Σε κάθε φράση του Frisell έχεις πράγματα για να ανακαλύψεις – και τα ανακαλύπτεις!
Το να διατρέξεις όλο το μουσικό φάσμα, από την απόλυτη σιωπή ως τον απόλυτο θόρυβο, είναι κάτι που απαιτεί χρόνο (κάποτε απαιτούσε και χρήμα!) και, γενικά, σε ότι αφορά την αισθητική του αποτελέσματος – ή και το αποτέλεσμα της αισθητικής! – έχει να κάνει με την καλλιτεχνική ωριμότητα και εμπειρία. Τα γράφω αυτά για να πω πως ο Bill Frisell είναι ο αγαπημένος μου jazz κιθαρίστας επειδή δεν παίζει jazz! Ή, τουλάχιστον, δεν παίζει προφανή jazz – στα ίχνη ενός Wes Montgomery ή ενός Jim Hall (για να αναφέρω μόνο δυο στυλοβάτες του σύγχρονου jazz guitar institute of technology!). Τον Frisell τον (παρ)ακολουθώ χρόνια τώρα, από την περίοδό του στην ECM – όπου, ουσιαστικά, πήρε την θέση που μέχρι τότε (κατ)είχε ο Pat Metheny στο roster της εταιρίας – μέσα από ποικίλα projects (από αυτοσχεδιαστικά και «θορυβώδη» έως ρομαντικά και συναισθηματικομελωδικά μέσα από πεδία εφαρμογής που καλύπτουν κάθε διατιθέμενη ετικέτα: jazz, rock, blues, country, Americana, pop κ.ο.κ. Τα άλμπουμ που ο Bill Frisell βγάζει τα τελευταία χρόνια – ή μάλλον τις δυο τελευταίες δεκαετίες – τα απολαμβάνω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα γιατί έχουν μέσα τους την ωριμότητα, την βαθειά γνώση, το συναίσθημα κ.ο.κ. Σε κάθε φράση του Frisell έχεις πράγματα για να ανακαλύψεις – και τα ανακαλύπτεις! Έτσι, το πρόσφατο αυτό άλμπουμ του – ένα από τα καλύτερα του 2016 – κυριολεκτικά το λατρεύω. Όχι μόνο γιατί έχει Ennio Morricone – τρία θέματα από το “Once Upon a Time in the West” υπό μορφήν ιδεατής σουίτας. Αλλά γιατί έχει την κιθάρα που θέλω ν’ ακούω έτσι όπως θέλω να την ακούω: μελωδική, με διείσδυση, εφευρετική, συναισθηματικά έντονη, χωρίς να αυτοπεριορίζεται ιδιωματικά, ανοιχτή σε δημιουργικές προκλήσεις αλλά και στις απαιτήσεις της καρδιάς! Θεματικά, ο Bill Frisell διασκευάζει κινηματογραφικά και τηλεοπτικά θέματα άλλων εποχών, κρατώντας σίγουρα κάτι από το feeling τους και το χιούμορ τους αλλά κάνοντας και ευδιάκριτη (γι’ αυτούς που μπορούν να διακρίνουν, εννοείται!) στον original «παιχτικό» τρόπο από τους παλιούς κιθαρίστες. Κατά τα άλλα, την καταβρίσκω όταν ακούω τον Frisell να παίζει και την Petra Haden (την κόρη του Charlie) να τραγουδάει το “You Only Live Twice” του John Barry. Period. (Okeh)
