Attic Μoon

Ένα σχετικά καινούργιο, καλαίσθητο, ευγενικό και φιλόξενο κινέζικο εστιατόριο μόλις δυο βήματα από την Πλατεία Συντάγματος. Καλό φαγητό σε καθημερινές τιμές και ωραία αύρα.

Αφού έλυσα τις απορίες μου ως προς τα πιάτα του καταλόγου ο οποίος, ως συνήθως στα κινέζικα εστιατόρια, ήταν αρκετά φειδωλός στις περιγραφές, αποφάσισα να ρωτήσω τη σερβιτόρα το γνωστό… κλισέ. Τι σημαίνουν τα ιδεογράμματα σε ένα από τα πάνελ που κρέμονταν στον τοίχο. Δεν μπορώ να το ­διασταυρώσω (πόσο συχνά βλέπεις «Δυτικούς» να κάνουν τατουάζ στα κινέζικα που τελικά σημαίνουν άλλα αντί άλλων;), αλλά αν κρίνω από τη φιλότιμη προσπάθειά της να το μεταφράσει, μισο-αγγλικά, μισο-ελληνικά, μισο-παντομίμα, όντως έλεγε κάτι σαν «μπορεί να είμαστε μακριά, αλλά οι καρδιές μας είναι κοντά, οι φίλοι ξέρουμε ο ένας τον άλλον κι έτσι δεν υπάρχει απόσταση». Αυτήν τη μικρή δόση κινέζικης σοφίας φαίνεται να την ακολουθούν στο «Attic Moon», που άνοιξε πριν από μερικούς μήνες στη μικρή Ξενοφώντος, δυο βήματα από το Σύνταγμα και την κοντινή όλο και πιο multiethnic οδό Απόλλωνος, αν κρίνω από τους Κινέζους τουρίστες που το εντόπισαν κι έτρωγαν στη σάλα του. Και για τους ντόπιους, πάντως, είναι εξίσου φιλικό/κοντινό. Το ντεκόρ χτίζει όμορφα γέφυρες μεταξύ παραδοσιακού και μοντέρνου, με κόκκινα φαναράκια, ρόπτρα-λιοντάρια, ζωγραφιστές φλοράλ μπορντούρες και τραπέζια στρωμένα με τριανταφυλλένια runners να συναντούν φωτιστικά από συρμάτινα πλέγματα και δερμάτινα μαξιλαράκια. Τρως με απωανατολίτικες μουσικές στα αφτιά, χαλαρά, ήρεμα, πίνοντας τσάι –είναι το πρώτο που προτείνουν–, που έρχεται σε μια μεγάλη λευκή τσαγιέρα, με μοντέρνα ποτηράκια, τα οποία φροντίζουν να κρατούν μονίμως γεμάτα.

Αν δεν θέλετε να πολυπειραματιστείτε, το μενού έχει τα mainstream κινέζικα πρώτα, ήτοι springs rolls, won ton, τηγανητές γαρίδες κ.ο.κ., noodles, τηγανητά ρύζια και τη διάσημη βόρεια σπεσιαλιτέ που ακούει στο όνομα «πάπια Πεκίνου», ενώ στις τελευταίες σελίδες του κρύβει και μια ταϊλανδέζικη σειρά πιάτων για τους φαν του πράσινου και κόκκινου curry και του γάλακτος καρύδας. Εμείς το πήραμε λίγο αλλιώς­.
Για αρχή διαλέξαμε kimchi, το κορεάτικο καυτερό λάχανο τουρσί που κάνει διεθνή καριέρα τα τελευταία χρόνια –πύραυλος από το τσίλι–, τα dumplings ατμού με νόστιμη γέμιση χοιρινού, αλλά μάλλον υπερβολικά χοντρό ζυμάρι, και τα «τηγανητά φασολάκια» που κάπου χάνονταν στη μετάφραση, αλλά ήταν ένα ευχάριστο πιάτο λαχανικών, απλό, ανάλαφρο, ελαφρώς πικρούτσικο­, με φύτρες φασολιών, σοταρισμένες με καρότο, ξερό και φρέσκο κρεμμυδάκι. Το ρύζι με ψιλοκομμένο, σιγο-μαγειρεμένο, πραγματικά τρυφερό χοιρινό και τα five spices (αστεροειδής γλυκάνισος, κανέλα, πιπέρι Σετσουάν κ.ά.) να κάνουν κρεσέντο είναι –νομίζω– από τα πιά­τα που ταιριάζουν στην ελληνική παλέτα. Το ίδιο και η πάπια με την κρατσανιστή πετσούλα, που σερβίρεται με μια αρκετά γλυκιά για τα γούστα μου σάλτσα λίτσι.
Αυτό που θα ξεχωρίσω, πάντως, είναι η πληθωρική κινέζικη ψαρόσουπα, αυστηρά για όσους αντέχουν την κάψα: με λαβράκι κομμένο σε φέτες, τσίλι, μπόλικο σκόρδο, λάχανο, κινέζικο λάχανο και αγγουράκι, πλούσια σε γεύση κι εντάσεις, αφήνει τη γλώσσα σχεδόν μουδιασμένη. Ρόλο πυροσβέστη αναλαμβάνουν τα γλυκά, διάφανα επιδόρπια ζελεδάκια με κομματάκια πεπονιού. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά αφήνουν το στόμα παρφουμαρισμένο και δροσερό.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 10/6.