Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη μέσα από αριστουργηματικές συλλήψεις / προσεγγίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Γιάννη Χαρούλη, του Σωκράτη Μάλαμα...
Ένας συνθέτης – και, αντίστοιχα, ένας συγγραφέας, ένας ποιητής, ένας σκηνοθέτης κ.λπ. – φτιάχνει έναν ολόκληρο δικό του κόσμο, με τα δικά του ζωτικά στοιχεία και λειτουργίες, μέσα στα οποία καλούμαστε να μπούμε κάθε φορά που επιλέγουμε, και με τους όρους των οποίων φτιάχνουμε (στιγμιαία ή σε κάποιες διάρκειες) τους δικούς μας κόσμους. Αυτό ισχύει για μας, τους «απλούς» ακροατές αλλά ισχύει εξίσου και για άλλους ακροατές, πιο «σύνθετους» ή, μάλλον, πιο συνθέτες! Όπως εδώ, στο διπλό αυτό άλμπουμ που αποτελείται από συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη, στον μουσικό κόσμο του οποίου καλούνται να μπουν, να δημιουργήσουν ή και να παίξουν – και οπωσδήποτε να εντρυφήσουν και να συν-διαλλαγούν μαζί του – τρεις νεώτεροι (του Μίκη) δημιουργικοί καλλιτέχνες: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Γιάννης Χαρούλης και ο Σωκράτης Μάλαμας. Γνωστοί, πασίγνωστοι και οι τρεις. Ο καθένας με την ξεχωριστή και εντελώς δική του (σε μεγάλο βαθμό αυτοδημιούργητη) καλλιτεχνική προσωπικότητα. Και ο καθένας τους επιλέγει τραγούδια και μπαίνει στον μουσικό κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη στον βαθμό που θέλει και με τον τρόπο που ξέρει. Ο Αλκίνοος επιλέγει πιο «άγνωστα» (ενδεχομένως) κομμάτια και ταξιδεύει μέσα τους και μαζί τους σαν σε ονειρικές φαντασίες – τραγουδάει όμως (μαζί με τον Μανώλη Πάππο) και το συγκλονιστικό «Διότι δεν συνεμορφώθην» ή το εκπληκτικό και συγκινησιακά άφθαρτο «Τ’ όνειρο καπνός». Ο Γιάννης Χαρούλης, με όχημα το μοναδικό ερμηνευτικό του ταλέντο, που παραμένει σε διαρκή φάση αγνότητας, βρίσκει την Κρήτη μας μέσα στα τραγούδια του Μίκη μας – και την ταξιδεύει πιο πέρα, ίσως ως την κορυφή της Αδριατικής. Από τον «Ήλιο και τον Χρόνο» ως το «Άξιον Εστί» (και αντιστρόφως), τα μουσικά περιθώρια δεν στενεύουν αλλά διευρύνονται. Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι ο Σωκράτης Μάλαμας: αυτός που ξέρουμε αλλά και αυτός που δεν παύει να μας εκπλήσσει. Αυτός που ερμηνεύει τον «Επιβάτη» και το «Απόστημα» με τον δικό του, καθαρά… μαλαματένιο τρόπο! Αυτός που μας λέει τους «Λιποτάκτες» στο 50% τους («Όμορφη πόλη», «Δακρυσμένα μάτια» - το «Χάθηκα» το πρόλαβε ο Χαρούλης!). Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο – ο Μάλαμας είναι ο Μάλαμας, συγκινητικός μέχρι δακρύων! Είναι και η Μαρία Φαραντούρη – που συνειδητά δεν ανέφερα μέχρι στιγμής το όνομά της. Είναι η Μαρία με την το εκπληκτικό ένστικτο, την ουσιαστική γνώση, την τεράστια ευαισθησία και το γούστο. Αυτή συνέλαβε και δημιούργησε αυτό το project με τρόπο που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. Καθοδήγησε με γνώση και αγάπη, με δημιουργική περιέργεια και ευαισθησία τον Αλκίνοο, τον Γιάννη και τον Σωκράτη. Και το πράγμα βγήκε: φρέσκο, τολμηρό και γεμάτο συγκινήσεις. Είναι η Μαρία Φαραντούρη με την πάντα υπέροχη φωνή που εδώ με τους φίλους της τζαζίζει τραγούδια του Μίκη όπως αυτή ξέρει: «Αυτοί που θα ‘ρθουν μια βραδιά», «Ξημερώνει», «Οι στίχοι αυτοί». Και ο Μίκης χαμογελάει… (Minos/EMI, Universal Music)
ΥΓ: Σε κάθε νέα ακρόαση κρατάω σημειώσεις για κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Και σε κάθε νέα ακρόαση ακούω και κάτι καινούριο που εμπλουτίζει τις σημειώσεις μου. Κάποια στιγμή θα τις προσθέσω εδώ! Αν έχουν κάποια αξία...
