Βρεθήκαμε σε αρκετά μέρη σε κάθε γωνιά της χώρας. Επιμείναμε Κυκλάδες (συντάσσοντας εγχειρίδια οδηγίες χρήσεις), σκαρφαλώσαμε στα βουνά, (ξε)μείναμε στο Παγκράτι, 'φυλάξαμε' διακοπές για το φθινόπωρο, ξαναπήγαμε σε ενδέκατη, δωδέκατη, δέκατη πέμπτη φορά στο νησί που έτυχε ή διαλέξαμε να γίνει δικό μας, δοκιμάσαμε πρωτόγνωρες εμπειρίες και ανακαλύψαμε νέα μέρη (κι όμως υπάρχουν).
Ξεχνάμε (ή έστω προσπαθούμε) το τέλος της ανεμελιάς που σηματοδοτούν οι απαραίτητες κρατήσεις (εντάξει για τις τιμές τι μένει να πούμε;), τη στιγμή που το beach bar με το προκάτ φαγητό ξεπήδησε στην αγαπημένη μας απομονωμένη παραλία, που οι φασαίοι έφτασαν στο πανηγύρι...
Συλλέγουμε στιγμές και συνθήκες, 'αποθηκεύουμε' στα TB του μυαλού και της καρδιάς μας θέες, παραλίες, εκπλήξεις, ξενύχτια σε πειρατικά μπαρ, μπαρμπούνια και παλιές κατοικιές, πεζοπορίες που δεν θέλαμε να τελειώσουν, στιγμές που ήρθαμε πιο κοντά. Τα μοιραζόμαστε όλα μαζί σας.
Και του χρόνου να 'μαστε καλά!
'Έναν ελληνικό με θέα, χωρίς κράτηση, παρακαλώ!
Κρατάω: την πρωινή θέα στα βουνά με τον πρώτο καφέ της ημέρας.
Όσα διαφορετικά μέρη κι αν επισκέφτηκα φέτος το καλοκαίρι, που δεν ήταν και λίγα, αυτό που πραγματικά κρατάω είναι οι πρώτες γουλιές από τον ελληνικό μου στη αυλή του σπιτιού των παππούδων μου στην Κρήτη, όπου πλέον κατοικούν μόνιμα οι γονείς μου. Η ανακούφιση που μου χαρίζει το σταθερό τοπίο, σαράντα τόσα χρόνια τώρα. Η οικειότητα, η ασφάλεια, η ξεκούραση. Τα πιο πολλά πρωινά η θέα στα απέραντα Λευκά Όρη (από τους Αρμένους Αποκορώνου που είναι το χωριό μου στα βόρεια της Κρήτης) είχε και "μουσική". Συνοδευόταν από το ερώτικό κάλεσμα ενός μικροσκοπικού χελιδονιού. Ένα παθιασμένο κελάηδισμα που καλούσε το ταίρι του για το δεύτερο ζευγάρωμα του καλοκαιριού πριν αποχωρήσουν για μέρη μακρινά.
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι τα παιδιά μας δεν θα ζήσουν ποτέ το "απροσδόκητο" του ελληνικού καλοκαιριού. Τότε που έμπαινες στο πρώτο πλοίο για Κυκλάδες, έκλεινες δωμάτιο επιτόπου κάνοντας και λίγο παζάρι στους ανθρώπους με τις ταμπελίτσες "rooms to let".
Ξεχνάω: Την ακρίβεια (που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε) και τη μάστιγα που ακούει στη φράση: "έχετε κάνει κράτηση";
Όχι, είμαστε διακοπές και δεν θέλουμε άλλο πρόγραμμα – είναι η απάντηση που θα ήθελα να μοιράζω εδώ κι εκεί, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει προ πολλού. Και μαζί με τις υψηλές τιμές γενικώς (μόνο η Κρήτη, στις λιγότερο τουριστικές γωνιές της, ένιωσα να κρατάει λίγο), οι "καλές" ταβέρνες και εστιατόρια θέλουν απαραιτήτως κράτηση. Αν δεν κάνεις, ή περιμένεις με τις ώρες ή δεν τρως. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι τα παιδιά μας δεν θα ζήσουν ποτέ το "απροσδόκητο" του ελληνικού καλοκαιριού. Τότε που έμπαινες στο πρώτο πλοίο για Κυκλάδες, έκλεινες δωμάτιο επιτόπου κάνοντας και λίγο παζάρι στους ανθρώπους με τις ταμπελίτσες "rooms to let" που περίμεναν στο λιμάνι και εννοείται απολάμβανες ό,τι φρέσκο και νόστιμο έφτιαχναν οι μαγείρισσες στα μικρά ταβερνάκια εδώ κι εκεί.
Κυριακή Βασσάλου
Η Λέσβος που δεν ήταν τουριστική
Η Λέσβος (νησί πρώτης υποδοχής, γαρ) είναι από αυτά τα παραθαλάσσια μέρη που δεν έχουν ξεζουμιστεί ακόμη από τον τουρισμό, που μπορούν και μοιάζουν να θέλουν να φιλοξενήσουν εγχώριους τουρίστες.
Η πρωταγωνίστρια του καλοκαιριού μου φέτος ήταν η Λέσβος, ο τόπος καταγωγής μίας από τις κοντινότερες φίλες μου, τον οποίο επισκέφθηκα για πρώτη φορά. Η αγαπημένη μας στιγμή του καλοκαιριού ήταν όταν, με χαμηλές προσδοκίες, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον Μόλυβο, ένα από τα πιο τουριστικά μέρη του νησιού, πιστεύοντας ότι θα βρούμε παραλίες με ξαπλώστρες από άκρη σ’ άκρη, μέτριο και ακριβό φαγητό και περισσότερο κόσμο απ’ όσο θα αντέχαμε. Όλες μας οι προβλέψεις ήταν λάθος: στην πραγματικότητα, η θάλασσα ήταν ήρεμη και η παραλία άδεια, αλλά και τα πιάτα που έφτασαν στο τραπέζι μας ήταν τα πιο γευστικά του νησιού. Η Λέσβος (νησί πρώτης υποδοχής, γαρ) είναι από αυτά τα παραθαλάσσια μέρη που δεν έχουν ξεζουμιστεί ακόμη από τον τουρισμό, που μπορούν και μοιάζουν να θέλουν να φιλοξενήσουν εγχώριους τουρίστες. Και, αν οι φετινές διακοπές έχουν ένα μελανό σημείο, τότε αυτό είναι πως μερικοί από τους ντόπιους αποκαλούν το νησί "Μυτιλήνη", τις ντόπιες "Μυτιληνιές", προκειμένου να αποφύγουν να πουν τις απαγορευμένες λέξεις: "Λέσβος" και "Λεσβίες".
Μάντυ Βλασσοπούλου
Επιμένοντας ελληνικό καλοκαίρι all around
Παράξενο το φετινό καλοκαίρι. Όπου και να πήγα, όποιον και να ρώτησα μου είπε το ίδιο. Λιγότερος κόσμος φέτος. Από την Κρήτη ως τις Κυκλάδες και από την Ήπειρο ως την Πελοπόννησο, όλα κυμαίνονταν σε χαμηλότερη δυναμικότητα. Πιο λίγες μέρες διακοπών, πιο λίγα πιάτα στην παραγγελία, πιο λίγα αυτοκίνητα στα πλοία, πιο λίγα κοκτέιλ στο beach bar, πιο λίγη ξεγνοιασιά…όλα πιο λίγο. Τα επίσημα στοιχεία συνηγορούν πως το τιμημένο ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι πλέον για τους Έλληνες και όσο ακούμε τον κώδωνα του κινδύνου -για τα καλά- ας παραθέσω μια λίστα με τη κρατάω και τι ξεχνάω το καλοκαίρι του 25.
Κρατάω
Τις παρθένες μικροσκοπικές παραλίες που ανακαλύπτεις είτε από την δορυφορική κάτοψη του google maps είτε απλώς ιχνηλατώντας μέσα από το αυτοκίνητο
Την ρεβιθάδα στη Σίφνο
'Όλους τους μαχητές αγρότες και κτηνοτρόφους που αγωνίζονται κόντρα στις καιρικές αντιξοότητες, την real estate επενδυτική επέλαση και την κρατική εγκατάλειψη.
Τις παραδοσιακές καθοικιές στην Κέα.
Την κινηματογραφική ομορφιά της ενδοχώρας της Λήμνου που θυμίζει western του Sergio Leone.
Την -ακόμη- ανόθευτη και uber alles κρητική φιλοξενία.
Τα new entries μου, τις παραλίες Μπάρλα στη Μεσσηνία και τον Μάγειρα στην Εύβοια.
Το beach bar Ονειροπαγίδα στον Αγιαννάκη.
Το σούρουπο με φόντο τα πολύχρωμα σύρματα στη Μήλο και μια βουτιά 9 το πρωί στην άδεια παραλία Πάχαινα.
Ό,τι έφαγα στο καφενείο Παλλάς στο Μεσότοπο Λέσβου.
Ότι όλο και περισσότεροι διαβάζουν στην παραλία (σε σχέση με πέρσι) και όλο λιγότερα παιδιά "απασχολούνται" με tablet στην ταβέρνα.
Τα σουτζουκάκια στο "Στέκι" στην Κέα.
Τις κατσίκες, τα αμέτρητα γατιά, το λαγό, τον σκαντζόχοιρο (ακόμη και το φιδάκι) και όση ελεύθερη πανίδα είχα την χαρά να συναντήσω στο διάβα μου.
Το παραγνωρισμένο "Πάρκο Γιάννη Κομπογιάννη" με τα υπέροχα γλυπτά στην Σκύρο.
Τους ακούραστους νεαρούς σεζονίστας που κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους.
Τα μπαρμπούνια, κατευθείαν από το καΐκι στο τηγάνι, στην Χερρόνησο στην Σίφνο.
Την 50λέπτη πεζοπορία στην αρχαία Καρθαία στην Κέα που την έκανα 2 φορές, εθελοντικά.
Το διάπλου της διώρυγας της Κορίνθου.
Την ολόφρεσκη παπαλίνα στην Σκάλα Καλλονής
Η πρώτη μου επαφή με τον τροχό του πηλού χάρη στη Μαγδαληνή στη Λέσβο
Δεν κρατάω
'Ότι όλο και περισσότερα νησιά μεταλλάσσονται σε Μύκονο, με σούσι, εργολαβίες, 15ευρα κοκτέιλ και ξαπλώστρες- δωμάτια.
Τους Αθηναίους που όταν πάνε στα νησιά κουβαλάνε και όλη την Αθήνα μαζί - τα νεύρα, τα μποτιλιαρίσματα και την ανυπομονησία.
Την ερώτηση "έχετε κάνει κράτηση για ξαπλώστρα".
Τα πανηγύρια που εξαθλιώνονται από χωροτακτικούς φασαίους που παραγκωνίζοντας τους ντόπιους καταλαμβάνουν χώρο, χρόνο, φαγητό… ο ένας πάνω στον άλλο.
Τα σεβίτσε, τα ταρτάρ και τα won ton θαλασσινών σερβιρισμένα σε ξύλινο τραπέζι με τα πόδια στην άμμο. Υπάρχει άλλος χώρος και χρόνος για αυτά.
Τη δυσχέρεια ως προς την φιλοξενία που συνάντησα στη Μήλο.
Τους λαίμαργους Κυκλαδίτες που διαθέτουν κάθε εκατοστό κατσικόστρατας που τους ανήκει προκειμένου να κτιστούν luxurious villas.
"Το γλέντι", τα labubu, το jingle "Nothing beats a Jet2 holiday” και γενικά ότι καταχράστηκε την παρουσία του στο ψηφιακό μας κόσμο.
Ταβέρνες με boho ψάθινα φωτιστικά και μπερδεμένα μενού με κολοκυθοκεφτέδες αλλά και γουακαμόλε με γαρίδες.
Τις πισίνες (δίπλα στη θάλασσα) που επιβαρύνουν τους ήδη περιορισμένους πόρους γλυκού νερού.
Το ότι πρέπει να κάνεις κράτηση από τον Ιανουάριο για να βρεις δωμάτιο με λογική τιμή σε όποιο νησί έχει λευκά σπίτι με γαλάζια παντζούρια.
Τις τεράστιες hi-tech τέντες που καταλαμβάνουν την μισή παραλία.
Την απάντηση ενός Κυκλαδίτη επιχειρηματία "οι Έλληνες μπορούν να έρθουν στις Κυκλάδες τον Οκτώβριο" στην ερώτηση μου αν τα νησιά είναι πλέον απρόσιτα για την πλειοψηφία.
Λένα Γκόβαρη
Αύγουστος στις Κυκλάδες, κανόνες επιβίωσης
Στις Κυκλάδες, μαζί με τη μισή Ελλάδα, επειδή εκεί διάλεξες να φτιάξεις ένα κονάκι, τυχερός που έχεις φωλιά να κρυφτείς, αλλά τηρείς κανόνες επιβίωσης.
Οι έξυπνοι κι οργανωμένοι άνθρωποι, διακοπές στις ελληνικές θάλασσες δεν πάνε τον Αύγουστο. Δεν θέλουν να επιστρέψουν με τραυματικές εμπειρίες. Εκτός αν έχουν φάει τον μισό Ιούνιο κι έναν Ιούλιο σε νησιά μαγικά κι ονειρεμένα, αλλά για δουλειά: με όλη την εικόνα των ήσυχων διακοπών "εκ του μακρόθεν” -βλέπεις θάλασσα και δεν αγγίζεις, αλλά τη ζέστη τη λούζεσαι. Μένει ο Αύγουστος για να έρθουμε στα ίσα μας. Στις Κυκλάδες, μαζί με τη μισή Ελλάδα, επειδή εκεί διάλεξες να φτιάξεις ένα κονάκι, τυχερός που έχεις φωλιά να κρυφτείς, αλλά τηρείς κανόνες επιβίωσης: πρωινό ξύπνημα, να φτάσεις αξημέρωτα στην αγαπημένη σου παραλία, να βρεις παρκάρισμα, να βουτήξεις και να φύγεις πριν ξεμπαρκάρουν οι οικογένειες με τα παιδάκια και οι φασαριόζικες παρέες. Τετ α τετ με οδηγούς που θεωρούν ολοδικό τους το δρόμο των 5 μέτρων, ο τρόμος της ασφάλτου στην όποια μετακίνηση.
Ταβερνάκια κι εστιατόρια, άντε γεια, ραντεβού τον Σεπτέμβρη: βάζεις ποδιά και μαγειρεύεις στο σπίτι. Κυκλαδίτικα πανηγύρια, τα λατρεύω. Αλλά έχουν γίνει φάση, κανονικό trend και δεν τολμάς να πλησιάσεις, με 500 γκαζωμένους νεαρούς να χοροπηδούν στην πίστα μέχρι το ξημέρωμα. Μ΄ αυτά περίπου τελειώνει ο μήνας -πάντα βιαστικός αυτός ο Αύγουστος- μπαίνει Σεπτέμβρης, ο καιρός γλυκός, οι άγριοι αναχώρησαν, το νησί μαγικό. Το θέμα είναι, ότι μαζί φτάνει και το πρώτο μέιλ από τη δουλειά. Και του χρόνου!
Ντίνα Γκρουμούτη
Διαβάστε Επίσης
Τα τζιτζίκια τραγουδούν και στο Παγκράτι
Ζω στο Παγκράτι και σίγουρα το να παρκάρω σταθερά στην ίδια θέση, ακριβώς έξω από το σπίτι μου (όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας κι αν επέστρεφα) είναι ο κυριότερος λόγος για να εξωραΐσω το γεγονός πως έμεινα στην Αθήνα αυτόν τον Αύγουστο - μαζί με τους άνετους δρόμους και την εκμηδένιση τον αποστάσεων. Το να κάνω διακοπές στην πόλη δεν είναι κάτι που αγαπώ - κι έτσι λίγα πράγματα έχω να πω για το πόσο ωραίο είναι να ζεις την πόλη σου ως τουρίστας. Το γεγονός όμως πως ο καθημερινός καφές ή το απογευματινό κοκτέιλ στην πλατεία Βαρνάβα γίνονταν εν μέσω τουριστών που απολάμβαναν τις διακοπές τους, είχε ομολογουμένως το ενδιαφέρον του. Και μετά με χώριζαν μόλις πέντε λεπτά από την ησυχία του σπιτιού μου, όπου το απέναντι πεύκο και τα ακούραστα τζιτζίκια συμπλήρωναν το σκηνικό των φετινών αστικών διακοπών μου. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, άλλωστε, με τους κατοίκους των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, με εμάς τους υπόλοιπους ως τουρίστες να τους ζηλεύουμε για την τύχη τους να ζουν σε τόσο γραφικές γειτονιές;
Τόνια Καραόγλου
Να πούμε καλό χειμώνα;
Αυτή τη χρονιά δεν ήταν πολυήμερες – καμία χρονιά δεν είναι έτσι κι αλλιώς – φέτος όμως συνέτρεχαν και άλλοι λόγοι για να μην είναι. Μετά από κάποια χρόνια έκανα ξανά διακοπές στην Ελλάδα που είναι κάτι που δεν θέλω, δίπλα σε μια πολύ ωραία παραλία, που είναι κάτι δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο προσωπικός μου στόχος για τις "διακοπές" είναι όχι να διακόψω τη δουλειά (η δουλειά δεν με ενοχλεί) είναι να διακόψω το ελληνικό καλοκαίρι (που με ενοχλεί). Είναι να βρεθώ κάπου που η θερμοκρασία επιτρέπει το layering. Κάπου που να μην ακούω τζιτζίκια και να μην βλέπω στραβοπατημένες σαγιονάρες. Το τελευταίο το κατάφερα στο design resort που επέλεξα στο μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, τώρα για την υγρασία και τα τζιτζίκια το resort δεν μπορούσε να κάνει και πολλά, το καταλαβαίνω. Καλό χειμώνα σε όλους.
Νίκος Κοντόπουλος
Ο δύσκολος δρόμος
Δεν είναι δυνατόν κάθε μαγαζί ενός μικρού νησιού να θέλει ρεζερβέ. Δεν γίνεται κανένα πιάτο (!) να μην έχει μονοψήφια τιμή.
Αν κάτι έπρεπε να κρατήσω από τις φετινές διακοπές, αυτό θα ήταν η ομορφιά που έχουν οι παραλίες που για να φτάσεις χρειάζεται να δυσκολευτείς. Είναι κυρίως αυτές με το βράχο, που τα παίζεις λίγο όλα για όλα, όμως σε αποζημιώνουν για την ηρεμία, την ομορφιά του φυσικού τοπίου και κυρίως την έλλειψη της εμπορευματοποίησης. Η οποία εδώ που τα λέμε έχει φτάσει σε εξόφθαλμα επίπεδα στο greek summer. Εκεί ακριβώς εντοπίζονται και αυτά που θα ήθελα να πετάξω: δεν είναι δυνατόν κάθε μαγαζί ενός μικρού νησιού να θέλει ρεζερβέ. Δεν γίνεται κανένα πιάτο (!) να μην έχει μονοψήφια τιμή. Κι ένα τελευταίο σχόλιο για την Αθήνα τον Αύγουστο. 'Όσα κι αν έχουν γραφτεί, κατάλαβα ότι όχι, δεν αδειάζει. Ούτε αλλάζει. Απλά μένουν πίσω -εκτός από τους τουρίστες- οι πιστοί της: οι κολασμένοι της κι αυτοί που δεν είχαν να πάνε κάπου αλλού ή ήξεραν να περάσουν καλά κι εδώ. Οι τελευταίοι ίσως έζησαν κι αυτοί την ομορφιά του καλοκαιριού και τις περιπέτειές του. Κι ας μην έγιναν ποτέ instagram story.
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
"Mamma Mia", κάναμε και φέτος διακοπές!
Δεν δηλώνω φαν της Αυγουστιάτικης Αθήνας – οι άδειοι δρόμοι της που περισσότερο θυμίζουν πόλη-φάντασμα και η αφόρητη ζέστη αυξάνουν δραματικά τις τάσεις μου για φυγή. Ούτε λάτρης του καλοκαιριού δηλώνω, ωστόσο θεωρώ πώς γίνεται πιο υποφερτό αν το περνάς αράζοντας διαρκώς στην παραλία - και με θεωρώ τυχερή που το κατάφερα φέτος τριγυρνώντας τη Σκόπελο για να δω μέρη όπου γυρίστηκε το "Mamma Mia" και να κολυμπήσω στα καταγάλανα νερά του νησιού, αλλά και χαλαρώνοντας με την οικογένειά μου στην Κω. Το εκτιμώ ακόμα περισσότερο σκεπτόμενη πολλούς φίλους που αναγκάστηκαν να παραμείνουν στην πόλη ή να καταφύγουν στα πατρικά τους για να κάνουν λίγες διακοπές. Σε μια χώρα όπου οι τιμές για να πας ένα ταξίδι είναι πλέον απαγορευτικές, δύσκολα βλέπεις πλέον τις διακοπές με αισιοδοξία. Θα ακουστώ αρκετά κοινότοπη, όμως η αλήθεια είναι ότι όσα έξοδα και να κάνω, όσο και να κλαίγομαι μέχρι τον επόμενο μισθό, αυτό που μου μένει είναι οι όμορφες εμπειρίες που έζησα σε κάθε ταξίδι. Και αυτό έχει σημασία.
Ειρήνη Νικολακάκη
Βουνό > θάλασσα
Ως στερεοτυπικός εναλλακτικός τριαντάρης, φέτος και ανέβαλα τις "καλοκαιρινές διακοπές"™ για το φθινόπωρο, ίσον δεν πήγα ακόμα, και τις λίγες μέρες που έφυγα από την πόλη επέλεξα τη δροσιά των ορεινών χωριών. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, η "δροσιά" ήταν σχετική, αφού η κλιματική αλλαγή έχει φτάσει μέχρι και στα Κάτω Πεδινά Ζαγοροχωρίων, με αποτέλεσμα η κάποτε αναγκαία κουβέρτα το βράδυ να έχει αντικατασταθεί από σεντονάκι. Αίσχος… Πάντως απολαμβάνω τα νησιά, σόρι για τον clickbait υπέρτιτλο, ωστόσο, η αλήθεια είναι πως πάντα νιώθω πιο άνετα στη θέα μιας θάλασσας δέντρων παρά μιας ατέλειωτης παραλίας. Τα βουνά, κιόλας, την έχουν γλιτώσει από το τουριστικό πατεντάρισμα, αν και όχι τελείως, έτσι ήταν και πιο εφικτή οικονομικά η αραγματική στο πλάι μιας λίμνης ή του Βοϊδομάτη, αντί κυριολεκτικά για οποιοδήποτε άλλο μέρος τυχαίνει να βρέχεται από νερό μ’ αλάτι. Σε περίπτωση που απορείτε, κλείνοντας, απέχω ακόμα από το να γίνω final boss των εναλλακτικών τριαντάρηδων, γιατί η μόνη σχέση που έχω με την πεζοπορία είναι η διαδρομή από το δωμάτιό μου στο καφενείο για τσιπουροσουσού. Από την άλλη, ποτέ δε ξέρεις…
Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
Ανακαλύπτοντας την Κρήτη ξανά και ξανά
Φέτος ήταν το 11ο καλοκαίρι που περνάω στο νομό Χανίων και κάθε φορά συνειδητοποιώ ότι η γοητεία του τόπου παραμένει αναλλοίωτη, όσο κι αν δοκιμάζεται. Ναι, ο υπερτουρισμός είναι πια (πολύ) έντονος: η παλιά πόλη ασφυκτιά, οι παραλίες γεμίζουν (δεν τολμώ καν να σκεφτώ να πατήσω το πόδι μου στο Ελαφονήσι την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου), κι όλα μοιάζουν ήδη γνωστά μέσα από τις εικόνες των social media (Ακόμη και ο βραχώδης κόλπος Ομπρός Γιαλός στον Αποκόρωνα, άλλοτε μόνο για λοκάλια, φέτος κατακλύστηκε από κόσμο). Η αίσθηση της προσωπικής ανακάλυψης δεν είναι πια ίδια. Κι όμως, τα Χανιά εξακολουθούν να σε κερδίζουν∙ με τη σμαραγδένια θάλασσα που λάμπει, τα χρώματα της παλιάς πόλης που σε τυλίγουν, την ενέργεια που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Κι αν μείνεις λίγο παραπάνω, μέχρι τα τέλη Αυγούστου, ιδίως αν κατηφορίσεις προς το νότιο κομμάτι (που εγώ προτιμώ στις peak ημερομηνίες έτσι κι αλλιώς), θα βρεις ακόμη την Κρήτη που σε γεμίζει γαλήνη: παρθένες παραλίες, χωριά στον δικό τους ρυθμό, μια αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Αυτό κρατάω∙ ότι ακόμη και σε έναν τόπο που φαινομενικά έχει "κατακτηθεί" από τα πλήθη, υπάρχει πάντα μια γωνιά που περιμένει να τη ζήσεις σαν να την ανακαλύπτεις πρώτη φορά.
Πολίνα Παρασκευοπούλου
Διαβάστε Επίσης
Από τη Σύρο κρατάω σχεδόν τα πάντα
Η Σύρος έχει εδώ και καιρό σταματήσει να είναι το κρυφό μυστικό των Κυκλάδων. Ωραίο φαινόμενο από την μία, ειδικά αν είσαι νέο άτομο προς αναζήτηση παρέας, ελαφρώς θλιβερό όταν στην αγαπημένη σου απόμακρη παραλία χτίζεται beach club με burgers και κοκτέιλς-μπόμπα.
Διακοπές στην Σύρο τον Αύγουστο. Κρατάω σχεδόν τα πάντα, από τα παγωτά στην πλατεία, τις βουτιές από την προβλήτα στα Αστέρια, τα ‘κλικ’ της κάμερας πάνω στα χαμόγελα των φίλων μου μέχρι και τα νέα μπαρ της πόλης που ξέρουν πώς φτιάχνεται το γνήσιο Aperol Spritz, τα τεμπέλικα βράδια στην βεράντα του σπιτιού μου χαζεύοντας το φεγγάρι και τις ταινίες στο πανέμορφο θερινό Παλλάς (χωρίς τα κουνούπια). Η Σύρος έχει εδώ και καιρό σταματήσει να είναι το κρυφό μυστικό των Κυκλάδων και κάθε χρόνο μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε τουριστικό κέντρο, με τον φετινό να αποτελεί μια ακόμα απόδειξη. Ωραίο φαινόμενο από την μία, ειδικά αν είσαι νέο άτομο προς αναζήτηση παρέας, ελαφρώς θλιβερό όταν στην αγαπημένη σου απόμακρη παραλία χτίζεται beach club με burgers και κοκτέιλς-μπόμπα. Εκτός από τους μεγάλους καύσωνες, αυτό ήταν και το μόνο που μου προκάλεσε αληθινή δυσφορία. Αν χάσουμε όλα τα μέρη του νησιού που κάποτε αγαπήσαμε στον βωμό της επισκεψιμότητας, τι θα έχουμε να αγαπάμε στο τέλος;
Ένα ακόμα highlight: Όταν οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού εμπόδισαν το Ισραηλινό κρουαζιερόπλοιο να αράξει στο λιμάνι, εκφράζοντας αλληλεγγύη με τον Παλαιστίνιο λαό και ανάβοντας ένα ακόμα ‘φυτίλι’ ελπίδας για το μέλλον.
Κρίστη Περρή
Υποβρύχια, πειρατικά, συλλογικά
Το φετινό καλοκαίρι, τουλάχιστον οι μέρες που πέρασα στην Αθήνα, σημαδεύτηκαν από την αίσθηση "τρέχω να τα ζήσω όλα" - και κατά συνέπεια, τα εκδρομικά σαββατοκύριακα και οι διακοπές ήρθαν με μια πολύ επείγουσα ανάγκη για χαλάρωση και αλλαγή σκηνικού. Στα θερινά highlights του ’25 λοιπόν συγκαταλέγονται σίγουρα τρεις νέες εμπειρίες στις οποίες δεσμεύτηκα να επανέλθω: το Olympus Lodge στη Συκαμινέα – παιδί τριών φίλων με
κοινή αγάπη για το βουνό, τα άλογα και την αυθεντική φιλοξενία, το καταδυτικό κέντρο Blue Fin στη Νάξο και κυρίως τον δάσκαλο μας Παναγιώτη Νιφλή -που ήταν στάθηκε πραγματική έμπνευση για να κοιτάξω κατάματα τον (υποβρύχιο) πανικό μου αλλά και το Techno Yoga Greece που μας θύμισε ότι τα πιο ωραία concept γεννιούνται μόνο από και για τις κοινότητες με μια αναζωογονητική τριήμερη διοργάνωση στο Platanenhof της
Εύβοιας.
Η λιλιπούτεια Δονούσα που παρά την πολυκοσμία της κατάφερε να μας χωρέσει όλ@, όπως και η γοητευτική Αστυπάλαια, στην οποία δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι επέστρεψα για το πειρατικό Castro bar και γενικά την πολύ ωραία νύχτα της, έχουν ήδη μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αν κάτι δεν πρόκειται να ξεχάσω με τίποτα πάντως από το φετινό καλοκαίρι αυτό θα είναι η πρωτοφανής κινητοποίηση της 10 ης Αυγούστου κατά της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη σε όλη την Ελλάδα, που έδειξε πώς ακόμη και μέσα στο κατακαλόκαιρο, με όλους σκορπισμένους, υπάρχει μια βαθιά ανάγκη συλλογικής δράσης.
Βικτώρια Χαραλάμπους
Ιθάκη μου, ο Αστακός
Έχω ένα ritual: Μετράω πια τα καλοκαίρια μου ακριβώς από τη στιγμή που θα κάνω το πρώτο μακροβούτι στο Γιδάκι, την πιο όμορφη μάλλον παραλία του πιο μυθικού νησιού του πλανήτη, ή (εναλλακτικά) στα Γούλια, τη βοτσαλένια ακρογιαλιά στο έτερο μέρος καταγωγής μου, τον Αστακό.
Στον τελευταίο και στην hot τώρα και προσεχώς Ιθάκη (λόγω Κρίστοφερ Νόλαν) μοιράζω το θέρος της ζωής μου εδώ και αρκετά χρόνια. Και, διάολε, δεν θα τα άλλαζα με τίποτε - οκ, ίσως με μια μικρή ανάπαυλα Λέσβου, τόπου από όπου κρατά η σκούφια της καλής μου.
Από το Θιάκι, κρατώ (και) για φέτος την αύρα και τα νερά (θεέ μου, τι νερά) στις παραλίες του, τη θέα από το μπαλκόνι μου στα Μαντζαράτα και τον πιο δυνατό από οπουδήποτε αλλού ήχο των τζιτζικιών, την κουλτούρα του νησιού και τα ιντελεξουέλ πανηγύρια, τα υπέροχα γεύματα σε Μυρτιά, Σειρήνες, Αγκάθι, Καλλιώρα, Τρεχαντήρι, τη μουσική για τα μάτια που λέγεται Κιόνι, την ωραία και ιδανική για τις συνθήκες της εποχής κατανομή των επισκεπτών. Σε καμία περίπτωση δεν κρατάω τη γελοία αύξηση των τιμών σχεδόν σε οτιδήποτε (χαλαρώστε παιδιά).
Στην παρούσα φάση της ζωής μου όμως ένιωσα πως αυτά τελικά που αποζητώ στην παρούσα χρονική συνθήκη -απόλυτη ηρεμία και πραγματικά αγαπημένα πρόσωπα σε αυτό το πλαίσιο- μου το χαρίζει ο Αστακός. Η παραλιακή κωμόπολη του cult σύμπαντος που ονομάζεται Αιτωλοακαρνανία μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις να έχει ξεμείνει στα 80s και αυτό είναι κάτι που στην περίπτωσή μου -όπως και δεκάδες άλλων Αστακο-Αθηναίων που παραθερίζουν εκεί- αποδεικνύεται ευεργετικό.
Για τους έχοντες γνώση, πέρα από οτιδήποτε μπορεί να έχεις δει ή ακούσει, το εν λόγω μέρος ενδείκνυται για να φτιάξεις μία ρουτίνα χαλάρωσης που δύσκολα θα βρεις αλλού. Είτε έχεις παιδιά, είτε όχι. Αν υπήρχαν και μερικά ακόμη καλύτερα καταλύματα και εστιατόρια, θα μιλάγαμε για το next best thing στα ταξιδιωτικά πεπραγμένα της δυτικής Ελλάδας. Αλλά it is what it is που λέμε και στο Χοβολιό.
Μπάμπης Δούκας
Διαβάστε Επίσης
