Γοητευμένος από αυτή τη συνεργασία είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Γιώργος Λούκος και ακόμα περισσότερο ο πολυπράγμων Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο οποίος δουλεύοντας τη δραματουργία του κειμένου και τους τρόπους αφήγησης, όπως μας είπε είδε μια «μυστική συνάφεια μεταξύ Βουδισμού και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού» ενώ πιστεύει πως η «συνάντηση με τους Ιάπωνες θα μας υπενθυμίσει ένα τρόπο για το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε το αρχαίο δράμα».
Το ασιατικό θέατρο αυτής της μορφής παρουσιάζει, σύμφωνα με την παγκόσμια ιστορία θεάτρου, αναλογίες με την αρχαία ελληνική τραγωδία, κι αυτό μας το επιβεβαιώνει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός εντοπίζοντας τις συγγένειες. «Τα γιαπωνέζικα έρχονται στ’ αυτιά μας σαν χρησμός, έρχονται από την άλλη πλευρά…Η βαθιά παράδοση και εκπαίδευση των ηθοποιών, τούς δίνει το δικαίωμα να προσεγγίζουν την καρδιά των πραγμάτων, μέσα από τη γλώσσα της σιωπής και της αφαίρεσης. Ο λόγος του θεάτρου Νο είναι προσωδιακός χωρίς να ξέρουν τι είναι προσωδία. Τα τραγούδια στο Θέατρο Νο τραγουδιούνται, όπως ακριβώς και η τραγωδία διέπεται από μουσικότητα από την αρχή ως το τέλος της. Υπάρχει και στους δύο πολιτισμούς η έντονη σχέση με τον Κάτω Κόσμο, υπάρχουν πάντα μουσικοί που παίζουν, Χορός που προχωρά τη δράση, η μάσκα που ορίζει την απόσταση από τον ρεαλισμό στο φαντασιακό κομμάτι». Στο σημείο αυτό ο Γιώργος Λούκος συμπλήρωσε «οι μάσκες στην Ιαπωνία ήρθαν από την Κίνα και στην Κίνα ήρθαν από την Ινδία, όμως στην Ινδία έφτασαν με το Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος όταν κατέφτασε με το στρατό του έφερε και θεατρικές μάσκες. Πώς ο πολιτισμός και η Τέχνη περνάνε τα σύνορα με μια ευκολία μοναδική.».
Η «Νέκυια» δίνει το ιδανικό υλικό για να ενώσει δύο πανάρχαιους πολιτισμούς μέσω της θεατρικής εμπειρίας. Στο θέατρο Νο είναι ένα από τα υψηλότερα επιτεύγματα του πολιτισμού στο πεδίο της μεταφυσικής ποίησης και η «Νέκυια» της «Οδύσσειας» μιλά για κάτι μεταφυσικό, την κατάβαση του μυθικού ήρωα Οδυσσέα στον Άδη ώστε να πάρει χρησμό από τον Τειρεσία. Ιδανικό για όσους θέλουν κάτι «εξωτικό», η συγκεκριμένη παράσταση τελετουργικού ιαπωνικού χοροθεάτρου θα παρουσιαστεί από ανδρικό θίασο: τέσσερις ηθοποιούς, τέσσερις μουσικούς, δύο βοηθούς σκηνής, οι οποίοι θα συμμετέχουν με κάποιον τρόπο στη δράση. Η Εύα Μανιδάκη έχει αναλάβει τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρο λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους κώδικες του Νο.
Ο μύθος, το υπερβατικό, το αρχέγονο και η τελετουργία συνδέουν το θέατρο Νο της Ιαπωνίας με την οδυσσεϊκή νέκυια (ραψωδία λ) στην παράσταση που θα παρουσιάσουν στην Επίδαυρο ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο master του Θεάτρου Νο, Τζένσο Ουμεουάκα.
Εδώ και 800 χρόνια η παράδοση του Ιαπωνικού Θεάτρου Νο παραδίδεται από γενιά σε γενιά με συνέπεια. Το 2010, το τελετουργικό δρώμενο «Σανμπάσο Ντάι-Χάνγια (Νο) Η σούτρα Της Μεγάλης Σοφίας» έφερε στη σκηνή του Ηρωδείου θεούς και ανθρώπους, από τoν master Ροκούρο Ουμεγουάκα της 17ης γενιάς ηθοποιών του είδους. Πριν από 45 χρόνια στη Ρωμαϊκό Ωδείο είχε εμφανιστεί ο πατέρας του, 55ος συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης και τώρα, ένα άλλο μέλος της οικογένειας, ο Τζένσο Ουμεουάκα, ηθοποιός ταγμένος σε αυτό το παραδοσιακό είδος έρχεται στη χώρα μας για να παρουσιάσει με το θέατρο του και σε συνεργασία με τον δικό μας Μιχαήλ Μαραμρινό μια παράσταση βασισμένη στην οδυσσεϊκή νέκυια (ραψωδία λ). Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Τόκυο αρχές Ιουλίου και στα τέλη του ίδιου μήνα θα παιχτεί στην Επίδαυρο.
Λίγες ώρες μετά την επίσκεψη της ιαπωνικής αποστολής στο αργολικό θέατρο ο Ουμεγουάκα μας δήλωσε: «Στην Επίδαυρο ένιωσα μια ηρεμία, σαν να είμαι στην πατρίδα μου, γι’ αυτό πιστεύω πως μπορώ να παίξω εκεί την αρχική μορφή του Νο».
