Αν ρωτούσες τον Steve Harris όταν ξεκινούσε τους Iron Maiden αν πίστευε ότι θα γίνουν μια μέρα μεγάλοι, η απάντησή του θα ήταν σίγουρα καταφατική. Αν η ερώτηση όμως ήταν αν πίστευε ότι 43 χρόνια μετά θα ήταν μεγαλύτεροι από ποτέ, ακόμα κι αυτός θα γελούσε.
Η μακροβιότητα της μπάντας είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερη κατάκτηση και από το τρομακτικό σερί 7 δίσκων, ο ένας καλύτερος από τον άλλον, που μας παρέδωσαν τη δεκαετία του '80. Ξεκινώντας ως ένα σχήμα του λεγόμενου NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal), ενός κινήματος που ήταν καταλυτικό για το πέρασμα από το κλασικό hard rock/heavy metal των 70s στις πιο ακραίες φόρμες του metal, ξέφυγαν από κάθε τοπικό περιορισμό με την προσθήκη του τραγουδιστή Bruce Dickinson που πήρε τη θέση του πιο αλήτικου Paul Di' Anno στον τρίτο τους δίσκο “The Number of the Beast”. Κάθε χρόνος από το 1980 ως το 1986 σφραγιζόταν από μια σπουδαία δική τους κυκλοφορία (συμπεριλαμβανομένου και του εμβληματικού live “Live After Death”) ενώ το 1988 με το έβδομο studio album “Seventh Son of a Seventh Son” έφτασαν στο απώγειο της καλλιτεχνικής τους πραγμάτωσης.
Οι Maiden είναι διαχρονικοί και διαταξικοί, στις συναυλίες τους βλέπεις έφηβους, νέους και μεσήλικες εξίσου μοιρασμένους. (Χάκος Περβανίδης, Metal Hammer)
Αν εκείνη τη στιγμή αποφάσιζαν να διαλυθούν, θα είχαν εξασφαλίσει άφθαρτη αιωνιότητα, σαν άλλοι Led Zeppelin. Όμως οι Iron Maiden δεν είχαν τέτοιες βλέψεις. Δεν τους σταμάτησε η φυγή του κιθαρίστα Adrian Smith το 1989, ούτε καν αυτή του Dickinson μετά το “Fear of the Dark” album του 1992. Η απόφαση να αντικαταστήσουν τον τελευταίο με τον φιλότιμο πλην όμως χαμηλότερων δυνατοτήτων, Blaze Bayley, σε συνδυασμό με την γενικότερη πτώση του heavy metal στα μέσα της δεκαετίας του '90, τους έφερε στην πιο δύσκολη φάση της καριέρας τους. Αλλά ως τότε ο Iron Maiden μηχανισμός είχε αρχίσει να παράγει και άλλα προϊόντα (αλλεπάλληλα live albums, video games κλπ) και όταν πλέον ο Bruce Dickinson επέστρεψε για το καλό όλων το 1999, ξεκίνησε μια νέα θριαμβευτική πορεία. Γνωρίζοντας ότι είναι πια βετεράνοι, προσάρμοσαν τη μουσική τους πρόταση προς πιο προοδευτικά ακούσματα και μέχρι σήμερα έβγαλαν άλλους πέντε εξαιρετικούς δίσκους, με αποκορύφωμα το προπέρσινο “The Book of Souls” που ήταν μάλιστα και η μεγαλύτερη κυκλοφορία τους σε διάρκεια, ξεπερνώντας τα 90 λεπτά.
Φυσικά δεν ήταν μόνο οι δίσκοι το θέμα συζήτησης για τους Iron Maiden τη νέα χιλιετία. Το συγκρότημα έκανε το γύρο του κόσμου ουκ ολίγες φορές – και μάλιστα με το δικό τους τεραστίων διαστάσεων αεροπλάνο που πιλοτάριζε ο ίδιος ο Bruce Dickinson – προωθώντας τα νέα albums αλλά και στήνοντας θεματικές περιοδείες βασισμένοι στο κλασικό τους υλικό. Είτε είναι αποτέλεσμα ενός καλώς εννοούμενου επαγγελματισμού, είτε ένα θέμα πραγματικού πάθους, οι Iron Maiden έχουν καταφέρει να παραμείνουν στην κορυφή σε παγκόσμιο επίπεδο διατηρώντας ένα επίπεδο ακεραιότητας που ελάχιστοι έχουν.
Τέλος αξίζει να επισημάνουμε μια σημαντική διαφορά σε σχέση με άλλα metal συγκροτήματα που έχουν κατά καιρούς σαρώσει τα πλήθη. «Οι Maiden είναι διαχρονικοί και διαταξικοί», μας λέει ο Χάκος Περβανίδης, αρχισυντάκτης του Metal Hammer και γνωστός λάτρης των Iron Maiden, «συγκροτήματα που γνώριζαν μεγάλη επιτυχία στα 80s όπως οι Mötley Crüe, στα 90s όπως οι Korn και στα 00s όπως οι Slipknot, εξακολουθούν και συγκεντρώνουν ικανές ποσότητες κόσμου στις συναυλίες τους αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου αυτού είναι οι οπαδοί τους από την «εποχή που συνέβαιναν» και όχι αυτοί των προηγούμενων ή των επόμενων γενεών. Αυτό δεν συμβαίνει με τους Maiden και στις συναυλίες τους βλέπεις έφηβους, νέους και μεσήλικες εξίσου μοιρασμένους.».
