Tudor Hall

Ένα αριστοκρατικό grand restaurant που έχει εξελιχθεί σε προορισμό για τους ξένους επισκέπτες της Αθήνας. Θέα Ακρόπολη και μοντέρνα ελληνική κουζίνα που ραφινάρει την παράδοση.

Προσωπικά δεν συμπαθώ καθόλου τα wannabe παλάτια που πατάνε σε νεοπλουτίστικο υπόβαθρο. Η old fashioned πολυτέλεια, για να έχει νόημα σήμερα, που οι πιο πολλοί τείνουν στο μινιμαλισμό, πρέπει είτε να είναι ζωντανή ιστορία είτε αυτοί που τη δημιουργούν να έχουν αφομοιώσει καλά τους κώδικές της, δημιουργώντας ένα σύνολο όπου τα πάντα ρέουν φυσικά. Όπως ακριβώς στο «Tudor Hall» του «King George», δηλαδή, που θυμίζει αρχοντικό εστιατόριο κάπου στην Ευρώπη, όπου ίσως και να έτρωγαν γαλαζοαίματοι παλιότερα. Η φάτσα - κάρτα θέα της Ακρόπολης, βεβαίως, σε τοποθετεί με ακρίβεια γεωγραφικά, αλλά η ατμόσφαιρα σε στέλνει σ’ ένα αληθινό grand restaurant, όπου η αρχοντιά περισσεύει.

Όλο το προσωπικό του εστιατορίου έχει μια στόφα (μείγμα ευγένειας, τελετουργίας και επαγγελματισμού) που κάνει την περιποίηση που εισπράττεις ξεχωριστή εμπειρία. Έτσι έχουν νόημα τα ασημένια μαχαιροπίρουνα, οι λεπτοδουλεμένες συνθέσεις λουλουδιών, οι μπαρόκ κουρτίνες, τα χαλιά, οι πίνακες του 18ου αιώνα. Το «Tudor Hall», όμως, τα καταφέρνει να σε κάνει πρίγκιπα χωρίς να σε βαραίνει, αφού με τα ανοιχτά του χρώματα (ταπετσαρίες στις πολυθρόνες στο χρώμα της άμμου) ελαφραίνει το πολυτελές περιβάλλον. Όλο αυτό το βιώνει ως μοναδική εμπειρία μια διεθνής κυρίως πελατεία, η οποία δεν περιορίζεται στους φιλοξενούμενους των αδελφών ξενοδοχείων «King George» και «Grande Bretagne», αφού το εστιατόριο έχει εξελιχθεί σε γαστρονομικό προορισμό για όλους τους καλοβαλμένους επισκέπτες της Αθήνας.

Υπάρχουν, όμως, και αρκετοί Έλληνες –ένα 25% περίπου– πολλοί εκ των οποίων είναι τακτικότατοι. Άλλωστε το μέρος είναι ό,τι πρέπει για ρομαντζάδα και έχω δει πολλές φορές ζευγάρια να απολαμβάνουν τη σπέσιαλ βραδιά τους. Η βεράντα του «Tudor Hall» κινείται σε διαφορετικό στιλ, με τις βαριές της μεταλλικές εξοχικές πολυθρόνες. Το τραπέζι που προτιμώ, όμως, είναι στη σάλα με απευθείας θέα του Παρθενώνα, επειδή έτσι ρουφάω ταυτοχρόνως αρχοντική ατμόσφαιρα.

Όταν λέω ατμόσφαιρα δεν εννοώ μόνο το χώρο, αλλά και το σπέσιαλ τελετουργικό. Η μελιτζανοσαλάτα, λ.χ., που τη φτιάχνουν μπροστά σου έχει εξελιχθεί σε must – το καροτσάκι πάνω στο οποίο τη δουλεύουν κυκλοφορεί συνέχεια ανάμεσα στον κόσμο. Εκεί λοιπόν που ένας Γάλλος θα έφτιαχνε steak tartare ή crêpe Suzette, ο Νίκος που φρόντιζε το τραπέζι μας μας έδωσε να μυρίσουμε τις ψητές καπνιστές μελιτζάνες για να μας ανοίξει την όρεξη και μετά έφτιαξε, ανακατεύοντας με στιλ υλικά από τα βαζάκια του, μια πολύ καλή μελιτζανοσαλάτα με ραφινάτη υφή, ψυχή και ντελικάτο καπνό. Έχει εκπαιδεύσει πολύ σωστά τα παιδιά του σέρβις ο σεφ του εστιατορίου Αλέξανδρος Κοσκινάς, ο οποίος πατάει γερά στο Χρυσό Σκούφο που έχει κερδίσει. Η κουζίνα έχει ελληνικό κορμό με κάποιες πιο μοντέρνες σπεσιαλιτέ γύρω του.

Ειδικά αυτή την περίοδο βγάζει και έναν ειδικό κατάλογο με Greek Bites, απ’ όπου σας προτείνω να δοκιμάσετε τουλάχιστον δύο πιάτα. Οι σούπερ μυρωδάτοι κολοκυθοκεφτέδες μοσχοβολάνε δυόσμο και με την ολοζώντανη φρεσκάδα τους και το αέρινο τηγάνισμα δείχνουν πως ένας μεζές της ταβέρνας μπορεί ν’ ανέβει σε υψηλά δώματα. Τα πρωτότυπα γιουβαρλάκια ροφού με ολόκληρη γαρίδα έρχονται σκεπασμένα μ’ ένα εξαιρετικό αβγολέμονο με ηλεκτρισμένη ξινούτσικη γεύση. Στον πολύ καλό μουσακά με μπεσαμέλ γιαουρτιού, που έχει δίπλα του έναν αφρό με τα αρώματά του, την παράσταση κλέβει η φανταστική σάλτσα από σιγοψημένες ντομάτες που ζωγραφίζει, χωρίς υπερβολή, το πλατωνικό ιδεώδες του ελληνικού λαδερού.

Το ραφινάρισμα της παραδοσιακής μας γαστρονομίας είναι στο DNA του Κοσκινά και του «Tudor Hall», και το απολαμβάνεις στα εξαιρετικά, γοητευτικά μελωμένα μάγουλα «χουνκιάρ» με μια βαθύτατα νόστιμη σάλτσα από τους ζωμούς τους και μεταξωτό πουρέ μελιτζάνας. Υπάρχουν βέβαια και πιάτα πιο απλά που, παρά την αναμφισβήτητη γευστικότητά τους, δεν σκοράρουν τόσο ψηλά όσο τα προηγούμενα. Όπως οι comfort χυλοπίτες με το κουνέλι, λ.χ., που τους λείπει η γευστική ένταση ή το ριζότο με άνυδρες ντομάτες και δυόσμο, που έχει ωραία υφή αλλά δεν του ταιριάζει καθόλου η δύναμη του εκχυλίσματος βανίλιας.

Στον κατάλογο υπάρχουν και μερικά πολύ ωραία πιάτα μοντέρνας κουζίνας. Τα όμορφα ψημένα χτένια συνοδεύονται πρωτότυπα από σάλτσα τζίντζερ-ανανά και κρέμα φιστικιού. Τα ζουμερά μοσχαρίσια γλυκάδια σερβίρονται με μια «κάτσε καλά» κρέμα γλυκομπίζελων με πράσινο μήλο, πράσο και πατάτα, που σε κάνει να φωνάζεις «ζήτω η άνοιξη». Το δε μοσχαρίσιο ταρτάρ αποκτά βαθιά βελούδινη υφή και γεύση συνδυασμένο με φουαγκρά.

Ο Κοσκινάς πάντως δίνει ρέστα στην ψητή σφυρίδα με γευστικότατα al dente λαχανικά και μια συγκινητική σάλτσα κακαβιάς με υπέρπυκνη γεύση μπαρμπουνιών και σαφράν· σαφώς το καλύτερό του πιάτο. Στα επιδόρπια υπάρχουν δύο διαμαντάκια του Ευγένιου Βαρδακαστάνη που φυσάνε. Το signature πλέον εκμέκ κανταΐφι είναι ένα θεαματικό και πολύ φίνο επιδόρπιο με εξαιρετική ισορροπία κρέμας βανίλιας, λεμονιού με σαντιγί και παγωτού κανέλας, ενώ ο συνδυασμός κερασιού με φιστίκι Αιγίνης γράφει επίσης ως πρωτοτυπία επιπέδου. Αντιθέτως η σοκολατένια Ganache Acapulco του Arnaud Larher μοιάζει φτωχή αν τη συγκρίνεις με τα προηγούμενα. Σημειώστε ότι ο σομελιέ Βαγγέλης Ψωφίδης διαχειρίζεται μια εξαιρετική, βραβευμένη κάβα και θα σας καθοδηγήσει σωστά αν συζητήσετε μαζί του για τις αρμονίες. Εν κατακλείδι, είναι απορίας άξιον πώς το «Tudor Hall» όχι μόνο δεν έχει αστέρι Michelin, αλλά ούτε καν περιλαμβάνεται στις προτάσεις του γαλλικού οδηγού για την Αθήνα!

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 27/6.

TUDOR HALL Ξεν. «King George», Βασ. Γεωργίου 3, Σύνταγμα, 2103330265. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, βράδυ. Τιμή: € 47-65 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στη γύρω περιοχή.