Ένα άλμπουμ με ιδιαίτερο μουσικό ενδιαφέρον, ένα ντοκουμέντο που, με βάση τα γεγονότα, είναι πια ένα μαύρο άστρο σε κάποιο σύμπαν
Ένα άλμπουμ που όταν το πρωτάκουσα – από ψηφιακό streaming – μου έδωσε την αίσθηση μιας νέας φάσης στην μουσική ενός καλλιτέχνη αν μη τι άλλο πολυσυζητημένου και πολυαμφισβητούμενου – παράλληλα όμως και πολυδημιουργικού, που έχει το δικό του πολυσέλιδο κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. [Εδώ πρέπει να πω πως σταμάτησα να παρακολουθώ τη μουσική του Bowie όταν ο πολύς κόσμος άρχισε να ασχολείται με αυτήν – με τη συμμετοχή του στο σάουντρακ του “Cat People” και το “Let’s Dance”. Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 και είχα άλλες δουλειές να κάνω και ΠΟΛΛΕΣ πολύ καλύτερες μουσικές ν’ ακούσω. Επανάκαμψα κάπως στη μουσική του μετά από μια δεκαετία και επανήλθα πλήρως με τον νέο αιώνα βρίσκοντας πως οι μουσικές του είχαν μια ωριμότητα και ένα αυξημένο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον – και φρόντισα, για επαγγελματικούς και μόνο λόγους, να καλύψω όσα κενά ενημέρωσης είχαν δημιουργηθεί]. Το ενδιαφέρον που είδα να έχει ο David Bowie για τη σύγχρονη τζαζ στο “Blackstar” με έκανε να θεωρήσω πως ο καλλιτέχνης βρισκόταν σε μια νέα – και πολύ καλή – δημιουργική φάση. Αυτά προς στιγμήν. Γιατί πριν περάσουν 48 ώρες ανακοινώθηκε ο θάνατος του David Bowie – και όλα άρχισαν να παίρνουν μιαν άλλη εξήγηση και τραγούδια όπως το “Lazarus” να παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Και ο παραγωγός Tony Visconti – γνωστός και μη εξαιρετέος – δήλωνε πως το “Blackstar” ήταν σχεδιασμένο να είναι ο επικήδειος του καλλιτέχνη, καθώς ο θάνατος του David Bowie ήταν αναπόφευκτος. Οι δυο τους κινήθηκαν, λοιπόν, πάνω σε μια φόρμα nu jazz – που δεν είναι καθόλου “nu” για τους γνώστες του είδους, απλώς είναι μια hype και trendy συζήτηση των ημερών μας που σηκώνει μια κάποια συζήτηση. Και έφτιαξαν μια σειρά από τραγούδια που σφραγίζουν το τέλος μιας πορείας με τον καλύτερο τρόπο, αφήνοντας το «παιχτικό» μέρος του δίσκου σε πολύ καλούς jazz μουσικούς που εκφράζονται υπέροχα σε μια μετα-Miles και μετα-Coltrane ηχορυθμική αντίληψη. Αυτό με κάνει να βλέπω αυτή την όψη του Bowie να παίρνει διαστάσεις εξελικτικές – στη φάση, φυσικά, που αυτό φτιαχνόταν. Τώρα έχουμε μπροστά μας ένα άλμπουμ που έχει ιδιαίτερο μουσικό ενδιαφέρον και είναι ένα ντοκουμέντο που, με βάση τα γεγονότα, δεν μπορούμε να το κρίνουμε καθαρά αισθητικά καθώς ξέρουμε πως μέχρι εδώ ήταν – δεν θα έχει συνέχεια. Είναι πια ένα μαύρο άστρο σε κάποιο σύμπαν. (ISO / RCA / Columbia / Sony)
