Αleria

Η δημιουργική ελληνική κουζίνα του Γκίκα Ξενάκη εξελίσσεται στο κομψό νεοκλασικό του Μεταξουργείου. Η πίσω αυλή, πράσινη, χαλαρή και όμορφα φωτισμένη, είναι χάρμα τώρα το καλοκαίρι.

Tο «Aleria» είναι ένα από τα κομψότερα εστιατόρια της πόλης. Είναι όμως και ικανό παράδειγμα σταδιακής εξέλιξης. Την πορεία του την έχω παρακολουθήσει αρκετά στενά από τότε που ξεκίνησε, σε ένα τελείως off Broadway τότε Μεταξουργείο. Έχοντας επιλέξει τη μοντέρνα ελληνική κουζίνα ως πεδίο δράσης, πέρασε από διάφορα αυτοπροσδιοριστικά στάδια και γευστικά στιλ, με καλούς σεφ όπως ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος και ο Κομνηνός Μουφλουζέλης να σημειώνουν αξιόλογες επιδόσεις. Με τον από πέρυσι πολλά υποσχόμενο Γκίκα Ξενάκη να διανύει το δεύτερο, πιο κατασταλαγμένο καλοκαίρι στο νεοκλασικό της Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρίσκεται, για μένα τουλάχιστον, στην καλύτερη φάση του. Στην πλακόστρωτη αυλή, στη νυχτερινή «σκιά» μιας τεράστιας μουριάς και μιας ακακίας, με τις αναρριχώμενες φυλλωσιές να έχουν ανθίσει και πρασινίσει ακόμη περισσότερο την πέτρινη μάντρα –σαν πράσινο πέπλο–, με διάσπαρτα κάθε λογής διακοσμητικά, φαναράκια και γλαστράκια με μυριστικά, τρωγοπίνει εγχώριο και ξένο κοινό, συντονισμένο σε χαλαρό, θερινό τέμπο. Ναι, είναι ωραία εδώ.

H «ελληνικότητα» του Γκίκα Ξενάκη ήταν πάντα νόστιμη, με μια χαρακτηριστική αίσθηση θαλπωρής. Πλέον έχει και κάτι άλλο: πιο ενσυνείδητη λεπτότητα. Αρκεί να δοκιμάσεις το συνδυασμό από ψίχουλα κριθαροκούλουρου, νιώτικο σκοτύρι, ένα πολύ εκφραστικό παγωτό ντομάτας, συνεκτικό, με ωραία υφή, με κρέμα βασιλικού, θρούμπι και ντοματίνια: ένας «άλλος» ντάκος δηλαδή, παραλλαγμένος ως προς τα συστατικά του, αλλά με όλους τους κρίκους του παρόντες, μπουκιά κι ελληνικό καλοκαίρι. Το καλαμάρι με μαύρο αφρό (μελάνι), με ντελικάτο πουρέ τοπιναμπούρ, κολοκυθάκι και κόλιαντρο σε μια πολύ ωραία σος εσπεριδοειδών, είναι φίνο, εκφραστικό, με όμορφα δεμένα αρώματα, ενώ ανάλογα υψηλού επιπέδου είναι και ο κολιός με κανθαρέλες, σος αγγουριού και παντζάρι σε ένα πιάτο που μοιάζει με ζωγραφιά. Αν όμως το κατά τα άλλα ταπεινό ψαράκι αποκτά πολυεπίπεδο πνεύμα, στην περίπτωση των νιόκι από παντζάρι, με κρέμα από αρσενικό Νάξου και χταποδάκι μπρεζέ –σπιρτόζικη πινελιά το κρίταμο– λείπει το παιχνίδισμα των υφών, και το πιάτο, παρότι νόστιμο, είναι πιο μονοδιάστατο.
Το μυλοκόπι με πουρέ καπνιστής μελιτζάνας και highlight την απίθανη μαγιονέζα από καππαρόφυλλα (δεν θα ήταν άσχημο να κάνει ακόμη πιο αισθητή την παρουσία της) είναι ενδιαφέρον, ενώ ακόμη και μια κόντρα να διαλέξετε θα την ευχαριστηθείτε: έρχεται με τριγωνάκια γραβιέρας Αμφιλοχίας, σος από σέσκουλα και λιλιπούτεια κυβάκια από απάκι να της προσθέτουν καπνιστές νότες. Όσο για τα επιδόρπια, επιβεβαιώνουν το μοντερνισμό της κουζίνας. Τα ψητά αχλάδια με πουρέ κάστανου (δεν θα έλεγα ότι είναι το πλέον καλοκαιρινό υλικό) δένουν όμορφα με το παγωτό καρδάμωμο, το μπαχαράτο crumble και τα κόκκινα και μαύρα μούρα. Είναι ωραίο γλύκισμα, αλλά θα ξεχωρίσω την πουπουλένια μους μακεδονικού χαλβά με μερέντα από ταχίνι, ένα εξαιρετικό σορμπέ λεμόνι και καραμελωμένα φιστίκια Αιγίνης. Στο «Αleria» χαλβαδιάζουν φανατικά: μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι μενού χωρίς μια βερσιόν ελληνικού χαλβά.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 24/6.