Monzù

Το δίχως άλλο αυτό το μέρος είναι ιστορικό. Και όχι μόνο διότι τον 19ο αιώνα ήταν εξοχικό περίπτερο όπου σταματούσαν οι βασιλείς στο δρόμο τους για το Τατόι. Το γοητευτικό νεοκλασικό δίπλα στην εμβληματική «Cava Vinifera» έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην αθηναϊκή εστίαση, αφού εκεί χαρήκαμε από το 1997 και για 19 χρόνια την ψαγμένη ελληνική κουζίνα του «Γεύσεις με Ονομασία Προελεύσεως». Κατόπιν τη σκυτάλη πήρε η Ιταλία, πρώτα με το «Parla» και πριν από ένα μήνα περίπου με το «Monzù». Όσο ο καιρός είναι καλός, οι περισσότεροι προτιμούν να κάτσουν έξω, στον φανταστικό κήπο με τα καταπράσινα μπαμπού που είναι φυτεμένα στην περίμετρό του. Οι σόμπες ζεσταίνουν τη φάση, τα φωτιστικά σαν μεταμοντέρνα απωανατολίτικα φανάρια φτιάχνουν ατμόσφαιρα και ο κήπος γεμίζει από νέο ως επί το πλείστον κόσμο των 30 και 40κάτι (σε αρκετά τραπέζια είδα γυναικοπαρέες). Μέσα βεβαίως υπάρχει η αρχοντική εσάνς των προπολεμικών χρόνων, με τα υπέροχα vintage κεραμικά πλακάκια στο πάτωμα, τα ωραία γύψινα στα ταβάνια, ενώ στα ενδότερα, στην άλλη σάλα, τα θραύσματα από τις παλιότερες εποχές του κτιρίου δίνουν μαζί με τις κομψές κουρτίνες θεατρική εσάνς. Η επίπλωση είναι αρκούντως μοντέρνα, αλλά η τελική αίσθηση είναι ισορροπημένη.

Την κουζίνα έχει αναλάβει ο σεφ Γιάννης Λιόκας που έχει μελετήσει την ιταλική γαστρονομία δίπλα στον πολύ καλό Elio Sironi, παλιότερα σεφ του εστιατορίου και ξενοδοχείου «Bulgari» και τώρα επικεφαλής του ρεστοράν των Dsquared2 στο Μιλάνο, ο οποίος σημειωτέον έχει μαγειρέψει παλιότερα για τους Χρυσούς Σκούφους στην Αθήνα. Τις ιταλικές σπεσιαλιτέ του Λιόκα τις είχαμε απολαύσει πριν από τέσσερα χρόνια στο «Nolita», και τώρα που το «Stories» στο ξενοδοχείο «Editor» όπου τον συναντήσαμε το χειμώνα είναι κλειστό λόγω κορονοϊού, ηγείται του «Monzù».

Ο κατάλογός του ξεκινά από το comfort και ανοίγεται μέχρι τα σύνορα του fine dining. Η πίτσα, που καταλαμβάνει όπως είναι φυσικό σημαντικό μέρος του, έχει ωραία ρουστίκ ζύμη: η Bianca με κρέμα παρμεζάνας, scamorza, πέστο βασιλικού, fior di latte και ντοµατίνια έχει ευχάριστη φρεσκάδα, αλλά την καρδιά μου την έκλεψε η Diavola με την επίμονη μα τόσο νόστιμη κάψα της από σαλάμι picante, ‘nduja, αλλά και καυτερή πιπεριά, μαλακωμένη λίγο από καραμελωμένα κρεμμύδια – φέρνει στο μυαλό τη λαϊκή ρήση «πονάω αλλά μ' αρέσει!...». Μια από τις πρωτότυπες δημιουργίες του σεφ είναι η bresaola, φτιαγμένη όμως από τόνο αντί για μοσχάρι που θέλει η παράδοση. καταφέρνει να είναι κοντά στο πρωτότυπο με δική της φινέτσα και πολύ ελκυστική γεύση μπαχαρικών, σερβίρεται δε με ξερό σύκο που της πάει πολύ, stracciatella, πέστο μαϊντανού και παλαιωμένο μπαλσάμικο.

Για να πάρετε μια γεύση από την πιο fine πλευρά της κουζίνας, θα πρέπει να δοκιμάσετε την πανέξυπνη οφθαλμαπάτη της σελινόριζας «osso buco»: ένα «κόκκαλο» από ψητή σελινόριζα, γεμισμένο με πολύ νόστιμο ραγού από αληθινό μοσχαρίσιο osso buco και μια ωραία κρέμα παλαιωμένης παρμεζάνας που γράφει ταιριαστά μαζί τους. Βρισκόμαστε πια στο γήπεδο του fine comfort, όπου ο Λιόκας διαπρέπει, και αν μου ζητούσαν να ονομάσω ένα πιάτο για χάρη του οποίου και μόνο θα ερχόμουν στο «Monzù», αυτό δεν είναι άλλο από τη λινγκουινάδα με gamberi: ένα πεντανόστιμο έπος που καθηλώνει με τη γευστική του δύναμη, καθώς τα ζυμαρικά με το σθεναρό κράτημα ντύνονται με μια εντυπωσιακή σάλτσα από μπισκ γαρίδας με σαφράν, που πάνω της σερφάρει ταρτάρ ωμής γαρίδας με φινετσάτη γλύκα. Αναρωτιόμουν πού να οφείλεται το ατελείωτο umami της μέχρι που ο σεφ μού αποκάλυψε ότι στη σάλτσα μπαίνει αρκετός ζωμός dashi.

Στην ίδια ενότητα εντυπωσιακό σε όψη και γεύση είναι το φούξια από κρέμα παντζαριού risotto carnaroli, με gorgonzola dolce και παλαιωμένο μπαλσάμικο από τη Modena να κάνουν εξαιρετική παρέα. Η πιο fine dining σπεσιαλιτέ πάντως είναι τα χτένια, που έρχονται με αγκινάρα Ιερουσαλήμ σε τρεις μορφές (στακάτο εικονικό ριζότο, γλυκοφάγωτη κρέμα και τραγανές νόστιμες φλούδες) που ενισχύουν το σοφιστικέ του πιάτου, φουντουκάτο καμένο βούτυρο πάνω στην αλαβάστρινη σάρκα τους, αλλά και φουντούκια και μαύρη τρούφα. Το πιάτο θα μπορούσε να διαπρέπει αν τα ίδια τα χτένια δεν ήταν τόσο αρμυρά. Για να εμπεδώσω τώρα και την απλούστερη πλευρά του μενού, διάλεξα μια κοτολέτα Milanese. μου άρεσε το τραγανό στεγνό πανάρισμά της, αλλά το μοσχαρίσιο κρέας πρέπει να ψήνεται λιγότερο για να ξεπεράσει το απλώς καλό και να ανέβει στο επίπεδο της υπόλοιπης κουζίνας.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν τα επιδόρπια του ταλαντούχου Κώστα Πυλαρινού. Η πολυσύνθετη τάρτα μήλου του με μπισκότο κανέλας, καραμελωμένη λευκή σοκολάτα, σορμπέ λάιμ-βανίλιας και τραγανά τουίλ λέει πολλά, κι ακόμα περισσότερα το καθηλωτικό χάρη στο συνδυασμό απαλότητας και δύναμης αλλιώτικο τιραμισού με κρέμες φιστικιού, μασκαρπόνε και παγωτό εσπρέσο. Σπέσιαλ είναι, τέλος, και τα κοκτέιλ σε επιμέλεια του βραβευμένου Σπύρου Κερκύρα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 20/10.

Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημέρι. Κλειστά Δευτ.
Τιμή: € 35-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Παρκινγκ: Στο εστιατόριο.