Ο Κρατερός Κατσούλης και ο Πέτρος Λαγούτης ερμηνεύουν τους ρόλους των δυο αδελφών στη «Μονογαμία» του Χιλιανού Μάρκο Αντόνιο Ντε Λα Πάρρα και μαζί, από τη σκηνή του Άνεσις, «βουτάνε» με τόλμη και χιούμορ στο θέμα των σχέσεων, της ερωτικής «πίστης» και των κοινωνικών στερεοτύπων.
Ποια είναι η πιο ισχυρή φράση που λέτε στην παράσταση του έργου «Μονογαμία»;
Κρατερός Κατσούλης: Είναι πολλές! Αν πρέπει να διαλέξω μόνο μια θα είναι αυτή που απευθύνω ως Φελίππε στον αδελφό μου Χουάν: «Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν έχουμε προβλήματα, τα συζητάμε.».
Πέτρος Λαγούτης: «Θα ζήσουμε αδερφέ μου!» Είναι μια φράση που ανασύρω πολύ συχνά πια στην δική μου καθημερινότητα και που αναγνωρίζω ως δεύτερη σκέψη σε όλο και περισσότερο κόσμο. Υπό τις υφιστάμενες συνθήκες στην χώρα μας, είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Γιατί οι σχέσεις, ο έρωτας, η αγάπη, η ζωή η ίδια, που ζούμε και πρέπει να ζούμε, είναι ένα «δώρο».
Τι θα σας πλήγωνε περισσότερο η σεξουαλική ή η συναισθηματική απιστία;
Κρ. Κ.: Θεωρώ καταρχήν ότι και στις δυο περιπτώσεις, ευθύνη για αυτή την απιστία, φέρουν μάλλον και οι δυο πλευρές. Προφανώς όμως η συναισθηματική απιστία προκύπτει λόγο μεγαλύτερης και πιο εγκατεστημένης απουσίας. Άρα η συνείδηση της αιτίας του συγκεκριμένου διαφορετικού τύπου απιστίας μάλλον προκαλεί περισσότερο πόνο. Και άρα, χρειάζεται και περισσότερη προσπάθεια η αποκατάσταση της σχέσης, εφόσον αυτό είναι επιθυμητό!
Π. Λ.: Κατά την γνώμη μου, αυτό που πονάει περισσότερο στην περίπτωση της απιστίας είναι η προδοσία.
Για αυτό και νομίζω ότι η συναισθηματική θα με πονούσε περισσότερο Ταυτίζεστε σε κάποια σημεία με τους ρόλους που ερμηνεύετε;
Κρ. Κ.: Ναι, υπάρχουν αρκετά σημεία-στιγμές, που στο λόγο και στις καταστάσεις και των δυο χαρακτήρων του έργου, αναγνωρίζω σκέψεις, λόγια, καταστάσεις γνώριμες από διάφορες περιόδους της ζωής μου.
Π. Λ.: Υποδύομαι τον Χουάν, τον πιο συντηρητικό και «προσγειωμένο» από τους δύο αδερφούς, τον μονογαμικό και πιστό. Μέχρι το τέλος της παράστασης, πολλά από τα πιστεύω μου ως ρόλος ανατρέπονται ή αποδεικνύεται πως έχουν ήδη ανατραπεί. Ταυτίζομαι λοιπόν σε πολλά σημεία... στην ανατροπή τους... αλλά σίγουρα με συγκινεί η πίστη και η συνέπεια ως αρχές που ο Χουάν κουβαλάει, επιδιώκει και θέλει μέσα στην ζωή του.
Τι σας συγκινεί περισσότερο σ’ αυτόν τον συγγραφέα;
Κρ. Κ.: Η πρόταση του έργου του, οι ολοκληρωμένοι πραγματικοί και ανθρώπινοι χαρακτήρες, οι σχέσεις και πως περιγράφονται, τα μηνύματα, το χιούμορ, οι ανατροπές, και η εξέλιξη !
Π. Λ.: Ο Χουάν Αντόνιο Ντε Λα Πάρρα είναι ψυχίατρος. Με συγκινεί βαθιά η γεμάτη σεβασμό κι αγάπη προσέγγισή του όσον αφορά στον ψυχισμό των ανθρώπων. Όλοι είναι πρωταγωνιστές στο μέτρο που τους αναλογεί, όλοι είναι αξιαγάπητοι μέσα σ τα πάθη τους. Δικαιολογεί τους άντρες αλλά ταυτόχρονα δείχνει να λατρεύει τις γυναίκες!
Βλέπε κάποιες ιδιαιτερότητες στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης της παράστασης, Σταύρος Στάγκος, προσεγγίζει το κείμενο;
Κρ. Κ.: Μάλλον όπως θα έπρεπε και θα του άξιζε! Ο Σταυρός είναι ένας άνθρωπος παιδευμένος και έμπειρος. Με εντιμότητα, σκέψη, χιούμορ, γνώση, παρατηρητικότητα, απόφαση στόχου και πίστη στους ηθοποιούς του είναι ανοιχτός σε προτάσεις και πειραματισμούς …μέχρι ενός σημείου! Έχει σταθερότητα και επίμονη.
Π. Λ.: Ο Σταύρος, νομίζω, πρώτα κατανόησε τους ήρωες. Και μετά τους συμπάθησε πολύ και μετέτρεψε στιγμές της ζωής που όλοι θα χαρακτηρίζαμε αμήχανες, σε δημιουργική σύγκρουση των δύο προσωπικοτήτων. Επίσης, αναγνώρισε από την αρχή το πόσο αστείες μπορεί να αποδειχθούν κάποιες καταστάσεις. Γι αυτό και ο κόσμος που βλέπει την παράσταση, γελάει και περνάει καλά! Έτσι κι αλλιώς όμως, μιας και η τρίτη φορά που δουλεύω με τον Σταύρο, μ’ αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που πάντα προσεγγίζει τους ηθοποιούς του και ο τρόπος που δουλεύει μαζί τους. Ξέρει καλά το κείμενο και τους χαρακτήρες αλλά προσπαθεί πάντα να τους ενσωματώσει στον ψυχισμό του εκάστοτε ηθοποιού του.
Έχετε νιώσει προνομιούχος από τις συνεργασίες, από την αποδοχή του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια;
Κρ. Κ.: Έχω νιώσει και εξακολουθώ να νιώθω χαρούμενος ευγνώμων και αρκετές φορές συγκινημένος από την αποδοχή με την πολύ γλυκιά έκφραση των θεατών σε κάποιες δουλείες θεατρικές ή τηλεοπτικές όλα αυτά τα χρόνια. Προνομιούχος, από την άλλη, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να νιώσει στη δουλειά του και γιατί αυτό, θα ήταν με κάποιο τρόπο υγιές και χρήσιμο!
Π. Λ.: Αν νιώθω προνομιούχος για κάτι είναι γιατί έχω την τύχη να κάνω ένα επάγγελμα που αγαπάω, Από κει και πέρα χρειάζεται ένας συνδυασμός ταλέντου, σκληρής δουλειάς, τύχης και επιλογών και φυσικά σωστή διαχείριση όλων των παραπάνω προκειμένου να υπάρχει η αποδοχή του κόσμου και να έρχονται οι καλές συνεργασίες. Θέατρο, σινεμά, τηλεόραση: τι αγαπάτε περισσότερο και γιατί;
Κρ. Κ.: Το θέατρο. Γιατί ανακαλύπτεις, στις πρόβες, στην ανάγνωση, παράσταση την παράσταση, όλα αυτά που κάνουν μαγική την συμμετοχή μας σε αυτό τον κόσμο. Και πιστέψτε με, είναι πάρα πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα! Θα μπορούσα να γραφώ ή να μιλώ ώρες για αυτό. Ας αναφέρουμε ένα από τα πιο σημαντικά: η ζωντανή πραγματική σχέση θεατή-ηθοποιού σε παρόντα χρόνο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι το σινεμά ή η τηλεόραση δεν είναι ,ή δεν μπορούν να παρέχουν τέχνη! Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, όχι το μέσο. Το κάθε μέσο έχει τα δικά του εργαλεία έκφρασης, τους δικούς του κώδικες και στον άνθρωπο έγκειται πως θα τα χρησιμοποιήσει.
Π. Λ.: Αγαπώ το να είμαι ηθοποιός! Το θέατρο είναι το σπίτι μας, η τηλεόραση, δυστυχώς πια- το εξοχικό μας εννοώντας ότι πηγαίνουμε που και που, και το σινεμά στην χώρα που ζούμε ένα ονειρεμένο μακρινό ταξίδι, που όποτε συμβαίνει είναι καλοδεχούμενο!
Περισσότερες πληροφορίες
Μονογαμία
Ένα έργο που «βουτάει» με τόλμη και χιούμορ στο θέμα των σχέσεων, της ερωτικής πίστης και των κοινωνικών στερεοτύπων
