Είναι ένα άλμπουμ από αυτά που σε φέρνουν όλο και πιο κοντά, σε βάζουν όλο και πιο βαθειά μέσα σ’ έναν ιδιαίτερο μουσικό κόσμο...
Τις τελευταίες μέρες έχω, κυριολεκτικά, «κολλήσει» με (και σε) αυτό το άλμπουμ. Ο καινούριος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου ανήκει στην Ματούλα Ζαμάνη καθώς επικεντρώνεται στην ερμηνευτική (όχι δεινότητα αλλά) αλήθεια που την διακρίνει. Μέσα από μια σειρά τραγουδιών που αντλούνται από live εμφανίσεις των τελευταίων έξι χρόνων (που περιγράφει ο τίτλος του δίσκου και που η Ματούλα βρίσκεται στο καλλιτεχνικό πλευρό του Θανάση), έχουμε ένα focus σχεδόν ιδανικό τόσο στις ερμηνευτικές ποιότητες της Ματούλας Ζαμάνη που, στιγμές-στιγμές, είναι εκρηκτικά συγκινητικές, όσο και στην μουσική ποιητική του Θανάση Παπακωνσταντίνου – μια ποιητική ξεχωριστή, ουσιαστική, με υπέροχη μαστοριά και καλλιτεχνία, που ολοκληρώνεται (στα αυλάκια των στούντιο ή επί σκηνής, όπως εδώ) με συναρπαστικούς ήχους του κόσμου, που εμείς έχουμε συνηθίσει να «διαβάζουμε» μέσα από την ευρεία τζαζ μουσική παλέτα – ας ακούσουμε το «Ποιος θα με θυμάται» που είναι προσωπικό όχημα του Φώτη Σιώτα, και που είναι το μόνο τραγούδι εδώ όπου δεν λέει η Ματούλα, ή το «Μανάκι μου» που είναι ένα εκπληκτικό ερμηνευτικό showcase του Θανάση. Γενικά, το "5 χειμώνες, 6 καλοκαίρια" είναι ένα άλμπουμ που σε φέρνει όλο και πιο κοντά, σε βάζει όλο και πιο βαθειά μέσα σ’ έναν ιδιαίτερο μουσικό κόσμο, όπως είναι αυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της παρέας του.
[Τον δίσκο τον ακούω από το Spotify. Δεν έχω το CD ώστε να μπορώ να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες - ούτε καν την εταιρία που το κινεί δεν ξέρω! Όταν κυκλοφορήσει σε βινύλιο θα επανέλθω]
