Το Ηρώδειο, στις 17/7 όπου η Καμεράτα θα έπαιζε το «The Beatles Tribute Project», γέμισε με όλες τις ηλικίες, με απλό κόσμο, που ήρθε να χαρεί τα τραγούδια – και μόνο αυτά. Και τα χάρηκε.
Είναι λίγο αστείο να έχεις, λίγο πριν, ακούσει το «A Hard Day’s Night», τον πρώτο δίσκο των Beatles που είχες ποτέ – έτσι, για να μπεις στο κλίμα – και η TV να σου λέει πως κάποιοι (ποιοι;) ρίξανε με πύραυλο εδάφους-αέρος ένα γεμάτο Boeing Triple Seven γιατί νομίζανε πως ήταν Antonov! Και είναι γελοίο να ακούς πως πετύχαμε ένα καίριο χτύπημα στην τρομοκρατία ενώ πριν από δυο ώρες τα media σε πληροφορούσαν πως μια ισραηλινή κανονιοφόρος καθάρισε μια ακτή στη Γάζα από μερικές παιδικές ψυχές! Είναι γελοίο ενώ φέρνεις στο νου σου το «Michelle, ma belle, sont les mots qui vont tres bien ensemble»! Κάπου δεν κολάει!
Και όμως, πίσω στα ‘60’s, ο κόσμος ήταν το ίδιο αισχρός, με πολέμους, διεθνείς ίντριγκες, γενοκτονίες. Ό,τι και σήμερα – με κάποια μεγέθη ίσως να διαφέρουν. Και με μερικές μουσικές και καλλιτεχνικές «λεπτομέρειες», αισθητικής φύσεως κυρίως αλλά και κοινωνικής, που ήταν προορισμένες να «στολίσουν» τη ζωή μας: την παιδική, την εφηβική, τη νεανική... μέχρι σήμερα που το ίδιο ακριβώς κάνουν. Γι’ αυτό το Ηρώδειο, στις 17/7 όπου η Καμεράτα θα έπαιζε το «The Beatles Tribute Project», γέμισε με όλες τις ηλικίες, με απλό κόσμο, που ήρθε να χαρεί τα τραγούδια – και μόνο αυτά. Και τα χάρηκε.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Με το δεύτερο ήδη τραγούδι, το «Penny Lane», παράτησα το μπλοκάκι και το στυλό, άφησα κατά μέρος τις σημειώσεις, και είπα απλώς να απολαύσω. Γιατί ήταν πραγματική απόλαυση να ακούς όλα αυτά τα τραγούδια των Beatles, φτιαγμένα μαστόρικα με τις ωραίες ενορχηστρώσεις του Νίκου Πλατύραχου, το εξαιρετικό παίξιμο των μουσικών της Καμεράτα, τη διεύθυνση ενός πραγματικού φαν του συγκεκριμένου project, του Μίλτου Λογιάδη, τις – με επιμερισμένες ιδιαιτερότητες – ερμηνείες του Κώστα Βασιλιάγκου, του Δώρου Δημοσθένους, του Βασίλη Γισδάκη και του Στηβ Κόκκα. Ακόμα και οι Μέλιsses, ως guests, είχαν τη δική τους θέση σ’ αυτό το όμορφο πανόραμα / ανθολόγιο που έρχεται μισόν αιώνα μετά την κορύφωση της Beatlemania, σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία των εκπληκτικών εκείνων διπλών συλλογών, της «κόκκινης» και της «μπλε», σε μια εκδήλωση που απλώς μας δείχνει ότι η μουσική είναι αυτό που μένει ως ένα συστατικό μόνιμης απόλαυσης σ’ έναν κόσμο που νομίζουμε πως μεταβάλλεται αλλά όμως μένει απελπιστικά ο ίδιος (η και χειρότερος)! Εμείς, εδώ και χρόνια, λέμε καλά που έχουμε τη μουσική. Αυτό λέμε και τώρα.
