Η Εθνική Ελλάδος (στο τραγούδι) μαζεύεται στο ΟΑΚΑ στις 7 Σεπτεμβρίου και τιμά, γιορτάζοντας και τραγουδώντας, την 50χρονη πορεία του Λευτέρη Παπαδόπουλου – στη δημοσιογραφία, στο τραγούδι, στη ζωή (μας). Μια μεγάλη συναυλία, μια μεγάλη ανάσα...
Αίσθηση συλλογική –ίσως και ψευδαίσθηση ενότητας– μπορούμε να έχουμε μόνο σε μεγάλα events, τα οποία στις μέρες μας γίνονται όλο και πιο δυσεύρετα. Έλα όμως που ως σύνολο (ή ως λαός) έχουμε το ιστορικό προσόν να στηριζόμαστε στην ποίηση του τραγουδιού και (στιγμιαία ή σε διάρκεια) να καθαρίζουμε! Κατ’ ιδίαν ή κατά ομάδες συνεχίζουμε να τραγουδάμε – κι αν μιλάμε για μια περίοδο από τα μέσα των ’60s μέχρι (περίπου) σήμερα, οι πιθανότητες να τραγουδάμε Λευτέρη Παπαδόπουλο είναι συντριπτικές. Ο λόγος ενός ανθρώπου που έχει σφραγίσει το νεότερο ελληνικό τραγούδι (σε συνεργασία με όλους τους μεγάλους και αξιόλογους συνθέτες ή τραγουδιστές) κι ενός δημοσιογράφου που μέσα από μια μάχιμη πορεία μισού αιώνα παρέμεινε δίπλα στον άνθρωπο είναι κάτι που μας αφορά όλους. Κυρίως, όμως, μας αφορούν τα αναρίθμητα τραγούδια (12+ εκατοντάδες) του, που σαν δημοσιογραφικά snapshots καταγράφουν τον έρωτα, τον άνθρωπο, τα αισθήματα, την κοινωνία, αλλά σαν art spots έχουν διάρκεια μεγαλύτερη από αυτή (και άλλη μια) ζωή...
Αφιερώματα στην τέχνη του Λευτέρη Παπαδόπουλου γίνονται και θα γίνονται. Μια συγκέντρωση όμως όλων των αγαπημένων μας (κατά το μάλλον ή ήττον) καλλιτεχνών γι’ αυτό το απέραντο ρεπερτόριο δεν είναι συνήθης. Η Χάρις Αλεξίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μελίνα Ασλανίδου, η Γλυκερία, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Πάριος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Αντώνης Ρέμος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Πασχάλης Τερζής, η Τάνια Τσανακλίδου, η Μαρία Φαραντούρη κι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης τραγουδούν Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τόσο απλά – και τόσο ωραία...
