Παραμένουν too young to rock n’ roll, και, φυσικά, εξακολουθούν να παίζουν τα blues όπως και τότε: καλύτερα από τους αυθεντικούς μπλουζίστες!
Σ’ αυτό τον κόσμο (μας) και πορδή ν’ αφήσουν οι Stones θα ακουστεί ωραία! Πόσο μάλλον όταν το γούστο τους, μπαίνοντας στο στούντιο, τους υπαγορεύει πως αντί να φτιάξουν μιαν (ακόμα) μετριότητα με original υλικό θα ήταν προτιμότερο να επιστρέψουν στην αυθεντικότητα της νεανικής τους και «αθώας» ηλικίας και να μας προσφέρουν έναν όμορφο δίσκο με καθαρά blues. Έτσι μ’ αρέσει εμένα να βλέπω τα πράγματα και έτσι τα βλέπω: κάτι ωραία 20χρονα τσογλάνια που διακτινίζονται στα γέρικα σώματα 70χρονων (και βάλε!), που παραμένουν too young to rock n’ roll, και, φυσικά, εξακολουθούν να παίζουν τα blues όπως και τότε – καλύτερα από τους αυθεντικούς μπλουζίστες. Γιατί τότε, στα early ‘60’s, οι Stones ήταν το καλύτερο blues γκρουπ στον κόσμο – και παρέμειναν έτσι μέχρι σήμερα, με blues διαμάντια διάσπαρτα σε όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους. Και τώρα, μισόν plus αιώνα μετά, φτιάχνουν το “Blue & Lonesome”, που δεν είναι καθόλου «η εύκολη λύση», με όλα αυτά που έπαιζαν μικροί: Little Walter, Howlin’ Wolf, Willie Dixon, Eddie Taylor, Magic Sam, Jimmy Reed κ.ά. μπολιασμένα με vintage ήχο και συναίσθημα, καθαρά για να χτυπάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά. Κάπως έτσι, αν δεν κάνω λάθος, ξεκίνησε το rock. Και έτσι συνεχίζει… [Σημ.: σε δύο κομμάτια παίζει μαζί τους και ο Eric Clapton. Και σε ένα κομμάτι ο παλιόφιλός τους ντράμερ Jim Keltner][Polydor/Universal/Minos-EMI]
