Η νέα μουσικοθεατρική υπερπαραγωγή του Μπάντμιντον είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος της: «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο». Ο σκηνοθέτης και κειμενογράφος της παράστασης Πέτρος Ζούλιας μίλησε στη Μαρία Κρύου γι’ αυτό το ταξίδι σε μια άλλη εποχή αλλά και σε έναν ξεχασμένο τρόπο ζωής, που οι αναγνώστες του «α» θα έχουν την ευκαιρία να δουν σε avant premiere στις 22/1.
Σας έχει μιλήσει η Μαρινέλλα για την πραγματική συνάντησή της με τη Βέμπο;
Συνέβη μία φορά και ήταν κάτι που τη συγκλόνισε. Από τότε η Μαρινέλλα περίμενε για χρόνια μια συνάντηση επί σκηνής, η οποία γίνεται, όπως θα δείτε στην παράσταση, μεταξύ πραγματικού και ονειρικού.
Τι σας έκανε να πείτε «ναι» σε αυτήν την παράσταση;
Με συγκινεί πολύ ότι ένας ζωντανός θρύλος όπως η Μαρινέλλα «αναζητά» τον άνθρωπο που την ενέπνευσε. Στην αρχή της καριέρας της βγήκε στη σκηνή με τραγούδια της Βέμπο. Η έρευνά μου μου αποκάλυψε κοινά σημεία ανάμεσά τους: ήταν καινοτόμες, πήγαν κόντρα στο μουσικό κατεστημένο της εποχής. Όταν ξεκίνησε η Βέμπο, κυριαρχούσαν οι υψίφωνες, οι ντιζέζ και ξαφνικά μπαίνει εκείνη με την κοντράλτο φωνή της και γίνεται χαμός. Αντίστοιχα η Μαρινέλλα, ύστερα από χρόνια στο πάλκο, έκανε την επανάσταση και σηκώθηκε και τότε μαζί της σηκώθηκε και χόρεψε το σύμπαν. Επίσης είναι και οι δύο ευθείς άνθρωποι. Η Βέμπο είχε μια μαγκιά, οι ατάκες της έχουν μείνει στην ιστορία γιατί ήταν προχωρημένες για την εποχή της. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Μαρινέλλα. στη δουλειά είναι αντράκι. Και οι δύο έβγαιναν με τα υπέροχα φορέματα, όμως η ψυχή τους είναι πολύ αρσενική με την έννοια του direct, του άμεσου, της αλήθειας. Η Βέμπο ήταν θεατρίνα και τραγουδίστρια και η Μαρινέλλα μπορεί να έκανε καριέρα στο πάλκο, όμως πάντα είχε μια πολύ μεγάλη αγάπη για το θέατρο.
Είναι, λοιπόν, και θεατρίνα η Μαρινέλλα;
Είναι πολύ περισσότερο θεατρίνα από ό,τι πιστεύει. Έχει πολύ καλή άρθρωση και στις πρόβες είναι συγκινητικά συνεπής.
Με ποιον τρόπο επιτυγχάνεται η συνάντηση του χθες με το σήμερα στην παράσταση;
Είναι συγκινητικό το πώς ξεδιπλώνονται το τραγούδι και η προσωπικότητα της Βέμπο μέσα από τη Μαρινέλλα. Δεν θα τη δείτε να φοράει μαύρες περούκες. Θα πάρει επί σκηνής όλο το κουβάρι της ζωής και του τραγουδιού και θα μας το ξεδιπλώσει με συναίσθημα. Προσπάθησα να αφουγκραστώ αυτό που είναι η Μαρινέλλα. Εκείνη είχε την ιδέα και την ανάγκη να εξομολογηθεί κάτι μέσα από τη Βέμπο.
Υπάρχει το στοιχείο της ηθογραφίας;
Προσπαθήσαμε να μην πέσουμε στην ευκολία της ηθογραφίας. Η όψη της παράστασης με την πολύ δημιουργική συνεργασία του σκηνογράφου Γιώργου Γαβαλά είναι μίνιμαλ. Θα δείτε ίσως την πιο ταπεινή και ουσιαστική Μαρινέλλα που έχετε δει, αφού ο στόχος δεν ήταν η λάμψη, ούτε το ρετρό που πουλάει. Μετά την επιτυχία της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» δεν μπορούσα να ασχοληθώ ξανά με μια γυναίκα και πάλι με τον ίδιο τρόπο. Εδώ δεν έχουμε ένα μονόλογο, αλλά μια παράσταση κινηματογραφικής ροής, με έναν θίασο 45 ατόμων.
Εντοπίζετε κι εσείς μια γενικευμένη τάση προς το ρετρό;
Κοιτάζουμε πίσω και αυτό έχει να κάνει με ό,τι ζούμε. Όσο πιο σκοτεινή είναι μια εποχή τόσο περισσότερο οι δημιουργοί αναζητούν το φως. Ο κόσμος έχει ανάγκη να δει ότι ένας ήρωας αντέχει τις δοκιμασίες. Δεν μας παίρνει από κάτω, γελάμε, τραγουδάμε, ερωτευόμαστε, ελπίζουμε...
Και το θέαμα είναι ένα όχημα για να ξεφύγουμε, αν αναλογιστεί κάποιος την ανταπόκριση που έχουν τα μιούζικαλ και οι μουσικοθεατρικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. Βρισκόμαστε στην αυγή μιας νέας εποχής για το μουσικό θέατρο στην Ελλάδα;
Το μουσικό θέατρο έχει πλέον ισχυρή παρουσία. Τα μιούζικαλ που είδα με γύρισαν στο παρελθόν, στο πρωτότυπο, το αυθεντικό. Οι περισσότερες παραστάσεις που ανεβαίνουν έχουν μια αγωνία πιστότητας. Το σήμερα όμως είναι πολύ ισχυρό κι έχει τη δική του ταυτότητα. Θα πρέπει, λοιπόν, να ξεκινήσουν να γράφονται νέα κείμενα. Στην παράστασή μας παλεύουμε για μια εικόνα της Βέμπο που ξεφεύγει από τη σχολική εθνικο-πατριωτική γιορτή. Αφού σήμερα υπάρχει ανάγκη για θεάματα, ας υπάρχει μια πρωτογένεια, όπως και στην Κατοχή υπήρχε άνθηση της επιθεώρησης. Ας μην είναι οι παραστάσεις σαν μάθημα αμερικανικών μιούζικαλ.
Δυσκολευτήκατε να επιλέξετε τους ηθοποιούς που πλαισιώνουν τη Μαρινέλλα;
Έγιναν πολλές ακροάσεις και πέρασαν πάρα πολύ καλοί και ταλαντούχοι ηθοποιοί. Επιλέξαμε κάποιους από τους καλύτερους. Ο Αντώνης Λουδάρος υποδύεται έναν θεατρίνο και ο Χρήστος Στέργιογλου τον Μίμη Τραϊφόρο, τον μόνιμο σύντροφο της Σόφιας Βέμπο. Συμμετέχουν ακόμη πολλοί καλοί ηθοποιοί: η Χριστίνα Αλεξανιάν, ο Μιχάλης Μαρίνος, η Τζένη Μπότση και άλλοι. Η Μαρινέλλα δεν θα άφηνε τίποτα στην τύχη, θέλει όλη η δουλειά να είναι άψογη. Όλοι οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται σωστά στα πενήντα τραγούδια της παράστασης [ενορχηστρώσεις: Γιώργου Ζαχαρίου] και στις χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού, οι οποίες ξεδιπλώνουν μια ολόκληρη εποχή λίγο πριν από τον πόλεμο και μέχρι το Πολυτεχνείο.
Πόσο διαφέρει ο σύγχρονος Έλληνας από τους ανθρώπους της γενιάς της Σοφίας Βέμπο;
Κρατάω μια φράση που είπε στην πρόβα ο Χρήστος Στέργιογλου: «Πόσο καθαροί ήταν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή!» Είχαν πιο απλή δομή, είχαν πιστεύω. Εμείς είμαστε πιο σύνθετοι. Η αναλυτικότητα μας έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Νιώθω ότι το σύστημά μας έχει μπλοκάρει και γι’ αυτό ξεκίνησαν η παραίτηση και η μελαγχολία. Εκείνοι, ενώ περνούσαν δυσκολίες, μπορούσαν να αγωνιστούν. Είχαν έντονο το ένστικτο της επιβίωσης. Και η ζωή της Βέμπο είναι ένα ταξίδι σε εκείνη την εποχή.
Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα, την Αμερική, πήγε στην Αφρική και πάντα η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής την έβαζε σε δράση. Αυτό είναι κι ένα μότο της παράστασης: «Πού μας πάει πάλι;» Μια ζωή μπουλούκι, μια ζωή χωρίς σύνορα, με οδηγό την επιθυμία για κάτι καλύτερο. αυτά είναι στοιχεία που χαρακτήριζαν τους καλλιτέχνες της εποχής της. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους το ταξίδι ήταν τρόπος ζωής. Και η Μαρινέλλα ξέρει τι σημαίνει αυτό, διότι ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός σε μπουλούκια και ας την κέρδισε το τραγούδι. Η χαρά της ζωής βρίσκεται μέσα της!
ΜΠΑΝΤΜΙΝΤΟΝ Αvant premiere για τους αναγνώστες του athinorama.gr στις 22/1. Πληροφορίες εδώ
Περισσότερες πληροφορίες
Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο
Μέσα από την πρόζα και τα τραγούδια ακολουθούμε την πορεία της φωνής-σύμβολο της Ελλάδας από τα πρώτα βήματα στην καταξίωση, από το έπος της Αλβανίας στην αποθέωσή της στο «Carnegie Hall» και από την Κατοχή στον Εμφύλιο και στο Πολυτεχνείο
