Ας το παραδεχτούμε… Οι εντυπωσιακές αλλά κλειστές πόρτες των ανακτόρων γοητεύουν εδώ και χρόνια τους «κοινούς θνητούς» που θα κάνουν τα πάντα για να μπορέσουν να ρίξουν μια κλεφτή ματιά μέσα από τις κλειδαρότρυπες ώστε να μάθουν (πικάντικες και μη) λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή των πλουσίων. Σε μια τέτοια «κλειδαρότρυπα» μετετράπηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν το Netflix, φέρνοντας τους γαλαζοαίματους του «The Crown» αλλά και τους ευγενείς του «Bridgerton» στο επίκεντρο, και στροβιλίζοντας το τηλεοπτικό κοινό σε ένα φρενήρες βαλς στις βασιλικές αυλές τους. Το τι ακριβώς είναι αυτό που –ακόμα και στη δεκαετία του 2020– εξάπτει την περιέργεια των ανθρώπων για τα παλάτια και τους ενοίκους τους είναι μια μεγάλη συζήτηση, γι’ αυτό και θα προτιμήσουμε μια «εναλλακτική» οδό, που παρουσιάζει τον κόσμο αυτό στην πιο σουρεαλιστική μορφή του.
Ίσως κάπως έτσι να σκέφτηκε και ο Τόνι ΜακΝαμάρα (υποψήφιος για Όσκαρ σεναρίου για την «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου), γράφοντας το «The Great», μια καθόλου μα καθόλου τυπική δραματική βιογραφική σειρά για την αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Μεγάλη Αικατερίνη, που ξεδιπλώνει με καυστικά κωμικό τρόπο την πορεία της προς την κατάκτηση του θρόνου από το σύζυγό της, Πέτρο. Ακολουθώντας μια πανέξυπνη σύλληψη, η σειρά μετέτρεψε την προαναφερθείσα «κλειδαρότρυπα» σε έναν μεγεθυντικό, αλλά και ταυτόχρονα απολαυστικά παραμορφωτικό φακό –αφού ελάχιστα από τα τεκταινόμενα αντιστοιχούν στα πραγματικά γεγονότα– και, φυσικά, μας εντυπωσίασε. Απόδειξη η διπλή υποψηφιότητα για Emmy (σκηνοθεσίας και σεναρίου), αλλά και το δυνατό «παρών» στην κατηγορία κωμωδία των Χρυσών Σφαιρών (υποψηφιότητες για καλύτερη σειρά, α΄ γυναικείου ρόλου για την Ελ Φάνινγκ και α΄ αντρικού ρόλου για τον Νίκολας Χουλτ).
Έχοντας δει τα τρία πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου αποκλειστικά πριν από την πρεμιέρα τους (στην Ελλάδα και τα δέκα νέα επεισόδια της δεύτερης σεζόν κάνουν πρεμιέρα το Σάββατο 20/11 στο COSMOTE TV PLUS) μπορούμε να πούμε ότι η έκπληξη, o σουρεαλισμός και η μοναδική σπιρτάδα της σειράς συνεχίζεται αμείωτη. Μετά το επεισοδιακό πραξικόπημά της, η Αικατερίνη κατακτά τελικά τον ρωσικό θρόνο ανατρέποντας τον σύζυγό της, κι ενώ κυοφορεί το παιδί του –άρα και επόμενο νόμιμο διάδοχο, κάτι που την κάνει να νιώθει ασφαλής από ενδεχόμενες απόπειρες δολοφονίας– έχει τη δύναμη πλέον να λύνει και να δένει στο αχανές ανάκτορο, προσπαθώντας να φέρει στη Ρωσία τον Διαφωτισμό και να μετατρέψει τη νέα της πατρίδα στη χώρα-πρότυπο που πάντα ονειρευόταν.
Εκπαίδευση για τα νεαρά κορίτσια, γκαλερί τέχνης, επιστημονικές έρευνες και διαλέξεις μπαίνουν στο πλάνο των εργασιών της νέας αυτοκράτειρας, η εφαρμογή τους, όμως, θα αποδειχθεί το πιο δύσκολο κομμάτι μιας και ο λαός της είχε συνηθίσει τον παραλογισμό και τη βιαιότητα του πρώην ηγέτη του. Έτσι, πριν ακόμα προλάβει να καρπωθεί τα οφέλη του στέμματος, αυτή η «Γερμανίδα σκύλα» που ανέβηκε στο θρόνο από το πουθενά, θα έρθει αντιμέτωπη με δικαστήρια, αυλικούς, πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και την ίδια της τη μητέρα (η Γκίλιαν Άντερσον προστίθεται στο καστ αργότερα στα επεισόδια).
Κι αν αυτά ακούγονται αρκετά… σοβαρά ως προβλήματα, ο ΜακΝαμάρα έχει το χάρισμα να τα παρουσιάσει στην πιο διασκεδαστική τους μορφή, γεμίζοντας το σενάριό του με απολαυστικό παραλογισμό. Με το ρόλο του Πέτρου να είναι λίγο πιο μαζεμένος στη δεύτερη σεζόν, αφήνοντας την Αικατερίνη να πάρει τα ηνία, το βασικό όπλο του Αυστραλού δημιουργού είναι ένα πρωταγωνιστικό «αυτοκρατορικό ζεύγος» που δεν χορταίνεις να το χαζεύεις. Η Αικατερίνη της Ελ Φάνινγκ και ο Πέτρος του Νίκολας Χουλτ συνεχίζουν να έχουν μια απίστευτη χημεία, να ακολουθούν με γρήγορους ρυθμούς το απαιτητικό κωμικό timing μιας τόσο σαρκαστικής ιστορίας, χωρίς να γίνονται ούτε στιγμή καρικατούρες, και να ανταλλάσσουν καυστικές ατάκες μίσους (ή μήπως και πάθους;), ισορροπώντας επιδέξια σ’ αυτήν τη δημιουργικά κανιβαλισμένη βιογραφία. Ηuzzah!
