Διεύθυνση:
Tηλ:
Τιμές:
€20 - €25
Εδώ στο "Diego" έχω την αδιόρατη αίσθηση ότι βρίσκομαι σε δρόμο της Αβάνας ή κάπου στη Λατινική Αμερική κι ας μην ήταν η μουσική υπόκρουση cumbia και bossa nova, αλλά σύγχρονο beat και ροκ. Έχει κάτι το επιμελημένα αυθόρμητο και χειροποίητο, απλώνοντας αυτή την εποχή τα καθίσματά του στις δύο πλευρές της πεζοδρομημένης Αδριανού και στο βάθος Ακρόπολη και Θησείο. Από τα κόκκινα βαρέλια με τα στουλ και τα πλαστικά καφάσια δίκην τραπεζιών (δεν λείπουν τα κανονικά) μέχρι τα ρετρό πλακάκια με τα ωραία σχέδια που έχουν αφαιρεθεί σε κάποια σημεία, το "Diego" κατάφερε με το ιδιαίτερο στιλ του να γίνει hot spot στην περιοχή και, όπως είναι φυσικό, η νεολαία κυριαρχεί στο κοινό του. Χτίζει όνομα γύρω από τη φαντεζί καντίνα του, που είναι ανοιχτή από το πρωί με καφέδες, ποτά, φαγητό, αλλά και από τον latino χαρακτήρα με τα ζωηρά χρώματα και τη διαρρύθμισή του. Μιλάμε για ωραίο κοντράστ τσαγαλί με κεραμιδί, ρετρό φωτιστικά, φοινικοειδή σε γλάστρες, όλα σε μια πειστική και όμορφη ελεύθερη αρμονία. Η fun διάθεση του "Diego" θα εκφραστεί με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια όταν, λόγω καιρού, η δράση μεταφερθεί μέσα. Στην εσωτερική σάλα, δηλαδή, όπου δεσπόζει το στρογγυλό μπαρ σαν από πράσινο οξειδωμένο χαλκό με τις ντισκομπάλες. Εδώ το φαγητό κυριαρχεί μέχρι τις 11 το βράδυ και μετά το μαγαζί μετατρέπεται σε κλαμπ.
Μιλώντας για το φαγητό τώρα, ας έχουμε στο μυαλό μας ένα fusion που συνδυάζει Άπω Ανατολή, με Κίνα, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ και σίγουρα Λατινική Αμερική. Η Ελένη Σαράντη και η Ηλέκτρα Ρήγκου δημιουργούν μια κουζίνα με έντονο εξωτισμό και street τάσεις, που ξεφεύγει όμως εντελώς από την προχειρότητα. Τρώγοντας φρέσκο στρείδι με σάλτσα kimchi, χαίρεσαι ντελικάτο το ιώδιο της θάλασσας πασπαλισμένο με μια έντονη φρουτώδη κάψα που δεν το καταπιέζει, ίσα ίσα… Ή ακόμη στρείδια με σάλτσα μεξικάνικης πιπεριάς χαλαπένιο που σε καίει ευχάριστα και κομματάκια πράσινου μήλου να σε δροσίζουν. Στη συχνότητα της φινέτσας παίζουν ακόμη άψογα ψημένα χτένια με ωραία αλαβάστρινη υφή, συνδυασμένα με τον ινδισμό μιας σάλτσας curry Madras και μπανάνα. Τη φινέτσα τη νιώθεις και στα dumplings με την ανάλαφρη ζύμη τους. Τα πιο comfort έρχονται γεμιστά με μανιτάρια και μετρημένη κάψα από kimchi ή με σιγομαγειρεμένα μοσχαρίσια μάγουλα και ουρά, και γλυκοφάγωτο umami από miso με μέλι και ταιριαστή οξύτητα yuzu. Ακόμη περισσότερο μου άρεσαν τα μισοφέγγαρα με τις γαρίδες για τη φρεσκάδα τους, την κάψα από το τζίντζερ και τη χαρισματική σάλτσα butter miso.
Έχω τη βάσιμη πεποίθηση ότι οι Βορειοελλαδίτες έχουν ένα προβάδισμα στο μαγείρεμα των μυδιών, το κατέχουν καλύτερα το σπορ· στο "Diego" τα φέρουν ζουμερά, αλλά το πιάτο θα κολακευόταν με μεγαλύτερο μέγεθος οστράκων, όσον αφορά δε τη σάλτσα με πράσινο κάρι χρειάζεται μεγαλύτερη έξαψη, και σε οξύτητα και σε κάψα. Από την πρώτη μπουκιά, ο "λουκουμάς" χταποδιού με κέρδισε για το ωραίο "δάγκωμα" και την τραγανότητά του. Βρήκα όμως βαριά και εύκολη τη sweet chili mayo που τον συνόδευε και δεν κρύβω ότι θα μου άρεσε περισσότερο μια ελαφριά ψαρένια βιετναμέζικη nuoc mam με φρέσκο κορίανδρο. Συμπαθέστατο και πληθωρικό το μαύρο burger με soft shell crab (θα έπρεπε να το τηγανίζουν πιο ελαφριά), αλλά το fish & chips χρειάζεται βελτίωση: τα ψάρια (σαρδέλες και πέστροφα) δεν εκπέμπουν την ιδιαιτερότητα που θα περίμενες και μένουν έτσι ορφανά τα αέρινα chips με τον αφρό χαλαπένιο και τη σος ταρτάρ. Αντ’ αυτού ψηφίζω το πετυχημένο Bloody Mary σεβίτσε με γαρίδες: κάψα, φρεσκάδα, δροσιά, ξεκάθαρη εναλλαγή γεύσεων.
Για το donut με καραμελωμένο ανανά, πορτοκάλι, tonka και κάρδαμο θα ερχόμουν στα σίγουρα ξανά, για την pavlova yuzu, από την άλλη, όχι (οι μαρέγκες της δεν είναι τραγανές και της λείπει η συνεργασία των γεύσεων του προηγούμενου επιδόρπιου). Υπ' όψιν ότι ο Βασίλης Νικήτας μιξάρει ωραία κοκτέιλ, αν κρίνω από το καλοφτιαγμένο Bloody Mary. Επίσης, τις Κυριακές το "Diego" μετατρέπεται σε μία ευφάνταστη cevicheria.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 29/9.
Ωράριο λειτουργίας: Από το πρωί.
Τιμή: € 15-18 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
