».
